یک عکس،داستان یک مصیبت!
یکی از مشکلات بزرگ واحد های رزمی ایرانی در طول جنگ با عراق عدم وجود یکان های مهندسی به شکل گسترده و مجهز بود
مشکلی که در طول جنگ تلاش شد تا با استفاده از لودر، بیل مکانیکی و بلدوزر که اکثرا در از بازار غیر نظامی تهیه شده بود این مشکل تا حدودی مرتفع شود اما مسئله به شکلی که باید حل میشد حل نشده و خود این دستگاه ها مشکلاتی را نیز ایجاد کردند.
مسئله اول این بود که این خودروها برای میدان نبرد طراحی نشده بودند خودروهای مهندسی رزمی با توجه به محیط استفاده از سطح حفاظت قابل قبولی برخوردار بوده و اپراتور را تا حدودی حفظ میکند. همچنین خودروهای مهندسی رزمی قابلیت انجام چندین عمل را دارند و به سرعت می توانند انواع خاکریز،شیار،خندق و... احداث کنند.
مسئله دوم عدم وجود درک مناسب از مهندسی رزمی در میدان نبرد بود، تمام مجموعه مهندسی در جنگ که تحت عنوان سنگر سازان بی سنگر شناخته میشد در تمام طول جنگ نزدیک به 80 درصد تنها به احداث خاکریز مشغول بودند( مسئله ایجاد پل ها و باقی مسائل به کنار) که همین خاکریز ها نیز با از دست رفتن راننده یا نصف کاره باقی میماند یا زمان بسیار صرف جایگذین کردن راننده میشد تا کار از سر گرفته شود.
در مقایسه با عراق که مهندسی رزمی به شدت اهمیت داشته و بسیار گسترده انجام میشد، ایران بسیار منفعل بوده
ولی مشکل تنها به جنگ با عراق ختم نشده، چیزی به عنوان مهندسی رزمی تا به امروز همچنان بدوی و به همان شکل باقی مانده است و هنوز درک فرماندهی از مسئله مهندسی در بهترین حالت به شکل جنگ با عراق باقی مانده است یا تنزل پیدا کرده است!!!
@warhistory1L.t