چو گل، ز دست تو جیب دریده ای دارم
چو لاله، دامن در خون کشیده ای دارم

به حفظ جانِ بلادیده، سعی من بیجاست
که پاس خرمن آفت رسیده ای دارم

ز سرد مهری آن گل چو برگهای خزان
رخ شکسته و رنگ پریده ای دارم

نسیم عشق کجا بشکفد بهار مرا ؟
که همچو لاله دل داغدیده ای دارم

مرا ز مردم نا اهل چشم مردمی است
امید میوه ز شاخ بریده ای دارم !

کجاست عشقِ جگرسوزِ اضطراب انگیز؟
که من به سینه، دلِ آرمیده ای دارم

صفا و گرمی جانم از آن بود که چو شمع
شرار آهی و خوناب دیده ای دارم

مرا چگونه بود تاب آشنایی خلق ؟
که چون "رهی" دلِ از خود رمیده ای دارم

@love_blossoms