تاریکی دریچه ای از انتظار به سمت حقانیت
بیشتر از همه منتظر می مانیم
بیشتر از همه به آسمان خیره می شویم
تا به سمت فراسوی بزرگ جهت پیدا کنیم
جایی خوب ،آدم هایی خاص و حسی وصف نشدنی
زاده فکر های عجیب خودمان هستیم
اغلب غرق می شویم در باور هایی که هرگز پرواز نکرده اند
ولی سال هاست مارا در آغوش خود گرفته اند
وابسته ایم به آغوش ها
چقدر عجز آشکار است
آسمان تاریک است
و اشک ها جاری
چشم چشم را نمی بیند
ولی قلب هایمان برای دیدن هم ساخته شده اند
اندکی دیر است
ولی هیچ وقت برای آغوش دیر نیست
حتی در بعدی دیگر....