Mateusz Piskorski / Матеуш Пискорский

Długo się zastanawiałem, ale w końcu czytelnicy moich tekstów (m.in. na łamach tygodnika Myśl Polska i portalu Politnavigator) mnie namówili. Postanowiłem pojawić się w Telegramie. I jednocześnie publikować tu teksty, które mogą zainteresować Polaków, Ukraińców, Rosjan, Białorusinów i wielu innych mieszkańców Europy Wschodniej. Dlatego będą tu wpisy w języku polskim i w języku rosyjskim. Pojawią się wywiady, rozmowy i ciekawe linki. Może to jakiś niewielki wkład do dyskusji. W czasach cenzury chcę postawić na dialog. Zapraszam!

Я долго думал, но в конце концов читатели моих текстов (в том числе в еженедельнике «Польская Мысль»и на портале «Политнавигатор») убедили меня и я решил появиться в Telegram. Буду публиковать здесь тексты, которые могут быть интересны полякам, украинцам, русским, белорусам и многим другим жителям Восточной Европы. Поэтому буду здесь писать на польском и русском языках. Будут интервью, беседы и интересные ссылки. Надеюсь, это мой небольшой вклад в дискуссию. Во времена цензуры я хочу сделать ставку на диалог. Приглашаю!

Многим моим сегодняшним соотечественникам это не очень нравится (некоторые пытаются нас стравить, предоставляя особые статусы и привилегии, что всегда вызывает недовольство большинства местных жителей), но я по-прежнему считаю, что мы братья-не только мы с вами, но и многие другие близкие нам народы Центральной и Восточной Европы. Поэтому я не могу смириться с тем, что политики в моей стране так заинтересованы в том, чтобы братья-украинцы массово гибли на фронтах чужой войны, развязанной их руками. В конце концов, толкнуть брата на верную смерть - это нечто, в нашей и вашей культуре, совершенно немыслимое. Но именно этим они призывают вас бороться в нынешних условиях до последнего из вас.

Я рад, что у многих из вас такое хорошее мнение о нашей стране. Однако я хотел бы обратить ваше внимание на то, что это не та воображаемая "Европа", к которой вы стремитесь. Под тонким слоем различных лозунгов и ложных заверений о наших ценностях скрывается реальность, описание которой займет много места и не вызовет у вас оптимизма. Каждому пятому жителю Польши угрожает крайняя нищета. Хотя большинство из нас работает, все больше и больше испытывают серьезные проблемы с основными платежами и покупками. Наша служба здравоохранения уже давно перестала что-либо гарантировать; из-за ее недостаточного финансирования тысячи людей ежегодно не доживают до жизненно важных операций и лечения. Наша система образования и обучения выпускает тысячи функционально неграмотных людей, которые не могут понять даже очень простые тексты и сообщения. Наш уровень жизни, несомненно, выше вашего в последние годы, в основном благодаря нашему вступлению в Европейский Союз, в который вы не сможете вступить (ЕС объективно не может себе этого позволить, а статус кандидата в эту организацию, как показывает пример Турции, мало что значит). Однако ситуация меняется на наших глазах. В результате решений сверхдержав мы стоим на пороге гигантского экономического кризиса, глубокой депрессии, которая закончится разрушением всей социальной структуры-нашей и вашей.
Иногда конфликт, происходящий на вашей земле, называют конфликтом "свободного мира" с "миром диктатур". Но давайте не будем преувеличивать с этой верой в "свободу". В Польше людей арестовывают и сажают в тюрьму за выражение определенных взглядов, которые не нравятся властям. Они теряют работу за то, что подвергают сомнению господствующую идеологию, а их запуганные друзья отворачиваются от них. Это мало чем отличается от вашей ситуации, когда власти в Киеве закрывают определенные телеканалы, репрессируют противников режима или запрещают крупнейшую оппозиционную партию в парламенте. Поэтому вы не можете рассчитывать на свободу, которую на Западе называют высшей ценностью. Здесь вы этого не найдете.
Я знаю вашу страну и испытал там прекрасные моменты. Я помню теплый, гостеприимный и дружелюбный народ, на который всегда можно было рассчитывать в трудную минуту. Меня завораживало то, что они говорили на разных языках и принадлежали к разным культурам и национальностям. Для меня это было похоже на Советский Союз в меньшем масштабе. Жаль, что многим из них пришлось покинуть вашу страну просто потому, что они хотели остаться самими собой, сохранить свою самобытность. После 2014 года, когда ваша страна была практически ликвидирована в ее нынешнем виде, я посетил Крым и Донбасс. И я встретил там много замечательных людей, которые чувствуют себя украинцами, говорят по-украински, хотя, уже живут в других странах.
Я считаю любую войну худшим из возможных решений. Однако то, что произошло 24 февраля, можно было предвидеть. Не несколькими неделями или месяцами ранее, когда Россия сформулировала четкое и читаемое предложение о гарантии мира, на которое Запад даже не отреагировал. Гораздо раньше, в работах американских стратегов и аналитиков, которых ваши лидеры должны знать, было прямо сказано, что вы должны быть использованы как оружие против Москвы. Англосаксы не заботились о вашем мире, безопасности и процветании. Речь шла о том, чтобы превратить вас в пушечное мясо для своих целей.
Борьба, жертвы, кровь и страдания не являются в этих условиях реализацией какого-то национального долга или высокой идеи. Так вам говорят, но, на самом деле, вас просто используют. Славян и восточноевропейцев - против других славян, которые так близки вам (и немного нам) культурно и ментально. Удобно устроившись в своих кожаных креслах, авторы всей этой глобальной игры лишь удовлетворенно смотрят на вас и потирают руки, наблюдая, как вы погибаете во имя их плана сделать мир в соответствии с их представлениями.

В новейшей истории нас объединяет общая победа над немецким геноцидом, нацизмом. Мы преклоняемся перед памятниками тех ваших предков, которые в рядах Красной Армии освобождали нашу страну от оккупации. Вообще-то преклонялись, пока памятники и мемориалы ваших дедов и прадедов не были снесены политическими решениями вышеупомянутого Института национальной памяти. Вместе мы освободили не только Польшу и ее новые отвоеванные территории, но и Берлин. В нашей и в вашей стране официальные власти, очевидно, не помнят об этом, но факты остаются фактами. В новейшей истории мы пытались построить социализм. Вы - в рамках Советского Союза, на который вы имели довольно большое влияние (ваши люди возглавляли СССР в течение нескольких десятилетий), мы - в рамках Восточного блока. Все было не так трагично, как некоторые утверждают сегодня. Мы совершили беспрецедентный для нашей ранней истории скачок в развитии технологий и цивилизации. После распада Восточного блока и СССР мы вместе пережили катастрофу, видели процесс разрухи и целенаправленного уничтожения достижений нескольких поколений. У вас были олигархи, у нас - крупный транснациональный капитал.
Спустя некоторое время траектории нашего развития несколько разошлись. Обе наши страны оказались на периферии, став зависимыми территориями. Трудно сказать, какой путь был лучше. Мы были модернизированы через членство в Европейском Союзе, потому что это было необходимо ведущей европейской экономике Германии, субподрядчиком которой мы стали. Вы позволили возникнуть собственной олигархии; хотя столица была вашей, национальной, ее представители не очень-то заботились о строительстве дорог, школ и всей инфраструктуры.
Нас объединяет то, что мы живем в геополитически важном пространстве. Это особенно касается вас. Именно о вас неоднократно говорили и писали ведущие американские эксперты, прямо указывая, что вас следует использовать против России. Нас уже использовали, особенно после того, как мы оказались в НАТО в 1999 году - вопреки очевидным выводам предыдущих лет. Потом были, как вы, возможно, слышали, секретные тюрьмы ЦРУ на нашей территории, участие наших солдат в империалистической агрессии против Ирака (ваши, кстати, тоже там были) и унизительное политическое подчинение всех сменяющих друг друга правительств американскому посольству в Варшаве. С вами все было не так просто. Англосаксам пришлось вкачать миллиарды долларов в ваших активистов, чтобы они, наконец, добились успеха, в так называемой, "цветной революции", которую некоторые, возможно, по иронии судьбы называют революцией достоинства. Вы безвозвратно потеряли Крым и Донбасс из-за людей, которые затем незаконно пришли к власти в Киеве. Позже вас еще больше унизили драконовские директивы Международного валютного фонда и Запада, которые лишили вас практически всего. Должен признаться, что я не совсем понимаю, почему вы не организовали настоящий социальный и украинский Майдан, когда ваши коммунальные платежи были увеличены на несколько сотен процентов, а с вами обращались как с рабским населением в завоеванной стране. Кстати, я не очень понимаю поляков, которые сегодня не протестуют по поводу цен на топливо, отопление и продукты питания.

Украинским братьям
Вас много в нашей стране. Одни говорят о четырех миллионах, другие - о пяти и более. Так, или иначе, каждый восьмой человек, живущий сегодня в Польше, является выходцем с Украины. И каким-то образом мы должны научиться понимать друг друга, уважать и жить бок о бок. От всего сердца желаю вам всем благополучно вернуться в свои дома в Харькове, Житомире, Днепропетровске (мне трудно привыкнуть к новому названию этого города), Луганске, Тернополе, Одессе, Киеве и многих других прекрасных городах, поселках и селах, откуда вы родом.
Нас многое разделяет. Например, трудные, кровавые, трагические моменты жизни наших двух соседних обществ. По воле судьбы и по приговору истории мы попали под влияние Запада, а вы остались на Востоке. Впоследствии, именно мы пытались эксплуатировать вас, что, по сути, стало одной из фундаментальных причин нашей общей цивилизационной и экономической отсталости. Вы часто правы, когда говорите о "польских господах" с упреком и обидой в голосе.
Тот факт, что мы находились под влиянием Запада, означал, что наши предки часто относились к вам с презрением и даже не могли скрыть своего презрения к вашим предкам и их культуре. В результате некоторые из ваших предков выдавали себя за поляков, чтобы занять лучшее место в социальной иерархии Первой республики. Другие восстали против правления тогдашней олигархии, создав уникальное для Европы явление - казачество. Именно Москва протянула руку помощи казакам, а не "польские господа". И вы имели полное право ненавидеть этих "владык", восставать против них. Иногда происходили восстания и кровавые мятежи.
Во Второй Польской Республике мы разрушали ваши храмы, а вы убивали наших политиков, организовывали теракты, иногда успешные. В Европе свирепствовал нацизм. Некоторые из вас позволили соблазнить себя этим и, в результате, совершили геноцид не только на нас, но и на тех из вас, кто не разделял их увлечения методами Третьего рейха, кто просто вел себя прилично по отношению к полякам и другим национальностям, живущим вместе на их земле. Они были хорошими соседями. Некоторые из вас могут не согласиться с этими оценками недавней истории. Но вы должны понимать, что для нас неприемлемы ссылки на идеологии и фигуры, ассоциируемые в Польше с преступлением геноцида. Даже если некоторые польские политики сегодня делают вид, что это их не беспокоит.
Мы должны говорить о трудных, трагических моментах. И на Украине, и в Польше есть прекрасные историки и ученые, которые могли бы многого добиться вместе. Например, они могли бы составить протокол расхождения трактовок событий, а при благоприятных условиях, возможно, и прояснить некоторые пробелы. Однако этим должны заниматься ученые, а не пропагандисты, так называемой, исторической политики из Польского и Украинского института национальной памяти. Кстати, создавая этот институт, ваши власти скопировали наши худшие образцы. Польский институт внес глубокий раскол в нашу нацию, фальсифицировал историю и превратил осмысление нашей истории в фарс.
Однако есть многое, что нас объединяет. Вы - восточные славяне, а мы относимся к вам как западные славяне. У нас много общих обычаев, культурных кодов и даже суеверий со времен древних славян. Мы говорим на языках, которые принадлежат к одной группе индоевропейских языков. Мы можем понимать друг друга, не прибегая к английскому языку (я считаю его использование между нами абсурдным). Многие наши модели поведения, ценности и модели поведения поразительно похожи.

Wielu moim rodakom niezbyt się dziś to podoba (niektórzy próbują szczuć nas przeciwko sobie, nadając jakieś specjalne statusy i przywileje, co zawsze budzi niechęć większości miejscowych), ale ja jednak twierdzę, że jesteśmy braćmi. Nie tylko my i Wy, ale wiele innych, bliskich nam narodów Europy Środkowej i Wschodniej. Dlatego nie mogę pogodzić się z tym, że politykom w moim kraju tak bardzo zależy na tym, by bracia-Ukraińcy masowo ginęli na froncie cudzej wojny prowadzonej ich rękoma. Przecież popychanie brata na pewną śmierć jest czymś, w naszej i Waszej kulturze, zupełnie niepojętym. A właśnie tym jest namawianie Was do walki w obecnych warunkach, do ostatniego z Was.

Cieszę się, że wielu z Was ma tak dobre zdanie o naszym kraju. Chciałbym jednak zwrócić Waszą uwagę, że nie jest on tą wyobrażoną „Europą”, do której dążycie. Pod cienką warstwą rozmaitych hasełek i fałszywych zapewnień o naszych wartościach, kryje się rzeczywistość, której opis zająłby sporo miejsca i nie nastrajałby już tak optymistycznie. Co piąty mieszkaniec Polski zagrożony jest skrajnym ubóstwem. Choć większość z nas pracuje, coraz więcej ma poważne problemy z dokonaniem podstawowych opłat i zakupów. Nasza służba zdrowia dawno już przestała gwarantować cokolwiek; z powodu jej niedofinansowania co roku tysiące ludzi nie doczekuje się operacji i zabiegów ratujących życie. Nasz system edukacji i szkolnictwa wypuszcza tysiące analfabetów funkcjonalnych, nie rozumiejących nawet bardzo prostych tekstów i przekazów. Nasz poziom życia był przez ostatnie lata niewątpliwie wyższy od Waszego, przede wszystkim dzięki załapaniu się do Unii Europejskiej, do której Wy się nie załapiecie (UE obiektywnie na to nie stać, a status kandydata do tej organizacji – jak pokazuje przykład Turcji – niewiele znaczy). To się jednak zmienia na naszych oczach. W wyniku decyzji mocarstw znajdujemy się na progu gigantycznego kryzysu gospodarczego, głębokiej depresji, która skończy się dewastacją całej tkanki społecznej. Naszej i Waszej.
Czasami konflikt toczący się na Waszej ziemi bywa nazywany konfliktem „wolnego świata” ze „światem dyktatur”. Nie przesadzajmy jednak z tą wiarą w „wolność”. W Polsce ludzie za głoszenie określonych, nie podobających się władzy poglądów, trafiają do aresztów i więzień. Za kwestionowanie panującej ideologii tracą pracę, a ich zastraszeni znajomi odwracają się od nich plecami. Niewiele różni się to od Waszej sytuacji, od zamykania przez władze w Kijowie niektórych kanałów telewizyjnych, represjonowania oponentów reżimu czy zakazu działalności największej, parlamentarnej partii opozycyjnej. Na opiewaną jako najwyższa wartość Zachodu wolność nie macie zatem co liczyć. Tu jej nie znajdziecie.
Nie oddawajmy życia w imię cudzych interesów
Znam Wasz kraj i spędziłem w nim wspaniałe chwile. Pamiętam ludzi serdecznych, gościnnych i przyjaznych, na których zawsze można było liczyć w potrzebie. Fascynowało mnie to, że mówili oni w różnych językach, przynależeli do różnych kultur i narodowości. Był to dla mnie trochę taki Związek Radziecki w mniejszej skali. Szkoda, że wielu z nich musiało z Waszego kraju wyjechać tylko dlatego, że chcieli pozostać sobą, utrzymać swą tożsamość. Po 2014 roku, gdy praktycznie zlikwidowano Wasz kraj w dotychczasowym kształcie, bywałem na Krymie i Donbasie. I spotkałem tam wielu wspaniałych ludzi czujących się Ukraińcami, mówiących po ukraińsku, choć żyjących już w innych państwach.
Uważam wszelką wojnę za najgorsze z możliwych rozwiązań. To, co się stało 24 lutego, można było jednak przewidzieć. Nie tylko kilka tygodni czy miesięcy wcześniej, gdy Rosja sformułowała jasną i czytelną propozycję gwarancji dla pokoju, na którą Zachód nawet nie zareagował. Znacznie wcześniej, w pracach strategów i analityków amerykańskich, których Wasi przywódcy powinni znać, mowa była wprost o tym, że trzeba Was wykorzystać jako broń przeciwko Moskwie. Nie chodziło Anglosasom o Wasz spokój, bezpieczeństwo i dobrobyt. Chodziło o to, by sprowadzić Was do roli mięsa armatniego, służącego ich celom.
Walka, poświęcenie, krew i cierpienia nie są w tych warunkach realizacją jakiegoś narodowego obowiązku czy wzniosłej idei. Tak się Wam wmawia, a w rzeczywistości chodzi po prostu o wykorzystanie Was, Słowian i Wschodnich Europejczyków, przeciwko innym Słowianom, jakże bliskim Wam (i trochę też nam) kulturowo i mentalnie. Wygodnie rozpostarci w skórzanych fotelach autorzy całej tej globalnej gry spoglądają tylko na Was z satysfakcją i zacierają ręce, patrząc jak giniecie w imię ich planu urządzenia świata.

W najnowszej historii łączy nas wspólne zwycięstwo z niemieckim, ludobójczym nazizmem. Chylimy czoła przed pomnikami tych z Waszych przodków, którzy w szeregach Armii Czerwonej wyzwalali nasz kraj spod okupacji. Właściwie chyliliśmy, dopóki pomników i miejsc pamięci Waszych dziadków i pradziadków nie zburzono na mocy politycznych decyzji wspomnianego Instytutu Pamięci Narodowej. Razem wyzwalaliśmy nie tylko Polskę i jej nowe Ziemie Odzyskane, ale też zdobywaliśmy Berlin. U nas i u Was oficjalne władze oczywiście o tym nie pamiętają, lecz fakty pozostają faktami. W najnowszej historii podjęliśmy próbę budowy socjalizmu. Wy w ramach Związku Radzieckiego, na który mieliście całkiem spory wpływ (Wasi ludzie stali na czele ZSRR przez parę dziesięcioleci), my w ramach bloku wschodniego. Nie było tak tragicznie, jak niektórzy dziś twierdzą. Dokonaliśmy niespotykanego w naszych wcześniejszych dziejach skoku technologicznego i cywilizacyjnego. Po upadku bloku wschodniego i ZSRR wspólnie przeżywaliśmy katastrofę, widzieliśmy proces dewastacji oraz świadomego niszczenia dorobku kilku pokoleń. U Was pojawili się oligarchowie, u nas wielki, transnarodowy kapitał.
Trajektorie naszego rozwoju chwilę później nieco się rozeszły. Oba nasze kraje znalazły się na peryferiach, stały się terytoriami zależnymi. Trudno powiedzieć, która z dróg była lepsza. My zostaliśmy zmodernizowani dzięki członkostwu w Unii Europejskiej, bo taka była potrzeba wiodącej w Europie gospodarki niemieckiej, której podwykonawcą się staliśmy. Wy pozwoliliście na powstanie własnej oligarchii; wprawdzie kapitał był Wasz, krajowy, ale jego przedstawicielom niezbyt zależało na budowie dróg, szkół i całej infrastruktury.
Dzielimy wspólną biedę
Łączy nas to, że żyjemy na geopolitycznie istotnej przestrzeni. Szczególnie dotyczy to Was. To o Was wielokrotnie mówili i pisali czołowi amerykańscy eksperci, wskazując bez ogródek, że należy Was wykorzystać przeciwko Rosji. Nas już wykorzystano, szczególnie po tym, jak w 1999 roku – wbrew oczywistym ustaleniom wcześniejszych lat – znaleźliśmy się w NATO. Później były, może o nich słyszeliście, tajne więzienia CIA na naszym terytorium, udział naszych żołnierzy w imperialistycznej agresji na Irak (Wasi też tam zresztą byli) i poniżające podporządkowanie polityczne wszystkich kolejnych rządów ambasadzie amerykańskiej w Warszawie. Z Wami nie było tak łatwo. Anglosasi musieli wpompować w Waszych aktywistów miliardy dolarów, by w końcu powiodła im się tzw. kolorowa rewolucja, którą niektórzy – chyba ironicznie – nazywają rewolucją godności. Przez ludzi, których nielegalnie wprowadzono wówczas do władzy w Kijowie, straciliście bezpowrotnie Krym i Donbas. Później poniżono Was dodatkowo, narzucając drakońskie dyrektywy Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Zachodu, które pozbawiły Was niemal wszystkiego. Przyznam, że niezbyt rozumiem, dlaczego nie urządziliście wtedy prawdziwego Majdanu, społecznego i ukraińskiego, gdy podwyższano Wam opłaty komunalne o kilkaset procent i traktowano Was jak ludność niewolniczą w kraju podbitym. Zresztą, niezbyt rozumiem dziś też Polaków, którzy nie protestują w związku z cenami paliwa, opału i żywności.

Piskorski: do braci Ukraińców
Sporo Was jest tutaj, w naszym kraju. Niektórzy twierdzą, że jakieś cztery miliony, inni uważają, że pięć i więcej. Tak czy inaczej, jakiś co ósmy mieszkaniec Polski pochodzi dziś z Ukrainy. I jakoś musimy nauczyć się rozumieć, szanować, żyć obok siebie. Choć wszystkim Wam z całego serca życzę, byście mogli jak najszybciej wrócić bezpiecznie do swoich domów w Charkowie, Żytomierzu, Dniepropietrowsku (jakoś ciężko przyzwyczaić mi się do nowej nazwy tego miasta), Ługańsku, Tarnopolu, Odessie, Kijowie i wielu, wielu innych pięknych miastach, miasteczkach i wsiach, z których pochodzicie.
Co nas dzieli?
Wiele nas dzieli. Trudne, krwawe, tragiczne momenty dwóch sąsiadujących ze sobą społeczności. Zrządzeniem losu i wyrokiem historii my dostaliśmy się pod wpływy Zachodu, Wy pozostaliście na Wschodzie. Później to my próbowaliśmy Was eksploatować, co zresztą stało się jedną z podstawowych przyczyn naszego wspólnego cywilizacyjnego i gospodarczego zapóźnienia. Macie często rację, gdy mówicie o „polskich panach”, z wyrzutem i pretensją w głosie. Fakt, że byliśmy pod wpływem Zachodu spowodował, że nasi przodkowie traktowali Was często z góry, nieraz nie umieli wręcz ukryć pogardy wobec Waszych przodków i ich kultury. Niektórzy z Waszych przodków w efekcie, chcąc zająć lepsze miejsce w hierarchii społecznej I Rzeczypospolitej, udawali, że są Polakami. Inni buntowali się przeciwko rządom ówczesnej odmiany oligarchii, tworząc zjawisko unikalne w skali Europy – Kozaków. Do Kozaków pomocną dłoń wyciągnęła Moskwa, a nie „polscy panowie”. I mieliście pełne prawo tych „panów” nienawidzić, buntować się przeciwko nim. Czasem były tu bunty i rebelie krwawe.
W II Rzeczypospolitej my burzyliśmy Wasze świątynie, a Wy mordowaliście naszych polityków, organizując zamachy terrorystyczne, niekiedy udane. Po Europie szalał nazizm. Część z Was dała mu się uwieść i w efekcie popełniła zbrodnię ludobójstwa. Nie tylko na nas, ale również na tych z Was, którzy nie podzielali ich fascynacji metodami III Rzeszy, którzy zachowywali się po prostu przyzwoicie wobec Polaków i innych narodowości zamieszkujących wspólnie ich ziemie. Byli dobrymi sąsiadami. Niektórzy z Was nie zgadzają się z tymi ocenami historii najnowszej. Musicie jednak zrozumieć, że dla nas odwołania do ideologii i postaci kojarzonych w Polsce ze zbrodnią ludobójstwa nie są możliwe do zaakceptowania. Nawet jeśli jacyś politycy polscy udają dziś, że im to nie przeszkadza.
O trudnych, tragicznych chwilach powinniśmy rozmawiać. Na Ukrainie i w Polsce są znakomici historycy, uczeni, którzy mogliby wiele wspólnie osiągnąć. Choćby rozpisać protokół rozbieżności, ale, przy dobrych wiatrach, być może także wyjaśnić pewne białe plamy. Tym powinni zajmować się jednak uczeni, a nie propagatorzy tzw. polityki historycznej z polskiego i ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej. Nawiasem mówiąc, powołując ten instytut, Wasze władze skopiowały najgorsze wzorce u nas. Polski instytut doprowadził do głębokich podziałów w naszym narodzie, zafałszował historię i przekształcił rozważania nad naszymi dziejami w farsę.
Co nas łączy?
Jest jednak bardzo wiele rzeczy, które nas łączą. Jesteście Słowianami Wschodnimi, a my pokrewnymi Wam Słowianami Zachodnimi. Mamy mnóstwo wspólnych obyczajów, kodów kulturowych a nawet przesądów z czasów dawnej Słowiańszczyzny. Posługujemy się językami należącymi do jednej grupy w ramach języków indoeuropejskich. Jesteśmy w stanie wzajemnie się zrozumieć bez uciekania się do języka angielskiego (używanie go w kontaktach między nami uważam za absurd). Wiele naszych zachowań, wartości i wzorców wykazuje uderzające podobieństwo.