کودک خط خطی🌈

ما زن نیستیم ما «سایزیم»!

به مناسبت #هشتم_مارس، روز جهانی زن!


وقتی می‌گویم زن کلمات و تصاویر زیادی به سمتم هجوم می‌آورند، و جالب است که همه شان سعی می‌کنند خودشان را «زن تر» غالب کنند اما همیشه زن‌ترین زن در ذهن من، بین هزاران تعریف قلابی از زن گم می‌شود شاید چون سالهاست که دنیا دیگر «زن» ندارد!

انگار زن در همان دوره انسان‌های نخستین مُرده است و آنچه حالا هست کالبدی است بسیار زنانه که زن نیست. زنی جامانده زیر اشعه‌های دردناک لیزر، تمرین‌های اسکوات برای بزرگ‌تر کردن باسن و سفت کردن عضلات!
امروز او از تخم چشمش که با لنز رنگ گرفته است تا ساق پاهایش که به تیغ جراحی سپرده تا هوس انگیزتر باشد، درگیر خود شده است و حالا مدتهاست که باسن بزرگ، بینی زیبا، سینه‌های 85 ، لب‌های برآمده جهت بوسه‌های طولانی مدت، ناف و بینی و گوشی پرسینگ شده، پاها و دست‌های لطیف و لیزری دارد اما هنوز هم مثل همه دوره‌هایی که این‌ها را نداشت، «احترام» ندارد. زیباتر، خوشبوتر، با شکوه‌تر اما تباه‌تر!

از دوره‌ی غار تا هزاره سوم، زن می‌کوشد دوست داشته شود و پناهی داشته باشد و از آنجا که دوست داشته شدن زن ایرانی این روزها بیش از هر وقت دیگری به تنش ربط دارد، از خود پلنگ می‌تراشد!

طفلک بعد از قرن‌ها که کتک خورده، تحقیر شده، آدم حسابش نکرده‌اند حالا می‌خواهد ته مانده‌های خودش را بازیافت کند شاید برای همین است که پلنگ می‌شود!
پلنگ خیابانی سیلیکونی تا جیب و قلب بدرد، پلنگ می‌شود تا دوست داشته شود، تا کارگر جنسی مدرنی باشد، فالوئرهایش به چاک سینه‌اش ادای احترام کنند اما پلنگ هم که باشد، هنوز احترام ندارد.

ما نمی‌دانیم چه هستیم؟
یا حتی دوست داریم چه باشیم؟
ما هیچ‌وقت خودمان نبوده‌ایم. آنچه بوده‌ایم و آنچه شده‌ایم، همان بوده است که خواسته‌اند.. خانواده خواسته است، جامعه خواسته است، دوست پسر خواسته است، همسر خواسته است، فرزند خواسته است...
ما خودمان را یادمان نیست برای همین هر چه بخواهند همان می‌شویم و این روزها، می‌شود گفت ما «سایزیم» سایز ناخن، سایز سینه، سایز لب، سایز باسن...

نشان به آن نشان که خانم دکتر جراح هم ناخن شیطانی دراز کاشته است.. مهندس کامپیوتر خانم، دنبال پروتز مرغوب آلمانی برای سینه‌هایش می‌گردد.. دندانپزشک هم لب‌هایش را درست مثل پورن استارها تا جای ممکن باد کرده است!!!
این‌ها یعنی علم هم به کمک‌مان نیامد...

آقا اصلاً چه ایرادی دارد؟
پلنگ می‌شویم!
همه از دَم پلنگ می‌شویم و در خیابان‌ها راه می‌افتیم. اما نامردها درباره پلنگ‌ها و سایزها هم جوک می‌سازند، درباره زنی که بوی پیازداغ می‌دهد هم جوک می‌سازند!
زن اغواگر با عطر کوکو شنل دوست دارند که بشود پزش را داد و خوب و مجلسی هم بزاید، شل نشود؛ سفت بماند، فداکار باشد، از سایز نیفتد، مهربان و کور هم باشد!
خلاصه که پلنگی باشد برای خودش که به موقعش مادری کردن بلد باشد!

این روزها زنان موفق زیادی در عالم علم و هنر می‌درخشند اما این درخشش هنوز دنیای تاریک زنانه را به قدر کافی روشن نکرده است، آنقدر که بشود در روشنی‌اش فهمید «حقیقت وجودِ #زن چیست؟»
آنقدر که بشود فهمید «جایگاه زن در اجتماع ایران تغییر کرده است.»
خشونت امروزی به مراتب از خشونت دیروزی خشن‌تر است. اگر زن دیروز به دلیل ضعف اقتصادی‌اش وادار به اطاعت بود زن امروز وادار است گاهی برای ده‌ها مرد و زن در فضایی غیر از خانه کار کند تا ضعف اقتصادی نداشته باشد تا بتواند هزینه باشگاه و اسکات زدن‌هایش را در بیاورد! تا کمی به‌خاطر باسنش دوست داشته شود!!!.

از این هم بگذریم فدای سرتان..
آنچه خوب نیست تبدیل کردن زنان به مردان است آن هم به اسم آزادی!
یک کلاهِ گشادتر بر سر، از دوره‌ی انقلاب صنعتی اروپا، برای این که باور کنی تو هم می‌توانی مرد باشی! مثل مردان کار کن و برای اثبات خودت به دنیا زنی باش که بیشتر «مرد» است!


آه! هشتم مارس مبارک...
شکلات مارس خوشمزه است. دنیایتان شکلاتی همرزمان شکلاتی من!
از سایزها و پلنگ‌های غمگین گرفته تا متخصصین مرد شده!...

خسته نباشید مادرانِ خسته، خسته نباشید فداکارهای باز ننشسته، فداکاران تا لبِ گور...

بیشتر کانال‌های زنانه آموزش می‌دهند چطور شوهرتان را نگه دارید!
یاد می‌دهند چه لباس زیر یا رویی بپوشید که دوست داشته شوید؟
چطور آرایش کنید تا بیشتر لذت بدهید... و بقیه را نمی‌گویم راستش را بخواهید ما از دوره‌ی غار نشینی به مردان مدیونیم و فکر می‌کنم مدیون باقی می‌مانیم.

با این حساب هشتم مارس هم روز مردان است، تا آن روز که زن، فارغ از سایزش احترام و اعتبار داشته باشد...
#کودک
#خط
#خطی

@koudakekhatkhati5

بی‌بی‌سی نوشته تعداد کشته‌شده‌های غزه رسیده به سی‌هزار نفر. بعد تاکید کرده بیشترشون زن‌ها و بچه‌ها بودن. مجبوره تاکید کنه، همینجوری هم کسی عین خیالش نیست، اگه فکر کنن بیشترشون مرد بودن که دیگه هیچ.

سیستان سیل اومده و مردم دشتیاری آواره‌ن. دلم می‌خواد یه کاری کنم اما چه غلطی؟ به حسابی که اعتماد دارم، پول واریز می‌کنم. بعد با خودم حساب می‌کنم چندصدتا آدم مث من باید پول واریز کنن تا خونه‌ها دوباره خونه بشه؟ بعد از خودم می‌پرسم کشته‌های غزه خوشبخت‌تر نبودن که خلاص شدن؟ یاد قنوت‌های مامان می‌افتم و گریه‌هاش. دعا کن مامان، خدایی که نیست رو صدا کن برای نجات ما از بدبختی‌ای که هست.

تب دارم و هربار خوابم می‌بره با سرفه یا صدای هذیون خودم از خواب می‌پرم. دیشب فهمیدم دارم با بابا حرف می‌زنم، انگار داشتم خودم رو از بیرون خودم می‌دیدم. بعد فکر کردم دارم می‌میرم. بعد خنده‌م گرفت که مرد حسابی، اقلا با اون مریضی درست‌حسابیت می‌مردی،آخه با آنفلوانزا؟ بعد صدای بابا قطع شد. خوابم برد، و وقتی بیدار شدم مطمئن نبودم خوشحالم که نمردم یا نه.

فصیح تو زمستان ۶۲ نوشته: "بیرون آمبولانسی وسط شب آژیر می‌کشد. شاید هم بنز پلیس است، یا ماشین آتش‌نشانی. یا ماشین اسکورت است. یا خمپاره ۱۲۰. صدا جوری از لای شیشه‌ها و پرده‌ها می‌زند تو و بعد محو می‌شود که انگار زوزه‌ی مرگبار شغال گمشده‌ای است که در دشت مشوش ناله‌ای می‌کند و بعد می‌میرد."

امروز، این‌جا، در انتظار نوبت تزریق، اون شغال گمشده منم آقای فصیح. و خوشبختانه، یا متاسفانه، قرار نیست کسی پیدام کنه، حتی خدای قنوت‌های مامان.

•حمید سلیمی


@Radio_chehraziii