نامه ای به خودم :
منِ عزیزم؛ از تو ممنونم برای همه چیز.
تویی که بلد بودی قوی باشی، بی‌آنکه قوی بودن را به تو یاد داده باشند. بلد بودی بخندی و به دلخوشی‌های کوچک زندگی‌ات قانع باشی. تو بلد بودی آدم‌هایی که در مسیر تو قرار می‌گرفتند را دوست داشته‌باشی و در حتی بدترینشان هم ویژگی‌های مثبتی برای دوست داشتن پیدا کنی‌.
تو بلد بودی همیشه تمام تلاشت را بکنی حتی وقتی سعی بر منصرف کردن تو داشتند.
از تو ممنونم که تسلیم‌ناپذیر بودی و تسلیم زخم‌های کهنه‌ی زندگی‌ات نشدی، که پذیرفتی قرار نیست همیشه حالت خوب باشد و دردِ شکست‌های متوالی را به لذت یک پیروزیِ دلپذیر، بخشیدی.
تو بلد بودی به هر قیمتی خوشبخت نباشی و خوشبختی‌های ساده‌ی خودساخته را به خوشبختی‌های بزرگ و بدون تلاش، ترجیح دادی.
تو بلد بودی اهمیت ندهی به خیلی چیزها، که خیلی چیزها را نادیده بگیری و خیلی چیزها را نشنیده.
بلدی بودی از محدودیت‌هایت فرصت بسازی و از تکه‌های شکسته‌ی وجودت، پله.
از تو ممنونم برای همه چیز؛
تویی که بلد بودی خودت باشی، دنبال دلخوشی‌های خودت بگردی و کاری به کار هیچ‌کس نداشته‌باشی .

#زهی_نوش✍