Видео недоступно для предпросмотра
Смотреть в Telegram
#اختصاصی
نحوه برخورد با کم‌توانی یا ناتوانی
درک کنیم، نه ترحم
🔹وقتی با کسی که کم‌توانی یا ناتوانی جسمی یا ذهنی داره برخورد می‌کنیم، اول باید از این ذهنیت فاصله بگیریم که اون‌ها نیاز به ترحم یا دلسوزی دارن. واقعیت اینه که همه‌ی ما توی زندگی به نوعی چالش‌هایی داریم، و این‌طور نیست که افرادی که ناتوانی دارن، حتماً بیشتر از بقیه درگیر مشکلات باشن.
🔹پس اون‌ها نیاز دارن که مثل بقیه با احترام و درک واقعی باهاشون برخورد بشه، نه با نگاه دلسوزانه و از بالا به پایین. برای همین، بهترین برخورد اینه که ساده و راحت باشیم و اجازه بدیم خودشون احساس نیاز به کمک یا حمایت رو مطرح کنن.
🔹برای افرادی که توانایی شنیدن یا صحبت کردن ندارن، لازمه کمی بیشتر تلاش کنیم تا زبون بدن و نگاه‌هاشون رو درک کنیم. هیچ‌کس دوست نداره به خاطر محدودیتش حس کنه جدا از بقیه‌ست، پس باید در تعامل با این افراد صبر بیشتری به خرج بدیم.
🔹نگاه کردن مستقیم به چشماشون، توجه به حرکات دست یا لحن نگاه، خیلی وقت‌ها می‌تونه گفت‌وگویی بسازه که با کلمات نیازی بهش نیست. ارتباط برای این افراد شاید کمی متفاوت باشه اما مطمئناً می‌تونیم با احترام و انعطاف بیشتر، پلی بسازیم بین خودمون و اونا.
🔹وقتی با کسی که روی ویلچر هست یا توانایی جسمی محدودی داره روبه‌رو می‌شیم، باید یادمون باشه که فضای برخورد و احترام دقیقاً همون فضاییه که برای همه ایجاد می‌کنیم.
🔹اگر کاری برای کمک بهشون نیاز هست، بهتره اول از خودشون بپرسیم و اگر واقعاً کمک نمی‌خوان، بدون دخالت و دستپاچگی با آرامش به مکالمه ادامه بدیم. این احترام به استقلال‌شون در واقع همون چیزیه که هر آدمی در هر شرایطی نیاز داره و باعث می‌شه اون‌ها هم حس راحتی و ارزشمندی داشته باشن.
🔹در نهایت، مهم‌ترین نکته اینه که ناتوانی یا محدودیت بخشی از هویت یه فرده، ولی همه‌ی اونو تعریف نمی‌کنه. آدم‌ها نیاز دارن دیده بشن و پذیرفته بشن همون‌طور که هستن، بدون اینکه بخوایم ناتوانی‌شون رو بزرگ کنیم یا حس کنیم اون‌ها فقط به خاطر اون محدودیت‌هاشون خاص هستن.
🔹این نگرش سالم و متعادل می‌تونه فضایی برای رابطه‌های واقعی‌تر و عمیق‌تر ایجاد کنه؛ جایی که هر آدمی، با هر ویژگی‌ای که داره، می‌تونه خودش باشه و در کنار بقیه احساس تعلق کنه.
✍ رستا سرور
#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar
نحوه برخورد با کم‌توانی یا ناتوانی
درک کنیم، نه ترحم
🔹وقتی با کسی که کم‌توانی یا ناتوانی جسمی یا ذهنی داره برخورد می‌کنیم، اول باید از این ذهنیت فاصله بگیریم که اون‌ها نیاز به ترحم یا دلسوزی دارن. واقعیت اینه که همه‌ی ما توی زندگی به نوعی چالش‌هایی داریم، و این‌طور نیست که افرادی که ناتوانی دارن، حتماً بیشتر از بقیه درگیر مشکلات باشن.
🔹پس اون‌ها نیاز دارن که مثل بقیه با احترام و درک واقعی باهاشون برخورد بشه، نه با نگاه دلسوزانه و از بالا به پایین. برای همین، بهترین برخورد اینه که ساده و راحت باشیم و اجازه بدیم خودشون احساس نیاز به کمک یا حمایت رو مطرح کنن.
🔹برای افرادی که توانایی شنیدن یا صحبت کردن ندارن، لازمه کمی بیشتر تلاش کنیم تا زبون بدن و نگاه‌هاشون رو درک کنیم. هیچ‌کس دوست نداره به خاطر محدودیتش حس کنه جدا از بقیه‌ست، پس باید در تعامل با این افراد صبر بیشتری به خرج بدیم.
🔹نگاه کردن مستقیم به چشماشون، توجه به حرکات دست یا لحن نگاه، خیلی وقت‌ها می‌تونه گفت‌وگویی بسازه که با کلمات نیازی بهش نیست. ارتباط برای این افراد شاید کمی متفاوت باشه اما مطمئناً می‌تونیم با احترام و انعطاف بیشتر، پلی بسازیم بین خودمون و اونا.
🔹وقتی با کسی که روی ویلچر هست یا توانایی جسمی محدودی داره روبه‌رو می‌شیم، باید یادمون باشه که فضای برخورد و احترام دقیقاً همون فضاییه که برای همه ایجاد می‌کنیم.
🔹اگر کاری برای کمک بهشون نیاز هست، بهتره اول از خودشون بپرسیم و اگر واقعاً کمک نمی‌خوان، بدون دخالت و دستپاچگی با آرامش به مکالمه ادامه بدیم. این احترام به استقلال‌شون در واقع همون چیزیه که هر آدمی در هر شرایطی نیاز داره و باعث می‌شه اون‌ها هم حس راحتی و ارزشمندی داشته باشن.
🔹در نهایت، مهم‌ترین نکته اینه که ناتوانی یا محدودیت بخشی از هویت یه فرده، ولی همه‌ی اونو تعریف نمی‌کنه. آدم‌ها نیاز دارن دیده بشن و پذیرفته بشن همون‌طور که هستن، بدون اینکه بخوایم ناتوانی‌شون رو بزرگ کنیم یا حس کنیم اون‌ها فقط به خاطر اون محدودیت‌هاشون خاص هستن.
🔹این نگرش سالم و متعادل می‌تونه فضایی برای رابطه‌های واقعی‌تر و عمیق‌تر ایجاد کنه؛ جایی که هر آدمی، با هر ویژگی‌ای که داره، می‌تونه خودش باشه و در کنار بقیه احساس تعلق کنه.
✍ رستا سرور
#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar