صدای بال سکوت

فقر

فقر به معنای واقعی یعنی تهی ساختن خود از چیزهایی که جامعه در وجود ما انباشته است. زیرا جامعه، ما را با چیزهای خود پر کرده است، و زیبایی "فقر درونی" را که عین غناست، حس نمی‌کنیم.

آنچه جامعه و خود ما درون خویش را با آن انباشته‌ایم، عبارت است از آزمندی، رشک‌ورزی، خشم، نفرت، حسادت، اضطراب، و نظایر اینها. درون ما پر از این چیزهاست.

برای درک مسائل و موضوعات، نیاز به یک انرژی و نیروی سرشار و حیاتی داریم - هم نیروی فیزیکی و هم نیروی روانی-.

فقر به مفهوم واقعی، کیفیت غریبی است. بسیاری از مذاهب بر ضرورت آن تأکید کرده‌اند؛ امّا بعضی از ما درک صحیحی از مفهوم واقعی آن نداریم.

راهبی که فقط یک خرقه می‌پوشد، نام خود را عوض می‌کند، به یک غار و دخمه پناه می‌برد و تمام عمر خود را صرف مطالعەی کتاب مقدّس می‌کند، فقیر و تارک دنیا خوانده می‌شود. در جوامع شرقی نیز همین وضع به شکل‌های دیگر رایج است: بستن یک پارچۀ ساده به خود، روزی یک وعده غذای مختصر خوردن و کارهایی از این قبیل را نشانۀ زهد و پارسایی می‌دانند و آن را می‌ستایند.

نفس اینکه می‌گویی من فقیرم، من بودایی‌ام، من برهمنم، من وابسته به این فرقه و گروه و یا آن فرقه و گروهم، حکایت از آن دارد که هنوز دل از «چیزی بودن» برنگرفته‌ای، هنوز در جست‌وجوی نام و عنوان و شهرتی. تو وابسته به گروه و فرقه‌ای هستی که در ماهیّت آن تفرّق و جدایی نهفته است.

فقر و پارسایی به معنای واقعی، یعنی پاک کردن ذهن از چیزهای اجتماع، یعنی خارج کردن خود از تباهی‌ها و فساد حاکم بر اجتماع. زمانی ذهن می‌تواند شکوه و زیبایی فقر و پارساییِ درونی را تجربه نماید که خود را از نظام روانی جامعه – نظامی که بر آزمندی، نفرت، تضادّ و جدایی بنا شده است – آزاد گرداند.

زمانی که انسان خود را از نظام اجتماع، آزاد گرداند، نه آزمندی و چنگ انداختن هست، نه جاه‌طلبی هست، نه تضادّ و خصومت و نفرت هست و نه هیچ مسئلەای دیگر. و تنها از متن این پارسایی و فقر درونی است که انسان می‌تواند حقیقت زندگی را ببیند – حقیقتی که در آن هر گونه تضادّ و تخاصم مفقود است. زیستن در چنین کیفیّتی یعنی شکوه، خیر و زیبایی.

برگرفته از کتاب «نگاه در سکوت»
#جیدو_کریشنامورتی

صدای بال سکوت

@Khamooshpoems

خداوندبارها و بارها در کنار ما و با ما گام برداشته است.نگاه در نگاهمان دوخته است؛ به ما لبخند زده است. دست خود را بر شانه هامان گذاشته است. در اتاقمان نشسته است؛ با ما سخن گفته است. اما ما او را به جا نیاوردی ایم و گذشته ایم. او گاهي کتابي به دستمان ميدهد و ميگذرد. گاهي سخني به گوش مان ميگوید و ميگذرد. او گاهي در محل کارمان؛غمي ميشود و برچهره ای مي نشیند و يا لبخندی ميشود و بر لباني ميشکفد. گاهي نوجواني ميشود و در چهار راه زندگي مان به سوی اتومبیل مي آید و ميخواهد شیشه ای اتومبیل مان را پاک کند؛ بلکه دلمان را، تا جلوی خود را بهتر ببینیم؛ اما شیشه ی اتومبیل را بالا ميکشیم و روی خود را برمي گردانیم. ما او را نجسته ایم که بیابیم. هرکس یابنده ی چیزیست که درجست وجوی آن است. بارها و بارها در چشمان خداوند زل زده ایم و او را
ندیده ایم. او هیچ گاه خود را از ما پنهان نکرده است. گاهي در سیمای کودکي ژنده پوش با کلاهي پشمینه ظاهر ميشود که در مسیر جاده ای کوهستاني بساط گردو های تازه چیده شده اش را پهن کرده است و به انتهای جاده مينگرد تا بیاید. او خود گردوها را چیده است. دستان سبزش گواه آنند. امیدوار است که تو او را ببیني؛ اتومبیل خود را نگه داری و تمامي گردوهای او را که قیمت یک بسته سیگار را نیز ندارند بخری، اما تو بر سرعت اتومبیل خود مي افزایي و او را درگرد و غبار بي توجهي خویش رها ميکني و ميروی. ما ميرویم و او را نميبینیم و بدین سان مکافات ميشویم. او با صدهزار جلوه بیرون مي آید تا تو او را با صد هزار دیده تماشا کني؛ اما تو تمامي دیده هایت را ميبندی.
گاهي کودکي ميشود و به دارالتأدیب ميرود تا به همه ی آدم ها اعلام کند که چقدر بي عاطفه اند. گاهي حلاج ميشود و بر دار ميرود تا نشان دهد ناسپاسي و
بي ایماني مردمان را.
ما پرستند ه ی مفاهیم هستیم؛نه خدای زنده و حاضر.خدای زنده و حاضر زنده است و حضور دارد و در کنار ماست.

زبان فرشتگان
#اشو

صدای بال سکوت
@Khamooshpoems

ای مرغ طرب ترانه‌ات کو
آن نغمه‌ی عاشقانه‌ات کو

ای لاله‌ی پژمرده‌ی غمگین
شادابی کودکانه‌ات کو

دریای پر از تلاطم موج
آرامش بیکرانه‌ات کو

ای ساز شکسته‌ی به دیوار
آن نغمه‌ی جاودانه‌ات کو

باران زده و هوا بهاریست
ای خاک وطن جوانه‌ات کو

ای عاشق بیقرار مسکین
حال خوش عارفانه‌ات کو

آواره شدی میان اوهام
پس خانه و آشیانه‌ات کو

ای بلبل سرگشته‌ی خاموش
شیدائی شاعرانه‌ات کو

👤 #فرهاد_خاموش
📚 #رنگ_پیراهن_شعرم_آبیست

صدای بال سکوت
@Khamooshpoems

زندگی پیوسته تو را ناکام می‌سازد؛
این یک برکت است.
زندگی بارها و بارها تو را ناکام می‌سازد. زندگی می‌گوید:
#به_درون_برو،

تمام ناکامی‌ها فقط نشانه‌ای هستند تا بگویند که در جهتی اشتباه نگاه می‌کنی.

رضایت فقط در یک جهت درست ممکن است.
زندگی تو را ناکام می‌کند زیرا زندگی یک برکت عظیم است.
اگر در #بیرون رضایت پیدا کنی، برای همیشه گم شده‌ای؛
آنوقت هرگز به درون نگاه نمی‌کنی.
ولی تو با وجود تمام ناکامی‌ها،
به امید داشتن(به بیرون) ادامه می‌دهی!

#اشو

صدای بال سکوت
@Khamooshpoems