وجود من پره از پارادوکس.من همونی‌ام که مشغول‌ِگوش دادن یه پیانوی فوق‌العاده آرومه و چند دقیقه بعد متال پلی میکنه.خب حقیقتا من یه آرومه‌عصبانی‌ام. یکی‌ که ساکته ولی درونش از هرجایی پرسرصداتره.یه آدم بیخیال که به هیچی اهمیت نمیده درحالی که فکرکردن بیش ازحد داره مغزشو رنده میکنه.یه کثافت که وقتی زخم خوردی بغلت میکنه تا از دیدن زخمات لذت ببره.