بالاخره نقشهٔ معاملهٔ قرن رونمایی شد. همانطور که پیش‌بینی می‌شد همه چیز به ضرر فلسطینی هاست الا یک بخش از فلسطینی ها، فلسطینی های ساکن غزه. کابوس کانتون ها برای ساكنان كرانه محقق شده است و ثلث سرزمین خود را نیز از دست داده‌اند، یعنی دوبرابر چیزی که صهیونیستها در مذاکرات سابق طالب آن بودند. در مقابل اما غزه نه تنها چیزی از دست نداده است بلکه آنچه از کرانه کنده شده به غزه پیشکش و مساحتش سه برابر می شود. عمده سرمایه گذاری 30 میلیارد دلاری وعده داده شده در منامه نیز ظاهرا به شهرک صنعتی و فرودگاه و بندر آن تعلق خواهد گرفت. این موضوع لازم نیست غزاوی ها را راضی کند، بلکه کافیست در زمان لازم همچون برادران بزرگتر خود نخواهند «تلفات بگیرند».
این همان زمانی است که ابومازن نیز به سلفش ابوعمار اقتدا نماید. یعنی انتحار با انحلال تشکیلات أمن الوقائي و رها کردن هسته های جهادی برای درگیری های امنیتی در سایۀ انتفاضۀ مردمی محتمل. در چنین شرایطی غزه که عملا تبدیل به یک واحد سیاسی مجزا شده است می تواند به واکنشی نمادین اکتفا کند و اجازه بدهد که اسرائیل ماهرانه مزیت خود را در درگیری های محدود و نقطه ای، علیه شرایط امنیتی در کرانه به کار گیرد.
البته این پایان خوشی برای غزاوی ها نخواهد بود. اگر دولت اول اسلو اراضی 48 را فروخت و دولت دوم آن گروه های مبارز را در کرانه نابود کرد، دولت سوم بدون شک پروژه اصلیش برچیدن حماس از غزه خواهد بود. ماموریتی که دحلان به خوبی برای آن آماده شده است.