Telegram channel "پِـــژاره" — @pezhare_n

پِـــژاره

6 Feb 2024, 21:09

لرا به کسی که خیلی دوسش دارن میگن"هِرَنگ‌دِلِم"یعنی دلیل تپش قلبم یا آخرین نور امید که باعث میشه آدم ادامه بده.

89 0 12

پِـــژاره

6 Feb 2024, 20:19

نیاز دارم از ده شب به بعد روی پل عابر بشینم،پاهامو تکون بدم،به رفت و آمد ماشین‌ها نگاه کنم و چاوشی گوش بدم.

79 0 1

پِـــژاره

6 Feb 2024, 18:27

میدونی قسمت وحشتناک ماجرا کجاست،اونجاش که به خودت میای میبینی داری کاری رو انجام میدی و حرفی رو میزنی که اگه شخص دیگه ای انجام میداد کلی غر میزدی،برای همه هم اتفاق افتاده.

83 0 1

چه اهمیتی داره کی راجب تو چی فکر میکنه،اینکه مثبت فکر کنن چیزی به تو اضافه نمیکنه که منفی فکر کردنشون کم کنه،هیچکس با کفشای تو راه نرفته‌و‌نمیره،هیچکس شبا جای تو سرشو رو بالش نمیذاره،هیچکس تو سر تو نیست و کسی نمیدونه لابه لای تک‌تک سلول‌های مغزت چه دردها و تناقض هایی نهفته‌س،جز خدا مجبور نیستی هیچکس رو از خودت راضی نگه داری،مجبور به چشم گفتن و "به تو ربطی نداره" نگفتن نیستی.

84 0 3

پِـــژاره

6 Feb 2024, 18:10

گر به آغوش بریزند گل اندر بر من
این همه خار بوَد، چون تو در آغوش نه‌ای
- امیرخسرو دهلوی

80 0 1

پِـــژاره

6 Feb 2024, 17:52

یعنی میشه یه روز از خستگیام به همچین جایی پناه ببرم؟!اوس کریم میبینی؟!

82 0 4

پِـــژاره

6 Feb 2024, 07:48

-همه چیز در زمستان یخ‌ می‌بندد، جز عطر، اشتیاق، خاطرات و برخی آرزوها.

94 0 2

پِـــژاره

6 Feb 2024, 07:33

آدم گاهی انقدر بی‌حوصله است که تحمل شنیدن صدای برخورد قاشق و لیوان چایی صبحونه‌رو نداره.

94 0 1

پِـــژاره

5 Feb 2024, 21:49

از سن کم،شاید نیمه دوم ابتدایی،به خاطر ندارم راجب هیچکدوم از اتفاقات تلخ و شیرین مدرسه،باشگاه یا هرجایی که میرفتم به مادرم چیزی گفته باشم،رفیقی هم نداشتم که همه‌چی رو بدونه،با همه خوب بودم،معلم و دانش و آموز و بابای مدرسه فرقی نداشت،اما تو تنهایی و دنیای خودم مطلقا هیچکس نبود،مامان همیشه خسته بود و دلم نمیخواست مزاحم استراحتش باشم و با خودم میگفتم وقتی مادرم از فلان اتفاق خبر نداره لزومی نداره کسی هم بدونه هرچند رفیقم باشه،دوران راهنمایی تنهایی خیلی اذیتم کرد،اعتماد به نفسم رو از بین برد تا حدی که تو تنهایی خودمم غریب بودم،انقدر ادامه پیدا کرد که دیگه نه فقط کسی نبود بلکه خودمم دلم نمیخواست با کسی حرف بزنم راجب دردم،غم یه هیبت پیدا کرد و کنارم زندگی کرد،به مرور انقدر بهش علاقه پیدا کردم که دیگه دلم نمیخواست بره،دوسش داشتم و دارم و فکر میکنم تمام فعل و انفعالاتی که تو ذهنم اتفاق میوفته بخاطر اونه،یه جاهاییش سخت گذشت اما هرچقدر سنم بالاتر میره از کارهایی که کردم وحرف‌هایی که نزدم بیشتر راضی میشم.

107 0 1