‍ 《ستایش سنگ》

وقتی پرنده
      در میان بال هایش
                     وعده را می برد
و سرود 《اوپانیشادها 》
                                آواز سنگها می شد
از ارتفاع خواب های شرقی من
                         تب می چکید
                                  قطره قطره
                                       در دهان سنگ.
●        ●        ●
بت !
بذر چشمهاي تو بود
                که در گرمسار های هندی
کلام ستایش سنگ را
                   در دهان من افشاند.

من تمام خاکستر ها را می شناسم
(آتش ها و پیام ها )
که در تخیل غریب چشمهای تو می سوختند.
تو همان سنگی
که در اسطوره دل فرهاد می شکست
تو جوانی
             همچون سنگ
که کوه در اقتدار لحظه ئي
                      چشمهاي مرا پیر می کند
در صلابت شن ریزه ئي که
                          تا هزار سال پس از من.
●           ●            ●
سارا !سارا،سارا !
تکرار نام مذهبي ات
             اوراد پرستشي نهاني را
                           در من به زمزمه می آرد

وقتی می خندی
                      من در عطر مي سوزم
و همچون آهی مکتوم
             در فضاي خنده هاي تو مي لغزم.
●              ●             ●
بت !
ای توء تمام خطاب
تو شبی تاریکی
            که سایه را در جسم می غلطانی
تو سرنوشت مقدری
گل گرداب
             و تابش عقیق
تو زخم منی
که شیوع ادراک حرارت را 
             در آخرین جسم من ضربه می زنی.

تو مادر خوب خواب های منی
که بیداری ام را
          در نوازش یک لبخند
              در حریری از عطر و رویا می پیچی
تا در تکامل فصل بلند خواب
پنجره ها را
         به روی رقص باز کنم

حسن کرمی - مهر ماه 1347
چاپ شده در نشریه خوشه، سال 1347 به سردبیری احمدشاملو