جشن امردادگان نماد سرزندگی، نامیرایی، جوانی و باور به رویش دوباره است.

جشن امردادگان در امرداد روز از امردادماه، روز هفتم ماه در گاهشمار یزدگردی برگزار می‌شد. اين جشن از آن امرتات و نماد جاودانگی و تندرستی و دير زيستن است.

امرتاتَـه یا اَمرَتات در اوستایی و اَمُردات در پهلوی به معنی بی‌مرگی است.

مرداد هم‌ریشه با مردن است و ا آغاز آن پیشوند نایی(:منفی) است که معنی آن را به بی‌مرگی دگرگون می‌کند.

امرداد فرشته‌ی بی‌مرگی و جاودانگی و مرداد ديو نيستی و مرگ است.

در باورهای ایران باستان امرداد نماد پاکی و نگهبان گیاهان است که به آبادی زمين و پاکیزگی نگر دارد. بر پایه‌ی باورهای کهن، امرداد دشمن بیماری و گرسنگی است.

امروز، آگاهی ما از این جشن ناچیز است. تنها می‌دانیم که جشن امردادگان در ایران باستان یکی از جشن‌های شاد بود. ایرانیان در اين روز تن پاکیزه می‌کردند، به گلستان‌ها، بوستان‌ها و کنار رودها می‌رفتند و پس از نيايش به درگاه اهورامزدا، اين جشن را با شادی و سرور در هوای پاک و دوستی با گیاهان برگزار می‌کردند و پاسدار زیست‌بوم(:محیط‌زیست) بودند.

در نیپیک بندهش گفته شده که گل چنبک(:زنبق) زرد از خانواده گل‌های سوسن که به آن زنبق رشتی هم می‌گویند، گل ویژه‌ی جشن امردادگان است.

(✍️برگرفته از نَسک(:کتاب) از نوروز تا نوروز، نوشته موبد کورش نیکنام، نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان).


@t94dara