خب زندگی ای که من دوست دارم داشته باشم اینه که هر وقت دلم بخواد برم بیرون هرجایی که بخوام هرچیزی که بخوام بپوشم بتونم با دوستام وقت بگذرونم( جنس مخالف منظورمه)
من اینجا حتی نمیتونم کنسرت خواننده ای که دوسش دارم و برم
مجبورم تو مدرسه ای درس بخونم که ازش بدم میاد مجبورم چیزایی رو بپوشم که ازش بدم میاد مجبورم ببینم که دارن چه بلایی سر خودمون و مردممون میارن و کاری نتونم بکنم چون نمیشه
مجبورم ببینم کسی که هیچی نمیخونه حتی یه صفحه از کتابشم بلد نیست ولی میدونی چی میشه؟ با سهمیه باباش چیزی و قبول میشه که من باید براش سگ دو بزنم
و خیلی چیزای دیگه
زندگی کردن اینجا اینطوریه که وقتی بزرگ شم باید بشم مثه خیلیایه دیگه که اکثر زندگیشونو صرف این میکنن که پول دربیارن
زندگی تو این مملکت اینطوریه که ما باید ۱۲ سال چرت و پرت بخونیم و تهش با چیزه مزخرفی مثل کنکور سنجیده بشیم و بابت این فشاره لعنتی که رومونه نصفمون تو ۱۹ ۲۰ سالگی شبیه افسرده هاییم
درصورتی که میتونستیم تو این ۱۲ سال حتی خیلی از استعدادامونو کشف کنیم و براش تلاش کنیم
اینجا بودن اینطوریه که من باید تو ۱۷ سالگی بجای لذت بردن و زندگی کردن دنبال شغل باشم دنبال این باشم که چیکار کنم که ۵۰ سال دیگه راحت زندگی کنم...
خلاصه
نمیگم اونور بهتره ولی بدترم نیست
و دلم نمیخواد آینده خودم و اگه بچه ای درکار باشه اینجا حروم شه و تمام تلاشمو میکنم که از ایران برم👩‍🦯