معلم ادبیاتمون، انگار چندین بار می‌خواست بیاد جلو و بگه ”بچه ها… اگر این‌جا هیچکس پشتتون نباشه، من هستم”
ولی نگفت
اما عوضش یه جوری نگاهمون می‌کنه، انگار دخترای خودش دارن این‌جوری ادامه می‌دن.
ما کار خاصی نمی‌کنیم ولی…
امروز می‌خواستم توی برگ‌های امتحانش بنویسم
“خانم، امتحان شما از ۶ درس اول بود…
۶ درسی که ۳ درسش برای آزادی بود.
درسی که از اوضاع جامعه می‌گفت و درسی که مردمش رو به آزادی‌خواهی دعوت می‌کرد.
درسی که شما ازم می‌خوای در جواب این سوال که در مصراع
“تا وارهی از دم ستوران”
ستوران استعاره از کیه، بنویسم مردم حیوان صفت.
ازم میخوای بدون اینکه قلبم به جوش بیاد از دیو سپید پای در بند بگم.
بیت “جامه ای کاو نشود غرقه خون بهر وطن
بدر آن جامه که ننگ تن و کم از کفن است” رو معنی کنم از خودم شرمنده بشم.
ولی خانم، مَست راست می‌گفت…
هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست.”