با توجه به بیتِ مدحیِ آخر :
دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی فوام ما
این غزل قبل از سال 754 سروده شده است و اگر تولد حافظ به سال 718 باشد بین سنین 32 تا 36 سالگی حافظ است. با آنکه در زمان ابو اسحاق سروده شده و شادابی و امید در آن موج می زند و از اندوه و حسرت و از دست دادن فرصتها سخنی نمی گوید و یاد آور روزگار خاتم فیروزه بو اسحاقی است ، اما از گروه غزل های عرفانی حافظ به حساب می آید. این ابیات و مصرع ها را نماد عرفان حافظ در این غزل می توان پنداشت .
- ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما
- هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما
- چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کاید به جلوه سرو صنوبر خرام ما
- ای باد اگر به گلشن احباب بگذری
توضیح و تفسیر رایج را در کتب زیر بنگرید : شرح سودی ، حافظ نامه خرمشاهی ، حافظ شیرین سخنِ دکتر معین ، شرح شوقِ دکتر حمیدیان.
اما این غزل را با دو غزل دیگر که آنها نیز در مدح حاجی قوام تمغاچی است یا از او سخن گفته ، باید برابر نهاد و باز خوانی کرد، هرچند پیوستگیِ آشکاری از نظر محتوا با هم ندارند.
یکی غزل 309 که در وصف یکی از مجالس حاجی قوام است و کاملا در خدمت موضوع و دیگری غزل 327 که در پاره ای وصف سرو سهی قدِ خود است که بسیار عاشقانه به موضوع نگریسته است. این هر سه غزل در سنین 32 تا 36 سالگی سروده شده است.
#محمدتقی_رفیعی_امام
@radepak
دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی فوام ما
این غزل قبل از سال 754 سروده شده است و اگر تولد حافظ به سال 718 باشد بین سنین 32 تا 36 سالگی حافظ است. با آنکه در زمان ابو اسحاق سروده شده و شادابی و امید در آن موج می زند و از اندوه و حسرت و از دست دادن فرصتها سخنی نمی گوید و یاد آور روزگار خاتم فیروزه بو اسحاقی است ، اما از گروه غزل های عرفانی حافظ به حساب می آید. این ابیات و مصرع ها را نماد عرفان حافظ در این غزل می توان پنداشت .
- ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما
- هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما
- چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کاید به جلوه سرو صنوبر خرام ما
- ای باد اگر به گلشن احباب بگذری
توضیح و تفسیر رایج را در کتب زیر بنگرید : شرح سودی ، حافظ نامه خرمشاهی ، حافظ شیرین سخنِ دکتر معین ، شرح شوقِ دکتر حمیدیان.
اما این غزل را با دو غزل دیگر که آنها نیز در مدح حاجی قوام تمغاچی است یا از او سخن گفته ، باید برابر نهاد و باز خوانی کرد، هرچند پیوستگیِ آشکاری از نظر محتوا با هم ندارند.
یکی غزل 309 که در وصف یکی از مجالس حاجی قوام است و کاملا در خدمت موضوع و دیگری غزل 327 که در پاره ای وصف سرو سهی قدِ خود است که بسیار عاشقانه به موضوع نگریسته است. این هر سه غزل در سنین 32 تا 36 سالگی سروده شده است.
#محمدتقی_رفیعی_امام
@radepak