Begonalashyapman. Uyimdan, xonamdan, sendan. Sen hatto meni o'zimdan uzoqlashtiryapsan. Jin ursin! Barchasi ko'zlaringni, tabassumingni qayta ko'rishdan, qo'llaring taftini his etishdan, ovozingni eshitishdan boshlandi, qaytalandi. Uyimga qaytayotganimda qanchalik baxtiyor edim, telbalarcha. Endi esa esdan ogʻyapman avvalgidek. Rashk oʻtida jizgʻanak bo'lib yonyapman, yondiryapsan.

Bularning barchasi aytilmaydigan, qog'ozga-da sig'maydigan hislar. Hattoki, senli tushlarimda ham baxtli emasman ortiq, baxtli boʻlolmayapman.

Bugun judayam ko'p xotiralarga koʻmildim. O'sha sendan arazlagan, sen esa yarashish uchun chora izlagan xonalarga bordim, birga muzqaymoq yegan ko'chalarimizdan yurdim. Hislarga koʻmildim. Hislarim meni ko'mdi.

Va shu lahzalarda angladimki, Biz hech qachon "Biz" bo'lmaganmiz, bundan buyog'iga ham bo'lolmaymiz. Biz faqat "Sen" va "Men" bo'la olamiz, abadulabad.

Sen hech qachon mening U'yim bo'lolmaysan. Men esa seniki bo'lmayman, umrbod.

Bir umr ko'zlaringni ko'rish baxtidan mosuvo bo'lgandirman, ehtimol. Balki umrbod qalbingdan hissizlik tomon surgun qilgandirsan meni.

Hatto ko'chalar, chatlar ham bizni tasodifan uchrashtira olmaydi. Sen ham buyog'iga yoziqlarimda boʻlmaysan. Men esa xotiralaringda ham boʻlmayman. Aslini olganda hech qachon boʻlmaganman.

Men tomonda sovuq shamollar, xazonlar, zulmat. Barcha yorugʻlik, iliqlik, bahor sen tomonda. Ikki qutbga ayrilganmiz, bir umrga)