سوگواری بازهی مشخص داره.
جایی نوشته بود
اندوه نمیره،ما از او بزرگتر میشیم. در این مورد مطمئن نیستم، اما در هر دو حال، در یک روز و یک ساعت، آدم ناگهان به خودش میاد و پی میبره که غم سپری شده
(هرچند، این زمان ممکنه خیلی طول بکشه.) پس انگار نامهی اندوه رو میبینیم، روی میز آشپزخونه، که نوشته "من رفتم؛ اما منتظرم باش."