Абат Крамовтың
"Қасқырлар улыр"
қосығына жуўап.

Ҳужжетли фильмди көргендей болдым...
Эҳ шайыр, сен неден соншалық толдың?
Шырмаўық шырмалып бийҳал турыпсаң,
Бас ийип шыңында бул өмир жолдың.

Келди көз алдыма қасқыр, ҳәмлеси,
Мениде ғажыған түссиз "шәрпе"си,
Сол тоғайзарлыққа от қойып кеттим,
Бирге отта жанды ҳәмме-ҳәммеси.

Сценарий жазған бир режиссёр дәли,
Итибар қаратпа, жоқ оннан мәни,
Жүректи қолыңа алып жүгир дер,
Ушсын дер актёрдың ҳуўыш, ақыл-аңы.

Қыял тоғайыңнан шығаман алып,
Жердиң туп-тубинде болса да барып,
Қолыңа "үмит"деп жазылған шырпы,
Беремен бир от қой! кетсин-дә жанып.

Исен...сен күшлисең, олар бир елес,
Қанша улымасын,ҳақыйқый емес,
Журегиң, жаның кушли, ҳәмде қәлемиң,
Шайыр сени күтер, Парнастай белес.


Зульфия Жийемуратова.