Light Lethargy

ایرانیِ باغیرت❤️
#کلبریتی

رخوت عصرگاهیِ جمعه‌ای ابری
منظره‌ی پیشِ رو: افق.
دعوتِ بی‌حوصلگی از غمی خاکستری
شکفتن غنچه‌ی شوق از زیر خاکسترهای گرم

تا حالا به این فکر کردی که مذهب چطور می‌تونه معنویت‌زدایی کنه؟
منظورم این نیست که بیزاری از آخوندها و ج.ا موجب بیزاری از مذهب بشه. منظورم... نمی‌دونم منظورم دقیقا چیه. ولی تا حالا فکر کردی؟
بذار اینطور بگم: از نظاره‌ی این جماعتِ سیاه‌پوش و عزادار و بیرق به دست، زیاد این احساس رو دریافت کردم که این جماعت با مفهوم ایمان بیگانه‌اند. با معجزه‌ی ایمان. گویی هرگز تجربه‌ش نکردند. ایمانی که کیرکگور رو شگفت‌زده کرده بود ولی نمی‌تونست دیگران رو به سمتش رهنمون کنه.

حاج نادر ابراهیمی، خادم اهل بیتِ عصمت و طهارت:
عاشق، زمزمه مي‌كند، فرياد نمي‌كشد. بانوي گُلْ به‌گونه‌انداخته، با لهجه‌ي شيرينش گفت: بايد تَخيّل‌كنيم كه در مِهْ راه مي‌رويم؛ در مِهي بسيار فشرده و سپيد. تمامِ عُمر در مِه. در كنار هم، من و تو، مِه را مي‌پيماييم ــ آرام، و به‌زمزمه با هم سخن مي‌گوييم. در يك مِه‌نَوَرديِ طولاني، هيچ‌چيز به وضوحِ كامل نخواهدرسيد؛ و به محض آنكه چيزي را آشكارا ببينيم ــ مثلاً چراغ‌هاي يك اتوبوسِ زندان را ــ آن چيز از كنار ما رَد خواهدشد، يا ما از پهلويش خواهيم‌گذشت. اگر سر بگردانيم هم ــ با بُغض و نفرت ــ فقط براي آني ميله‌هاي پنجره‌ي اتوبوس را خواهيم‌ديد و يك جُفتْ چشم را، و باز مِهِ سپيدِ فشرده‌ي مسلّط را. بگذار خشخاش، شقايقِ تيغ‌نخورده بماند، و شك‌كنيم در اينكه اصلاً اتوبوسي در كار است، و ميله‌هايي، و چشم‌هايي آنگونه سرشار از خاكستر، و پَرَنده‌وش. مِه اگر آن‌طور كه من تخيّل مي‌كنم باشد، ديگر از نگاه‌هاي چركين، قلب‌هاي كِدِر، و رفتارهايي كه آنها را «رذيلانه» مي‌ناميم، گِلِه‌مند نخواهيم‌شد. خائنانِ به خاك ــ همان‌ها كه زمينِ خدا را آلوده مي‌كنند ــ در مِه، گرچه وَهمي امّا قدري زيبا و تحمّلْ‌پذير خواهندشد. حتّي شِبه‌روشنفكران، در مِه، به نظر نخواهدرسيد كه به پُرگويي‌هاي مُهمَلِ مبتذلِ ابدي خويش مشغولند، و به خيانت. آنها را در مِه، اگر به قدر كفايتْ فشرده باشد، مي‌توانيم جنگجوياني اسطوره‌يي مُجسّم كنيم كه به‌خاطر آزادي مي‌جنگند، يا به‌خاطر نانِ زحمت‌كشانِ جهان. براي نَفَسي آسوده‌زيستن، چاره‌يي نيست جُز مِهي فشرده را گِرداگردِ خويش اِنگاركردن؛ مِهي كه در درون آن، هرچيز غم‌انگيز، محو و كمرنگ شود. تو از من مي‌خواهي كه شادمانه و پُر زندگي‌كنم. نه؟ براي شادمانه و پُر زيستن، در عصرِ بي‌اعتقاديِ روح، در مِه زيستن ضرورت است.

How could I ever know you?
When everything lies in disguise
How could I ever forget?
Those eyes looking for my weal

How could I ever know more?
When everything is held by threat
How could I ever feel you?
Once again, without losing my mind

Oh Empty Note
Shadows of my past