در تاريخ فكری و اجتماعی ايرانيان، شاهنامه يكی از پر خواننده‌ترين متون ادبی بوده است و همين سبب شده است كه كاتبان انواع دستبردها و دخالت‌ها را در حماسه ملی ايرانيان وارد كنند. يكی از اين گونه تصرفات، وارد كردن ابياتی به متن بوده است. اين كار به سه دليل انجام شده است.

يكی آن كه شاهنامه جلوه نمايانی در نزد ايرانيان داشته است و كسانی به خود حق داده‌اند كه بيت‌هایی به آن بيافزايند؛ دوم آن كه می پنداشته‌اند بايد شاهنامه شصت هزار بيت باشد اما كهن‌ترين دست‌نويس شاهنامه بيش از پنجاه و چند هزار بيت نيست. برای همين بيت‌هایی به آن افزوده‌اند تا شاهنامه‌ای شصت هزار بيتی پديد بياورند؛ سوم آن كه گذشتگان ما دوست داشتند كه همه داستان‌های حماسی از فردوسی باشد. بدين گونه داستان‌هايی را كه از فردوسی نيست، به شاهنامه افزوده‌اند.

@shahnamehpajohan

#سجاد_آیدنلو