Forward from: @attachbot
#ژورنالیسم_رادیویی
#قسمت_دوم
شنیداری بودن رسانه رادیو، اگرچه به اطلاع‌رسانی خطی منجر می‌شود و اطلاعات به اجبار به دنبال هم و نه همزمان در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد اما تخیل مخاطب را برمی‌انگیزد و به ویژه در برنامه‌های عمیق‌تر، رادیو را به رسانه‌ای برای انجام دیالوگ بدل می‌کند. همین ویژگی‌ها، شاخه‌ای جدید از ژورنالیسم را طرح می‌کند که به ژورنالیسم رادیویی مشهور است. «آکسل بوخ هلتس» و « والتر فن لاروش» #ژورنالیسم_رادیویی را این‌گونه معرفی می‌کنند: «روزنامه‌نگار رادیویی همان ویژگی‌های روزنامه‌نگار تلویزیونی یا مطبوعاتی را داراست. روزنامه‌نگار رادیویی بودن، نیاز به ظاهری جذاب ندارد بلکه فقط صدایی گیرا و مؤثر می‌طلبد؛ لازم نیست مانند روزنامه‌نگار تلویزیونی به تصاویر فکر کند و همچنین مجبور نیست مانند روزنامه‌نگار مطبوعاتی عناوین خبری را با لی‌آوت (Lay out) صفحه متناسب سازد. با این حال باید بتواند سمعی فکر کند. برای او این پرسش مطرح است که من به عنوان روزنامه‌نگار چه باید انجام دهم که شنونده مرا به عنوان طرف گفت‌وگوی خود بپذیرد و مرا بفهمد، به جای آنکه احساس کند نادیده انگاشته شده است؟ من چگونه باید موضوع را متناسب با رادیو عرضه کنم که شنونده بتواند با گوش‌هایش ببیند؟ انجمن روزنامه‌نگاران آلمان در گزارش کار سالانه خود در سال 1996، این فعالیت‌ها را درحوزه شغلی روزنامه‌نگار برشمرده است: «جست‌وجو (گردآوری و سنجش منابع)، انتخاب و پردازش اطلاعات، آماده‌سازی خلاقانه برای رسانه (تنظیم گزارش و تفسیر) و طراحی و انتقال آنها».(2)
ژورنالیست رادیویی درگام نخست باید با گستره رسانه‌ای رادیو آشنا شود. گستره رسانه‌ای رادیو در سال‌های اخیر بسیار متنوع شده است. گستره رادیویی براساس معیارهای زیر تقسیم‌بندی می‌شود:
- حقوقی (رادیوهای دولتی یا خصوصی)
- جغرافیایی (رادیوهای محلی، منطقه‌ای، استانی، چنداستانی، سراسری و بین المللی)
- وضعیت شنود مخاطب (همراه(3) یا متمرکز(4))
- محتوایی (برنامه‌های چند‌موضوعی و تک‌‌موضوعی)
از نظر نوع برنامه‌سازی نیز رادیوها را در این اشکال تقسیم‌بندی می‌کنند: رادیوهای مناسبتی، رادیوهای تخصصی، رادیوهای کامل، رادیوهای تمرکزی و رادیوهای همراه.
#دکتر_محمد_اخگری
#قسمت_دوم
شنیداری بودن رسانه رادیو، اگرچه به اطلاع‌رسانی خطی منجر می‌شود و اطلاعات به اجبار به دنبال هم و نه همزمان در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد اما تخیل مخاطب را برمی‌انگیزد و به ویژه در برنامه‌های عمیق‌تر، رادیو را به رسانه‌ای برای انجام دیالوگ بدل می‌کند. همین ویژگی‌ها، شاخه‌ای جدید از ژورنالیسم را طرح می‌کند که به ژورنالیسم رادیویی مشهور است. «آکسل بوخ هلتس» و « والتر فن لاروش» #ژورنالیسم_رادیویی را این‌گونه معرفی می‌کنند: «روزنامه‌نگار رادیویی همان ویژگی‌های روزنامه‌نگار تلویزیونی یا مطبوعاتی را داراست. روزنامه‌نگار رادیویی بودن، نیاز به ظاهری جذاب ندارد بلکه فقط صدایی گیرا و مؤثر می‌طلبد؛ لازم نیست مانند روزنامه‌نگار تلویزیونی به تصاویر فکر کند و همچنین مجبور نیست مانند روزنامه‌نگار مطبوعاتی عناوین خبری را با لی‌آوت (Lay out) صفحه متناسب سازد. با این حال باید بتواند سمعی فکر کند. برای او این پرسش مطرح است که من به عنوان روزنامه‌نگار چه باید انجام دهم که شنونده مرا به عنوان طرف گفت‌وگوی خود بپذیرد و مرا بفهمد، به جای آنکه احساس کند نادیده انگاشته شده است؟ من چگونه باید موضوع را متناسب با رادیو عرضه کنم که شنونده بتواند با گوش‌هایش ببیند؟ انجمن روزنامه‌نگاران آلمان در گزارش کار سالانه خود در سال 1996، این فعالیت‌ها را درحوزه شغلی روزنامه‌نگار برشمرده است: «جست‌وجو (گردآوری و سنجش منابع)، انتخاب و پردازش اطلاعات، آماده‌سازی خلاقانه برای رسانه (تنظیم گزارش و تفسیر) و طراحی و انتقال آنها».(2)
ژورنالیست رادیویی درگام نخست باید با گستره رسانه‌ای رادیو آشنا شود. گستره رسانه‌ای رادیو در سال‌های اخیر بسیار متنوع شده است. گستره رادیویی براساس معیارهای زیر تقسیم‌بندی می‌شود:
- حقوقی (رادیوهای دولتی یا خصوصی)
- جغرافیایی (رادیوهای محلی، منطقه‌ای، استانی، چنداستانی، سراسری و بین المللی)
- وضعیت شنود مخاطب (همراه(3) یا متمرکز(4))
- محتوایی (برنامه‌های چند‌موضوعی و تک‌‌موضوعی)
از نظر نوع برنامه‌سازی نیز رادیوها را در این اشکال تقسیم‌بندی می‌کنند: رادیوهای مناسبتی، رادیوهای تخصصی، رادیوهای کامل، رادیوهای تمرکزی و رادیوهای همراه.
#دکتر_محمد_اخگری