شامگاهان که رؤیتِ دريا
نقش در نقش می‌نهفت کبود
داستانی نه تازه کرد به‌کار
رشته‌ای بست و رشته‌ای بگشود

‌‌رشته‌های دگر بر آب ببرد.

اندر آن جايگه که فندقِ پير
سايه در سايه بر زمين گسترد
چون بمانْد آبِ جوی از رفتار
شاخه‌ای خشک کرد و برگی زرد
‌
‌‌آمدش باد و با شتاب ببرد.

همچنين در گشاد و شمع افروخت
آن نگارينِ چرب‌دستْ استاد
گوشمالی به چنگ داد، نشست
پس چراغی نهاد بر دمِ باد

هرچه از ما به يک عتاب ببرد.

داستانی نه تازه کرد، آری
آن ز يغمایِ ما به ره شادان،
رفت و ديگر نه بر قفاش نگاه
وز خرابیِ ماش آبادان

دلی از ما ولی خراب ببرد...

#نیما_یوشیج