Yoʻlda yozilgan postTaʼtilda hamma ota-onalar farzandlarini atrofida parvona. Hamma narsa senga atab tayyorlanadi. Hamma narsa senga atab olib qoʻyilgan boʻladi. Axir sen "o'qishdan" qaytyapsan, aqliy mehnat seni charchatgan. Yana kamiga mabodo boshing ogʻrib qolsa unga ham oʻqish aybdor boʻladi. "Darslaring qiyin bilaman, faqat oʻqiyvermada, orada chalgʻib ham turish kerak" - degan javob olasan. Vijdoningni yulib olib otib yuborsang arziydimi?
Axir oʻqishdan boshqa majburiyat boʻlmasa, hamma sharoitni qilib bergansanku, nimasi qiyin ona? -desang ham baribir oʻqish aybdor boʻlib chiqaveradi oxirida.
Oʻzbek ota-onalari bolasi qolib, nevarasigacha qaygʻurishadi. Gʻarbdagidek 16, 17 yoshga yetganda, bor xohlasang oʻqi, xohlasang ishla, oʻz aravangni oʻzing tort, biz endi oʻzimiz uchun yashaymiz demaydi ular. Oʻzlari uchun yashamaydi ular. Bor energiya, resurslar farzandlar uchun. Hali mustaqil boʻlmagan farzandning kelajakda yashashi uchun uyigacha olib qoʻyish kerak.
Adashmasam moliya huquqi darsida ustoz aytgandi "Sizlar hali ota-onangiz uchun minussizlar" deb. Ayniqsa oʻzbek ota-onalari bolasi uchun, oʻqishi uchun borini berishga tayyor. Bu sarflangan energiyani, mehnatni, hayot tashvishlari peshonasiga chizayotgan ajinlarni kompensatsiya qilish kerak kun kelib. Xoh oʻgʻil boʻlsin, xoh qiz, har biri. (Chunki ular ajratmasdan sarflaydi).
Muhammad Yusuf aytgan quyidagi jumla bizga toʻgʻri kelmay qolsin kelajakda.
Kistamni toʻldirar mayiz, qurtlarga,
Toshkentdan naryog'in koʻrmagan onam.
Yillar oʻtib shu sheʼrga koʻz tushganda, yoʻq, shoir bu yerda adashgan ekan deyish nasib qilsin hammaga.
Kuchli boʻlishga majburmiz, doʻstlar.