Бір ғалымның (қазір де бар ол кісі) әкесінің қайтыс болар сәті таяп қалған еді. Баласы “жұмыс” үшін жолға шығуы керек.
Әкесі оған:
–Келесі бейсенбі шық жолға.
Біраз ішін тыңдады да, көзін ашып:
–Жақсы, жолыңа шық, ертең не боларын кім біледі. Мында сені екі көз күтсе, ол жақта сені дүниедей көздер күтуде.
Солай келесі бейсенбіде қайтыс болады екен.

Не деген қолдау деймін да. Материальный көмек керек емес екен. Бір тек сөзбен қолдау болса жеткілікті болар.