جستارهایی در باب روانشناسی

سورن کیرکگور می‌پرسد: «آیا ما شبیه کسی نیستیم که گیج و دستپاچه دستگیره‌ی در را نجات داده‌ایم، در حالی که خانه‌مان طعمه‌ی آتش شده است؟» به راستی ما چه چیزی را از آتشِ عظیمِ زندگی نجات خواهیم داد؟ آیا جز برای دیدن ماه و ستارگان و خورشید و دریاها و در آغوش گرفتن و بوسیدن و بوسیده شدن آمده‌ایم؟ ما اسیر شتاب و سرعت در زندگی شده‌ایم تا دستگیره‌ی در را از آتش عظیم زندگی نجات دهیم اما «از رنجی که می‌کشیم پیداست به آن چه می‌بایست، عمل نکرده‌ایم.»

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

من مطمئن نیستم  گفته ای که کار می کند همیشه واجد معنا باشد.
حتی یک شانس وجود دارد، یک شانس خوب،  آنچه که به بهترین وجه کار می کند، جمله ای است که معنا ندارد.

#ژک_لکان

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

آدم هایی که زیاد نرسیده اند، زیاد از دست داده اند، کم کم باور می‌کنند که زندگی همین است، چرخه ای تکراری از فقدان. هرکسی بنابر تاریخچه ی تجربه هایش، چند سالی است در این چرخه زندانی است. بعضی ها قدمت این در بند بودنشان بیش از چند دهه است. آنقدر که نور را فراموش کرده اند و مزه ی آب زلال و گوارا را از یاد برده اند.
آنقدر خو میکنیم به این چرخه که حتی وقتی این چرخه را میشکنیم و اولین پرتو های خورشید را لمس میکنیم ناباوریم.
داستان این ناباوری را نمیشود دست کم گرفت. گاهی آنقدر بر ما سلطه پیدا کرده، که ما از تغییرات خوشایند وحشت زده میشویم و با سرعت پناه میبریم به چرخه های معیوب قدیمی عادت هایمان.
برای روان ما آنقدر حفظ نظم و انسجام و آشنایی مهم است، که گاه ما ترغیب میشویم در عادت های قدیمی بمانیم با آنکه زندگی مان را ویران کرده، اما قدم به دنیای ناشناخته ی عادت های جدید نگذاریم، حتی اگر باعث رشد باشد.
این سفرِ عاشقانه ی نجات دادن خودمان از دست الگوهای ناهشیار و مخربِ کهنه، جگرِ شیر میخواهد و صبوری. کافی است کمی خطر کنیم و از مسیرهای کهنه دور شویم، در عین وحشت زدگی از تغییر، کمی حوصله کنیم تا مسیرهای نو را مزه مزه کنیم. چرخه های کهنه و مخرب که یاس و رکود تولید کرده بودند قابل بازسازی است.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی
https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

اگر درون رابطه‌ای هستی که خودت را گم کرده‌ای، احساس حقارت می‌کنی و آنقدر اضطراب داری که شب‌ها از دردِ شانه، کتف و گردن نمی‌توانی بخوابی، دیگر جایی برای احساساتی بودن باقی نمانده است.

اگر خودت را لایق عشق و مهربانی می‌دانی، با جسارت و شجاعتی بسیار، آن رابطه‌ را به پایان برسان و احساساتت را برای کسی نگه دار که حفظ شأن و منزلت تو برایش مهم است.

#دکتر_شهرزاد_رضائی
#رواندرمانگر_تحلیلی

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

غم‌انگیزترین ویژگی برخی از آدم‌ها در این است که: «وقتی هستی‌‌شان به مخاطره می‌افتد، شفقتی بی‌کران نسبت به خویش می‌یابند و مجبور می‌شوند خود را در آغوش بگیرند.»

غم‌انگیز است که برای در آغوش گرفتنِ خویش، باید مجبور شوند.

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

کسی که دروغ می‌گوید با حقیقت آشناست. کسی که در دروغ زندگی می کند، نفرین شده ی حقیقت است. اولی فریبکار و دومی پریشان است.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی
https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

از چه جهت در تکاپوی شناخت دیگری هستی؟
میل به تجربه ی صمیمیت و یکدلی، یا میل به کامروایی و تسلط؟

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

این عبارت آلبرکامو بسیار درست است، انسان به جای مواجه شدن با مشکلات، مشتاق گریز از درد است: «‏وقتی انسان آموخت آن هم نه فقط بر روی کاغذ، که چگونه با رنج‌هایش تنها بماند، چگونه بر اشتیاقش به گریز چیره شود، آنوقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد.»
مواجه‌ی آرام و آهسته با رنج‌هایت را تمرین کن، تا بتوانی بر اندوه ناشی از رنج چیره شوی.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی و روانکاو

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

از آنجایی که پس از ابراز خشم، احساس گناه جاری می‌شود، در موارد بسیاری به دلیل اجتناب از احساس گناه، احساس خشم را برای خود ممنوع می‌کنی و به همین دلیل نمی‌توانی خشمِ سالم و سازنده را تجربه کنی.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی و روانکاو

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

بعد از دیدن فیلم Smile ممکن است تا چند روز دوست نداشته باشید کسی به شما لبخند بزند.
لبخند یا اِسمایل یک فیلم فراطبیعی ترسناک آمریکایی محصول سال ۲۰۲۲ به نویسندگی و کارگردانی پارکر فین در نخستین کارگردانی فیلم بلند او است. در این فیلم سوزی بیکن در نقش درمانگری بازی می‌کند که پس از مشاهدهٔ خودکشی عجیب یک بیمار، تجربه‌های نگران‌کننده و دلهره‌آوری را پشت سر می‌گذارد و به این باور می‌رسد که آنچه تجربه می‌کند فراطبیعی است.
فیلم به دلیل تلاشش برای روایت نکاتی که هیچ ربطی به ترساندن ما در فضای وحشتناک ندارد، قابل تحسین است. لبخند هوشمندانه حین دیدن میمیک بازیگران، با دو چیز مقابله می‌کند: سلامت روان و آسیب نوستالژیک یا روانشناختی.
داستان استعاره‌ای است از آسیب‌های عاطفی که باعث تروما می‌شود. هنگامی که یک رویدادِ عمیقاً ناراحت کننده را پشت سر گذاشتید، تأثیر آن با شما باقی می‌ماند و باعث ایجاد مشکلات بیشتری مانند اضطراب یا افسردگی می‌شود. بسیاری از فیلم های ترسناک  از تروما به عنوان وسیله‌ای جهت دراماتیک‌تر شدن استفاده کرده‌اند. «تصاویر عمیقاً ترسناک و عملکرد برجستهٔ سوزی بیکن، کاوش ناراحت‌کنندهٔ اِسمایل در مورد آسیب را بیشتر می‌کند و به فیلم بلند نادری منجر می‌شود که به‌طور رضایت‌بخشی در کوتاه‌مدت گسترش می‌یابد.»

تماشای این فیلم را به درمانگران عزیز توصیه میکنم.

#معرفی_فیلم
https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii

به بیان هانا آرنت: «آنچه باعث تغییر می‌شود امید نیست، ناامیدی است» و به زبان نیچه: «امید پلیدترین پلیدی‌هاست»، زیرا به رنج و عذابِ بیهوده‌ی انسان‌ دامن می‌زند، به راستی چه امیدهایی که پشت رنج‌های مدام ما پنهان شده‌اند، ناامیدی می‌تواند ما را به این فهم برساند که واقعیت تغییرناپذیر است، پس می‌توانیم به جنگ با واقعیت خاتمه دهیم و به تغییر خویش روی بیاوریم تا این تغییر پایانی بر رنج‌هایمان باشد.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی و روانکاو

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

این امر را چطور توجیه می‌کنی که خشم همواره به سوی خود فرد خشمگین باز می‌گردد، و هیچ فرد ترس‌آفرینی نیست که خود از ترس رها نباشد؟ در این مورد باید سخن مشهور لابریوس را به یاد آوری، همان سخنی که وقتی در میانه‌ی جنگ ادا شد، توجه تمام مردم را به خود جلب کرد:

«کسی که بسیاران از او می‌ترسند، باید از بسیاران بترسد.»

سنکا/ در باب خشم

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii

دنیای ذهن، فضای نامحدودی از فانتزی‌‌ها و امیدهایمان است، همانجایی که به ما قدرت درک و تصور می‌دهد، جایی‌ست که می‌توانیم احساساتمان را پردازش کنیم و رفتارمان را انتخاب کنیم، این دنیای ذهنی در ارتباط با پدر و مادر ایجاد می‌شود و تعیین کننده‌ی نگرش ما در زندگی خواهد بود.
اما هنگامی که این نگرش و ذهنیت‌ با «واقعیاتِ زندگی» منطبق نمی‌شود ما را دچار تعارض می‌کند، تعارضاتی که منشأ آن نه در بیرون، بلکه درون ما قرار دارد، یعنی همان دنیای ذهنی. تعارض از جایی آغاز می‌شود که قبل از مواجهه با "واقعیت"، در دنیای ذهنی‌مان انتظاراتی داریم که اگر محقق نشود، فکر می‌کنیم به ما ظلم شده و حقمان این نبوده، در حالیکه واقعیت به انتظارات ما اهمیتی نمی‌دهد و همیشه به همانگونه‌ای که هست ظاهر می‌شود، این مواجهه‌ی دردناک، به سوگ می‌انجامد، به زبان آرتور شوپنهاور: «جهان سوگناک است.» و چه تعبیر درستی است که ما همواره در سوگ فانتزی‌ها و خواسته‌هایی می‌مانیم که در کودکی درونمان به وجود آمدند اما هیچگاه با واقعیت منطبق نشدند، سوگی که با خود مجموعه‌ای از خشم و بغض و اندوه و درماندگی به همراه می‌آورد. اکنون مسأله این است که اگر پیوسته به فانتزی‌هایمان بچسبیم و خواهان رسیدن به آن باشیم، فرصت سبک زیستن و رها بودن را از دست خواهیم داد، هرچند شاید بتوانیم به بخشی از فانتزی‌هایمان برسیم اما واقعیت این است که همه‌ی ما هیچگاه نمی‌توانیم به همه‌ی خواسته‌های ذهن‌مان دست یابیم، بهتر آن است که به درون خود بازگردیم و با نگاهی مُصلحانه به جای جهان بیرون، دنیای درون را تغییر دهیم، بپذیریم که هسته‌ی تعارض درون خود ما قرار دارد، نه دنیای بیرون، اینگونه می‌توانیم ظرفیت سوگوار بودن را به دست بیاوریم و می‌توانیم بفهمیم که "حسرت" بخشی از زندگی‌ست، "پشیمانی" گریزناپذیر است، به تعویق انداختنِ "سوگ" رنج بیشتری به همراه می‌آورد و در پایان آنکه دنیای درون روانی‌اش را می‌شناسد و می‌داند که چگونه با خودش در صلح باشد، جام جادویی اندوهش را خواهد شکست.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی و روانکاو
.
https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==

ارتباط همواره به ناکامی می‌انجامد.
حتی بالاتر از آن را می‌گویم؛ ارتباط باید به ناکامی بینجامد، برای همین است که ما
به حرف‌زدن ادامه می‌دهیم، اگر همدیگر را می‌فهمیدیم سکوت می‌کردیم.
جای بسی خوشوقتی است که ناکام می‌شویم،
همدیگر را نمی‌فهمیم و به "حرف زدن" ادامه می‌دهیم.


#ژاک_لکان

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii

«سرنوشتِ انسان بسته به این واقعیت است که چه‌چیزی را می‌تواند از دلِ سرخوردگی خودْ بیرون بکشد.»

‏• کتابِ حسرت: در ستایش زندگی نازیسته | ص۴۸ | پیرامونِ سرخوردگی.


https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://www.threads.net/@shahrzad_rezaeiiii

در آخر فقط سه چیز مهمه:

چقدر عشق ورزیدی
چقدر آروم زندگی کردی
و چقدر دلپذیر از چیزایی دست کشیدی که برای تو نبودن...

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://www.threads.net/@shahrzad_rezaeiiii

‏برو آنجا که گریسته‌ای بخند. برو روایت را عوض کن.

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii
https://www.threads.net/@shahrzad_rezaeiiii

آن که در تکاپوی شورافکنی در توست، به فکر تو نیست، آنچه ساده است، الزاما سطحی نیست و آنچه عمیق است، الزاما شدید نیست. قدرت همیشه با جوش و خروش همراه نیست. عمق دریا آرامش و قدرتی بس بیشتر از امواج سطحی دریا دارد. موج را اگر قدرتی است، از عمق قوی و آرام دریا می آید. موجی که بر عمق تکیه ندارد و از عمق نیرو نمی گیرد، اگرچه سر و صدا دارد اما قدرت ندارد.مشک پر آب سنگین و آرام است در حالی که مشک کم آب سبک و پر سر و صدا. دنیای احساسات نیز این گونه است. احساسات هر چه سطحی ترند، پر سر و صداترند و در نتیجه شدید تر به نظر می رسند. در حالی که این احساسات پر سرو صدا در واقع سطحی اند و فاقد عمق، در نتیجه زود فروکش خواهند کرد.
در اینجا با سه گانه ی سیاه شخصیتی مواجه می شویم که مملو از احساسات شدید و سطحی است.
خودشیفتگی، ماکیاولیسم و جامعه ستیزی بر مبنای احساسات سطحی که ممکن است بروز شدیدی داشته باشند، متجلی می شوند، اما این احساسات، از آنجا که از واکنش های دفاعی بدوی ناشی می شوند، رنگ می‌بازند.
رولبط سطحی اما پر شر و شور معمولا جذاب شروع می شوند. تصور می‌کنید معجزه ای شده و عشق به زندگی شما قدم گذاشته. شما معشوق حقیقی، معاشقه ی راستین، رفیق اصیل، شریک بی بدیل و رابطه ی جنسی عالی ای را یافته اید. در پوست خود نمی گنجید و زندگی بی نظیری برای شما با این رابطه رقم خورده است، اما این دنیا مانند حبابی است که هر لحظه ممکن است بترکد. در گمان اید که شور و شوق شدیدی که نسبت به یارتان دارید، گواه عمق و ثبات ارتباط شماست، ارتباطی که تا آخرین نفسِ شما در این دنیا تداوم خواهد داشت. اما تند نرو که این طور نیست و این شور و شوق نتیجه ی دستکاری شدن احساسات شماست. در ادامه به طور مفصل در مورد نیاز به صمیمیت و شور و شوق و تمایز آن خواهم نوشت.

دکتر شهرزاد رضائی
روان‌درمانگر تحلیلی و روانکاو

https://t.me/Shahrzad_Rezaeiii

صفحه ی اینیستاگرام👇

https://instagram.com/shahrzad_rezaeiiii?igshid=ZDc4ODBmNjlmNQ==