Lil John

« چیزی که نمی‌توانم تحمل کنم آدم‌های توخالی است. وقتی با آن‌ها روبرو می‌ شوم نمی ‌توانم تحملشان کنم و آخرش حرف‌هایی را می‌ زنم که نباید بزنم.
تنگ نظرهای عاری از تخیل، مدارا نکردن، نظریه‌های بریده از واقعیت، اصطلاحات توخالی، آرمان‌های عاریتی، نظام‌های انعطاف ناپذیر، این‌ها چیزهایی هستند که واقعاً باعث ترسم می‌ شوند. آنچه راستی راستی ازش می‌ ترسم و بیزارم. دلم می‌ خواست می‌توانستم به اینجور آدم‌ها بخندم، اما نمی‌توانم! »

- هاروکی موراکامی
- کافکا در کرانه

« توی دستشویی نشسته م، کشک شوری را خرم خرم کنان می خورم و همراه کشک، دندان هایم را قورت می دهم. »

- شرح حالات
- جان کوچولو

« قلبم جوری می تپید انگار که دارم توی یه زمین چمن با گِل های تر غلت می خورم، زیر نور آفتاب، با هوای خنک و نوری که گرمم می کنه، غلت می خورم، فقط غلت می خورم و کثیف و گِلی می شم.
می گم مشکل ما می دونی کجا بود؟ اون جایی که فقط دنبال یه حس عمیق و واقعی و گرم نسبت به خودمون می گشتیم، مثل یه سگ ولگرد که دنبال یه خونه ست.
می گم آره اشتباه همونجا بود، همونجا بود. یه روز یکی بهم گفت آدمی که خودش رو دوست نداشته باشه، هیچکس نه می تونه دوستش داشته باشه، نه می تونه تحملش کنه. راست می گفت ها.
می گم چرا داری این هارو می گی؟ به من چه مربوطه.
می گم آره به تو چه مربوطه، به تو چه مربوطه.
بعدش هم سرم رو بالا می برم تا آسمون آبی پشت سقف اتاق رو نگاه کنم. من که خوک نیستم، می تونم آسمون رو خــوب دید بزنم.
خنده م می گیره.
آسمون رو که نگاه می کنم، دلم می خواد یکی رو صدا بزنم، یکی رو برای اولین بار صدا بزنم بخاطر تمام چیزهایی که حس می شن اما اسمی ندارن، اسمی ندارن.
می شنوی؟ »

- جان کوچولو

« رو پشت بوم دراز کشیدم، بلند می گم خیله خب، خیلی دلم می خواست همه چیز مجانی بود، همه چیز رو پایه ی مهربونی می چرخید.
مثلا: گرسنه ت شده؟ بیا این کیک رو بخور.
خونه نداری؟ من یه طبقه ی خونه م خالیه، بیا اینجا.
می گم و می خندم.
می گم آخه احمق، هیچ چیز برای زندگی مجانی نیست، حتی همین نفس هم با درد می ره پایین و میاد بیرون، خودت ببین چقدر قفسه سینه و کتفت درد می گیره موقع نفس کشیدن. تنها چیزی که مجانیه مردنه. تنها چیزی که بخاطرش بازجوییت نمی کنن، مردنه.
می گم باشه مردن که هیچی. خودت می دونی من حوصله مردن ندارم، همین زندگی ام نصفش به دراز کشیدن و هیچی می گذره.
بعدش هم سر می خورم و میام پایین.
روی پاهام که فرود میام پاهام می شکنه.
تلق،
چرا می شکنه؟
به استخون سفید بدون خون نگاه نمی کنم و به جاش می گم یکی امشب داشت داد می زد، داشت می گفت که می خواد آدم هایی رو داشته باشه که بغلشون کنه و گریه کنه. می گفت اصلا هنرمند شده که آدم ها پیشش بیان، بفهمنش، بغلشون کنه و گریه کنه.
می گم توام دلت خواست نه؟
می گم نه بابا من چیکار به این کار ها دارم.
می گم ولی یه چیزی رو دلت خواست.. دلت خواست و الا حرفش رو نمی گفتی دوباره؛ نه؟
می گم دلم می خواست.. دلم می خواست که من هم همین آرزو رو می داشتم. همین آرزو.
می گم همین آرزو، آره. ولی ما به یه نفر هم راضی ایم. یه نفر.
و بعد همونطور که لنگون لنگون با پای شکسته. پایین پشت بوم هیچ جایی، تنها راه می رفتم، هم همه ای بالا گرفت. »

- جان کوچولو