غزل !
په بایللي زړګي څه وکړم بيمار یم
الوده دخوږې مینې په غبار یم
که قسمت راته لیکلی دیدن نه وي
بیا نو نه کیږي که هرڅومره مالدار یم
ته خفه نشې دا خلک بې وفا دي
زه دې پالم زه دې هروخت خریداریم
دامې یاد دی دغرور په غرونو نه ځم
چې سبا به بیا دبل پر اوږو باریم
مطمئن یمه چې بیا درته ودریږم
همدا ښه دی چې له نن څخه بیزار یم
نصیحت که په کلام کې مې پروت نه وو
وحیدي بیا راته مه وایه چې یار یم
وحیدالله وحیدي
په بایللي زړګي څه وکړم بيمار یم
الوده دخوږې مینې په غبار یم
که قسمت راته لیکلی دیدن نه وي
بیا نو نه کیږي که هرڅومره مالدار یم
ته خفه نشې دا خلک بې وفا دي
زه دې پالم زه دې هروخت خریداریم
دامې یاد دی دغرور په غرونو نه ځم
چې سبا به بیا دبل پر اوږو باریم
مطمئن یمه چې بیا درته ودریږم
همدا ښه دی چې له نن څخه بیزار یم
نصیحت که په کلام کې مې پروت نه وو
وحیدي بیا راته مه وایه چې یار یم
وحیدالله وحیدي