روز ها تکراری شده اند. بی صبرانه برای اتفاقی جدید منتظریم و دو ثانیه زندگی کردنش دلمان را می زند. صبحمان را به بهانه ی ظهر شب می کنیم و روز از نو روزی از نو. شاید سختی خاصی هم نمی کشیم، شاید همه سالمند و روزهایمان بی زاری و شیون، اما کجاست آن هیجان؟ کجاست جوانی؟ دلمان را به چه خوش کنیم…؟