گاهی وقتا میبینم یه جاهایی در مورد بزرگسالی مینویسن که وقتی وارد بزرگسالی میشی دیگه دوست پیدا کردن سخته. یا دوستیها عمیق نیستن و نمیشه مثل قبل با آدمها رفاقت کرد. من فکر میکنم که کاملا برعکسه. دوستیهای بزرگسالی خیلی پخته و هدفمنده، فرصتی برای مسخره بازی و قهر و آشتیهای بچگانه نیست. بسیار بالغانه شکل میگیره و بسیار آموزنده ادامه پیدا میکنه. همه چیز رنگ و بوی پختگی و کمال داره. حرفها سر و ته دارند و هیجانات خالص و بدون روتوش هستند. این یکی از چیزهای خوبیه که از "بزرگسالی" دوست دارم.