.دخمه های زرتشتیان کرمان در شهر کرمان دو #دخمه در کنار یکدیگر قرار دارند یکی قدیمی و به گفته بسیاری از محققان مربوط به اواخر دوره ساسانی و دیگری با معماری جدید و مربوط به دوره قاجاریه که در سال ۱۲۶۴خورشیدی، توسط یکی از #پارسیان_هند بنام «مانکجی لیمجی هاتریا» معروف به درویش فانی و به نامگانه «گلستان بانو» بنا گردید.
ایرانیان و بخصوص زرتشتیان با توجه به #باورهای نهادینه شده و احترام به مهمترین آفریده‌های اهورامزدا (آب و آتش و خاک و باد) روش دخمه‌گذاری را با آیین خاصی ادامه دادند دخمه، دادگاه و برج خاموشان، به مکانی گفته میشود که جسد درگذشتگان را در آنجا قرار میدادند.
دخمه‌ها غالبا از آبادی‌های اطراف چندین کیلومتر فاصله دارند و در بالای کوه بلندی واقع شده اند #دخمه محوطه ای مدور و دیوار آن از سنگ و خاک و آهک ساخته شده (ملات ساروج) و معمولا یک درب کوچک سنگی برای ورود و خروج داشتند محیط این دخمه در حدود یک‌صد متر می باشد سطح داخلی آن از دیوار بطرف مرکز سراشیب میشد و در وسط دخمه چاه عمیقی حفر شده بود چاه وسطی دخمه را زرتشتیان «استودان» یعنی استخوان دان مینامیدند.
دخمه های #زرتشتیان_کرمان در مقایسه با دیگر دخمه‌ها در نقاط مختلف کشور از ویژگی‌های خاصی برخوردارند بطور مثال در ساخت این دخمه‌ها از اعتقادات #باستانی مردم جنوب کشور استفاده شده که اعتقاد داشتند خرفستران یا همان جانوران اهریمنی از سوی اپاختر( شمال) می آیند و به همین دلیل درب دخمه‌ها را به سوی نیمروز (جنوب) و یا خوربران (غرب) باز می‌کردند.
از دیگر این ویژگی‌ها، قرار گرفتن دو دخمه با دو سبک معماری #هندی و ایرانی در کنار یکدیگر است و مهمترین ویژگی آنها مسیر دخمه‌گذاری از داخل قدیمی ترین سکونتگاه #زرتشتیان کرمان به سمت دخمه می‌باشد که هنوز قابل رویت و ایستگاه‌های آن موجود است.
