تکرار.

آقا ما روز اول که تتو زدیم و آمدیم تو محل کار، هرکسی یک کامنتی داد در رابطه باهاش، باشگاه هم همینطور، دانشگاه هم همینطور. خلاصه جایی نبود ما بریم و یکی یک چیزی‌نگه. گذشت، حدود دو هفته می‌شه که گذشته و رفتار ها مثل‌ قبله؟!‌ نه. خیلی فرق کرده؛ اون دوستم که می‌گفت این طرح اصلا بهت نمی‌آد می‌گفت می‌خواد بره یک چیزی شکل این بزنه. اون یکی که می‌گفت این طرح خیلی معمولی و ساده‌است دیروز آمده بود ازش عکس می‌گرفت می‌گفت میخوام با دقت بیشتری بهش نگاه کنم. کلی بعد از چند وقت دارم کامنت خوب و مثبت و فُلان دریافت می‌کنم. دیجه حوصله جمع‌بندی و دادن پند پایانی رو ندارم؛ خودتون یک نتیجه مُثبت و پُر بار از این قضیه ‌بگیرید و تتو کنید.

وقتی به گذشته فکر می‌کنم؛ یعنی دوران دبیرستان و راهنمایی و این چیزا به این نتیجه می‌رسم که من خیلی از کارهارو، خیلی از کارهایی که مناسب اون سن و سال بوده و رو نکردم و الان دلم می‌خواد اَنجامشون بدم. شاید هم خیلی مسخره و دم دستی بوده ها، ولی الان دلم می‌خواد. حالا چرا اَنجام نمی‌دادم؟! ترس از حرف این، ترس از طرد شدن از سمت فُلانی ها و فُلانی. حالا تأیید شدم؟! نه آن‌قدری که عذاب کشیدم. واقعا نمیصرفه. برگردم عقب دوباره همون داستان رو تکرار می‌کنم؟ بازم نه، قطعا نه. دیجه دوست دارم آزاد باشم؛ نیاز دارم تو دانشگاه و باشگاه و جامعه مثل بقیه که کلی کارهای الکی الکی و فُلان می‌کنند تا حالی که در اون لحظه دارن خوب باشه اَنجام بدم.

سلام صبح بخیر، دوازده تیر پنج سال پیش رو یادته؟! نه. دیروز گذشت، اِمروز رو بِچِسب.

نیاز به چالش جدید دارم؛ ولی با اِنسان ها نه، آنقدر چالش های جدیدی رو با اِنسان های مختلفی داشتم که همش واسم تکراری.

یک لیوان آب خوردم. چند نفس عمیق کشیدم. ذره‌ای به درد های بزرگتر فکر کردم و بعد زندگی کردم؛ زنده موندن فرمول خاصی نداره. احمق بودن کافیه.

یکی دیگه از بدترین حس های دنیا هم ترسیدن از صحبت کردن و زدن یکسری از حرف ها هستش. من از این بابت که صحبت کنم و جوابی که می‌گیرم رو دوست نداشته باشم می‌ترسم و به همین دلیل خیلی از حرف هارو نمی‌زنم و کارهارو نمی‌کنم. فکر هم نکنید منظورم حرف های بزرگ بزرگ و مثلا ابراز علاقه و این ها هستش ها، نه.