.
صدسال قبل؛ خانم بودۀ متبسم
📝تصاویر خیلی ریاکارند، خلاف کلمات که گاهی زیادی واقعی و رسوا کننده می‌شوند. برای همین است که فیلم‌ها در برابر قصه‌ها حرفی برای گفتن ندارند. اغلب جلوه فروشی می‌کنند. آن جمله مشهور «یک تصویر قدرتمندتر از هزاران کلمه است» به چشمم بیش از هرچیز تاکید بر قدرت فریبکارانه و قاب‌بند تصاویر است. ربطی به واقعیت یا حقیقت ندارد.
🔹برای کاری از دوستم فرشته حبیبی راهنمایی خواستم و او مصاحبه‌ای را که سال ٨۵ با دکتر احمد الستی درباره «صدسال سینمای ضد زن» انجام داده و در مجله زنان (ش١۴١) منتشر شده بود برایم فرستاد.
مصاحبه پروپیمانی بود درباره تاریخچه حضور «پنهان‌شده» زنان و دغدغه‌های زنانه‌نگر در سینما. این تاریخ بلند به ویژه برای من جالب بود- که تا همین امروز هم با بازنمایی زنان در سینما و فرهنگی که حول آن ساخته شده مشکل دارم چه برسد به فیلم‌های قدیمی‌تر که در اغلب مواقع نقش فرعی زن را هنرپیشه بلوند و باریک و براق با چشم‌هایی پر از تمنا بازی میکند که درحالیکه فیلترها تلالو دوچندانی به او می‌دهند به مرد بزن بهادر و خشن و بی‌اعتنا و ماجراجو و نه‌چندان خوش‌قیافه التماس میکند نجاتش بدهد/رهایش نکند: و البته باعث کلی دردسر اضافه می‌شود!
🔹در مصاحبه فرشته، آقای الستی مروری دارد بر تاریخ سینمای فمینیستی، که در همان دهه هشتاد خورشیدی هم مثل امروز، موضوع بدفهمی بوده. آنجا به فیلم خانم بوده متبسم(۱۹۲۳) اشاره میکند به عنوان یکی از نخستین تولیدات سینمای فمینیستی در عصرسینمای صامت.
🔹کارگردان فیلم خانم ژرمن دولاک (١٨٨٢-١٩۴۵) فیلم ساز، منتقد و نظریه‌پرداز فرانسوی است و فیلم پر از تازگی و نماد است. روایت آشنای زندگی یک زن اهل موسیقی و ادبیات با مردی تاجر با اگوی متورم- خیلی متورم. خانم بوده زنی متاهل و ناراضی(متبسم) است که جایی جز عالم خیال برای گریختن ندارد. صد سال قبل.
@neocritic
🔹فیلم را روی آپارات ببینید:
https://www.aparat.com/v/WRq5C
صدسال قبل؛ خانم بودۀ متبسم
📝تصاویر خیلی ریاکارند، خلاف کلمات که گاهی زیادی واقعی و رسوا کننده می‌شوند. برای همین است که فیلم‌ها در برابر قصه‌ها حرفی برای گفتن ندارند. اغلب جلوه فروشی می‌کنند. آن جمله مشهور «یک تصویر قدرتمندتر از هزاران کلمه است» به چشمم بیش از هرچیز تاکید بر قدرت فریبکارانه و قاب‌بند تصاویر است. ربطی به واقعیت یا حقیقت ندارد.
🔹برای کاری از دوستم فرشته حبیبی راهنمایی خواستم و او مصاحبه‌ای را که سال ٨۵ با دکتر احمد الستی درباره «صدسال سینمای ضد زن» انجام داده و در مجله زنان (ش١۴١) منتشر شده بود برایم فرستاد.
مصاحبه پروپیمانی بود درباره تاریخچه حضور «پنهان‌شده» زنان و دغدغه‌های زنانه‌نگر در سینما. این تاریخ بلند به ویژه برای من جالب بود- که تا همین امروز هم با بازنمایی زنان در سینما و فرهنگی که حول آن ساخته شده مشکل دارم چه برسد به فیلم‌های قدیمی‌تر که در اغلب مواقع نقش فرعی زن را هنرپیشه بلوند و باریک و براق با چشم‌هایی پر از تمنا بازی میکند که درحالیکه فیلترها تلالو دوچندانی به او می‌دهند به مرد بزن بهادر و خشن و بی‌اعتنا و ماجراجو و نه‌چندان خوش‌قیافه التماس میکند نجاتش بدهد/رهایش نکند: و البته باعث کلی دردسر اضافه می‌شود!
🔹در مصاحبه فرشته، آقای الستی مروری دارد بر تاریخ سینمای فمینیستی، که در همان دهه هشتاد خورشیدی هم مثل امروز، موضوع بدفهمی بوده. آنجا به فیلم خانم بوده متبسم(۱۹۲۳) اشاره میکند به عنوان یکی از نخستین تولیدات سینمای فمینیستی در عصرسینمای صامت.
🔹کارگردان فیلم خانم ژرمن دولاک (١٨٨٢-١٩۴۵) فیلم ساز، منتقد و نظریه‌پرداز فرانسوی است و فیلم پر از تازگی و نماد است. روایت آشنای زندگی یک زن اهل موسیقی و ادبیات با مردی تاجر با اگوی متورم- خیلی متورم. خانم بوده زنی متاهل و ناراضی(متبسم) است که جایی جز عالم خیال برای گریختن ندارد. صد سال قبل.
@neocritic
🔹فیلم را روی آپارات ببینید:
https://www.aparat.com/v/WRq5C