پرنیان؛ سرویس ادبی هفته نامه بیرمی

👇👇👇👇شادی در من دُم می جنباند
درنگی بر جهان شاعرانگی ساغر شفیعی

✍اکبر قناعت زاده

🔴 ساغر شفیعی در شعرهایش به حوزه های مختلفی از روابط دو نفره ی (من و تو) گرفته تا مسایل اجتماعی ورود پیدا می کند. و این نگاه و برخورد شاعری ست معاصر با زمانه اش که حکایت از دید چندوجهی سراینده به پیرامونش را دارد.
تصاویر گوناگونی که گاه بسیار فانتزی و رمانس است و گاه از دنیای تخیل به وسعت نظری ایده آلیستی منجر می شود.

🔴🔴 به طور کلی به ادبیات زنانه و رویکرد عمدتاً حسی- عاطفی به مقوله نوشتار در چبخش عمده ای از ادبیات زنان خودآگاه یا ناخودآگاه پذیرفته و درونی شده است که این رویکرد در کارهای ساغر شفیعی نیز به چشم می خورد.
او تلاش می کند قراردادهای زبانی شناسایی شده ی مربوط به این حوزه را دوباره بازسازی و به خدمت بگیرد یا به تعبیر دیگر این حوزه از اندیشه را به خدمت عناصر و عادت های لحنی و زبانی شعر خود در بیاورد.
تنوع تصاویر- نامکرر بودن تعبیرها و توصیف ها- استفاده از امکانات واژگانی و به شعریت رساندن آن- هوشمندی در القای فضاهایی نو و نامتشابه شعرهای قابل تأملی را در این مجموعه ها رقم زده است که می تواند ظرفیت های بسیاری را برای به اشتراک گذاشتن با مخاطبان خود ارائه نماید.

🔴🔴🔴 نگاهی به وضعیت استقرار زبان و مضمون در مجموعه های شعر شفیعی می تواند گستره ی معنایی حسی و عاطفی را در ذهن مخاطب متبادر نماید. بنابراین برای ساغر شفیعی انتقال حسی درونی و ایجاد ارتباطی که تأثیری از این حس را انتقال دهد در الویت قرار دارد.
راوی در عمده ی شعرهای این دفاتر ثابت و یکی ست و از تکثر روایت و ایجاد مراکز معنایی متعدد و متغییر کمتر نشانی می بینیم.

🔴🔴🔴🔴شفیعی در شعرهایش به حوزه های مختلفی از روابط دو نفره ی
(من و تو) گرفته تا مسائل اجتماعی ورود پیدا می کند. و این نگاه و برخورد
شاعری ست معاصر با زمانه اش که حکایت از دید چندوجهی سراینده به پیرامونش را دارد.
تصاویر گوناگونی که گاه بسیار فانتزی و رمانس است و گاه از دنیای تخیل به
وسعت نظری ایده آلیستی منجر می شود.

#شادی_در_من_دُم_می_جنباند
#درنگی_بر_جهان_شعری_ساغر_شفیعی
#اکبر_قناعت_زاده

https://telegram.me/parnian_bairami

بُرش هایی از یادداشت گفت و گو در آستانه

خوانشی شعری از #محمود_طراوت_روی

📌 خوانش گر: #زهره_جلیلی_جهرمی

🔴 شعر حکایت مرگ درونی، اضمحلال و زوالی روانی ست که شاعر در آستانه ی آن قرار گرفته و شاعر، آن را در "موقعیت" راوی بازنمایی کرده است. شعر با اول شخص مفرد روایت می شود.
«موریس بلانشو» درباره ی روایت با اول شخص مفرد می گوید: «این نوع روایت اغلب مختص اعترافات و یا مونولوگ های درونی یا وصف های بی پایان از درون است.»

🔴🔴 شعر از زبان راوی «در حال احتضار» روایت می شود روییدن سپیداران بر تن سراب و حضور «شغالی» که نزدیک راوی به انتظار مرگ او نشسته نشان می دهد که او در بیابانی خشک و سترون گرفتار شده و پس از تحمل رنج بی حاصل برای یافتن آب و آبادی از فرط تشنگی نیمه جان بر زمین افتاده و «در حال احتضار» است.

🔴🔴🔴 شعری که در بالا از طراوت روی خوانده شد، دو مضمون اصلی دارد: تنهایی و سیاست. گرایش راوی به " سیاست" است ولی درد بزرگتری هم دارد " تنهایی در عشق". تنهایی و ناکامی راوی در ارتباط با "دیگری". راوی خواب زده با دیوی روبه رو است که همراه آمدنش با "ی" نکره نشان می دهد که راوی شناختی از او ندارد.

🔴🔴🔴🔴 «دیو» در این شعر طراوت رو با عناصر زنانه توصیف می شود و رفتار زنانه دارد و این عناصر فضای مربوط به او را در بند نخست نشانه گذاری کرده است. عناصری مثل: دعوت به خویش، آبستنی، آموختن به کودکان و طلسم و جادوگری. یک همراه ناشناخته ی ناگزیر که در واقع «زن»، «عشق» یا «آنیمای خود راوی» است.

شعرهای راوی، تلقین های دیو است. اوست که شعله های شعر را درجانش می
افروزد و اوراد را بر دفترش می ریزد.
از جنبه ای دیگر دیو، یادآور «ابوالهول» دراسطوره ی «اُدیپ» است. همان
طور که ابوالهول بر دروازه ی شهر نشسته، دیو هم بر دهانه ی غار راوی
نشسته و همین طور بر دروازه ی جهان متن. «غار» استعاره ای از شهر و هر دو
استعاره ای از جهانند. ابوالهول سری شبیه به سر زنان دارد و حضورش متضمن مرگ و وحشت است دیو هم با نمادهای زنانه توصیف شده و مرگ و هراس را تداعی می کند.

#محمود_طراوت_روی
#زهره_جلیلی_جهرمی

https://telegram.me/parnian_bairami

پرنیان؛ سرویس ادبی هفته نامه بیرمی

🖕🖕🖕🖕🖕🖕🖕🖕🖕
شعری از #محمود_طراوت_روی با صدای شاعر

#شعر_امروز_فارس

https://telegram.me/parnian_bairami

پرنیان؛ سرویس ادبی هفته نامه بیرمی