#Жаннатим_онам.
Бир она ҳар куни ўғилчасини урарди, кўчада, одамлар кўз ўнгида урар эди. У қочмас, онасига қаршилик қилмас ҳатто йиғламас эди ҳам. Бола катта бўлиб ўспирин ёшига етди. Жаҳлдор, қаттиққўл она ўғлини уришни бас қилмасди. Урганда ҳам кўчада урарди. Шу ёшида ҳам онасига қаршилик қилмас ва йиғламас эди. Бир кун она уни кўчага олиб чиқиб урди. Йигит яна қочмади, онасига қаршилик кўрсатмади аммо.... аммо у бу гал йиғлади. Онаси ҳам, уни биладиганлар ҳам ҳайрон бўлишди. Улардан бири:
-Хеч йиғламас эдинг, нега энди овозингни кўтариб йиғлаябсан? деб сўради. Йигит калтаклашни тўхтатган онасини қучоғига олиб шундай деди:
"Нега йиғламайин ахир онам заифлашиб қолибдилар, олдингидек кучлари йўқ. Кексайиб қолганларини сездим. Жаннат эшиклари мен учун беркилиши яқин ахир! Онажоним сизни жуда яхши кўраман, калтакларингиз мени учун дармон, онажоним...."
Онаи зор ўғлининг бағрида унсиз йиғларди, юзларини тўсганча йиғларди....
Шу кундан бошлаб она ўғлини асло урмади.👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEIlTF6rQmP-Rbm3OQ
