بلو شوگر-آر دی

من به مغزم: نو مور دراما سر جدت کصافت!

وای😂😂😂

این کوفتی با عصاره کیوی بود
بوی تندش داره دماغمو به فاک میده رسما-

از کصشرترین مومنت های زندگی می تونم به درآوردن ماسک ورقه ای از توی بسته و گذاشتنش روی صورت اشاره کنم!
*مخصوصا وقتی تو بسته به صورت تا شده در میاد*

خب میخوام تو تایم باقی مونده از سلطنتم به خونه
ی ماسک بذارم رو صورتم، پلی لیستم رو پلی کنم و برم سراغ بازنویسی قدیسان*ـ*

واقعا از آیسی مانکی لیموناد خوشم نیومد-
طعم آب لیمو و شکر مامان بزرگا رو میده.
مال اونا بهتره بازم.

رفتم حموم و اسپیکر رو هم بردم و واقعا یکی از خفن ترین کارایی بود که این مدت در حق خودم کردم:)))))
صدای لانا،هری و دوا...
فقط امتحانش کنین همین.

خب راضی بود خداروشکر، گفت عملکردم نسبت به جلسه قبل بهتر بوده
الانم برگشتم به اتاقم و قبل این که بیام خونه رفتم مغازه و برای شامم ساندویچ و نوشیدنی و کیک گرفتم تا با خودم جشن بگیرم به مناسبت این روز پر افتخار. (خیلی وقت بود که نتونسته بودم پنج و نیم صبح پاشم و درس بخونم:)))))))))))))))) )
الانم نشستم آلبالوی نمکی میخورم و احتمالا استراحت کنم چون مودم موده*گور بابای دنیا* عه😂

بیاین همه دعا کنیم این استاده پاچه منو نگیره🤝

تست ها تموم شد
از خستگی پارم ولی-

با ناخون های دست راستم، خط های فرضی دور انگشتای دست چپم می کشم، اون دوتا خال ی روزی من رو میکشه.
دستم رو میگیره ولی بهم نگاه نمیکنه. حضورش رو حس نکردم.
-انقد به یاد حضور یکی دیگه روی انگشتات خط نکش.
بهش نگاه نمی کنم.
-تو داستان من رو نمیدونی.
بهش نگاه میکنم، طول میکشه. چشماش، احتمالا بعد مدت ها برای اولین بار حرف میزنن. مچم رو از دستش آزاد می کنم و زمزمه می کنم:
-اینم ی پایان دیگه.
اون ضعف برای فرار کردن، مشوق من میشه.
-وایسا، این چی بود؟
بر می گردم سمتش.
-از من نپرس. من چیزی نگفتم، از صدای توی چشمات بپرس.
بهم خیره میشه و بازهم طولانی، کش دار و پر از حرف.
-تو چی کار کردی؟
بهت زده بهم خیره میشیم، بعد مدت ها من واقعا این بار کاری نکردم، حتی دریغ از تلاشی. سرامون رو رو به چپ متمایل میکنیم.
-هی این کار رو نکن.
شاکی و عصبانیم، چه مرگش شده؟
ده قدمی که به خیال خودم فرار کردم رو طی می کنه.
-شنیدی؟ اون صدا رو... شنیدی؟
مشتم رو بالا میارم تا بزنمش ولی متوقفش میکنم تا تو هوای بینمون معلق بمونه. اون ریتم داره پخش میشه. دوباره مچم رو میگیره، انگار دستم امشب جایی غیر از انگشتای اون نداره.
-من چیزی نشنیدم.
کلاهم رو تا روی چشمام پایین می کشم و این بار با گم شدن بین جمعیت واقعا فرار میکنم.
غلط بود، هرچیزی که جریان داشت، هر حضور پررنگی که میخواست من رو از خودم بگیره و هر لحظه از امشب، غلط بود.

*******
-یوتوپیا

آسفالتی که روش نشستم نمی تونست از این سخت تر باشه و منی که هر لحظه سعی دارم بیشتر توی خودم جمع بشم هیچ تناسبی با اون جمع ندارم. یکی از کاوریست ها شروع میکنه به خوندن ی ریتم آشنا و افکارم مثل کلاف در هم تنیده ای از دسترسم خارج میشن.
هر کسی که تا امروز می شناختم یا قراره بشناسم اینجاست، هر غریبه ای که فکرش رو بکنین. اون اینجاست، همه اینجان. صدای برخورد چرخ اسکیت ها، تخته های اسکیت برد و رقصیدن های گروهی محرکی ان برای بلند شدنم، اما با این ضعف، ضعفی که هزار بار تلاش کردم در قالب کلمات هویتی بهش ببخشم و هربار با حضور پررنگ ترش روانم رو بهم ریخت نمی تونم مثل بقیه شب ها بلند بشم، بچرخم، دستام رو تکون بدم و با ی لبخند پر رنگ، مثل آتیشی که رها شده به نظر برسم. نه، خیلی ها اینجا بودن. کوه های یخ، امواج و کاریزمای تیزی به مراتب خطرناک تر از جرقه های وجودم...
جایی برای اشتباه کردن وجود نداشت، داستان من اگه با این تیکه های پازل تکمیل میشد بیشتر از قبل به لبه پرتگاه نزدیکم می کرد.
-یوتوپیا
*جزو ایده های نانوشته*

به غیر از این عکس، واقعا هیچ عکس دیگه ای پیدا نکردم که وایب قرمز بودن بهم بده و عادتم ندارم ی عکس تکراری بذارم.

برنامه امروز:
-جزوه شیمی
-تست های شیمی
-کلاس شیمی
-ناهار درست کنم
-به قدیسان ی سر بزنم
-انیمه ببینم
-زیست گفتار ۳ فصل دوم
-برم حموم
-

میرم قرمز بشم
آبی بودن تو این شرایط عملا به روح و روانم کمکی نمیکنه-

به خدا شیمی جوری به روانم فشار میاره که کل کارهای امروز یک سومشم نمیشن-