2006-2007-yillar. Tizza boʻyi qor yoqqandi. Maktablar bir oyga qoʻshimcha taʼtil e'lon qilib yuborgandi. Hamma yoq qor, oyoqosti muz, izgʻirin. Lekin sovqotmasdik. Har kuni oʻynagani chiqardik. Qorli havodan oʻtin yoqib isitilgan uyga kirishning huzuri boshqacha edi. Qish men uchun televizordan yangi yil haqidagi har bir kino, har bir multfilmni koʻrish edi.
2011-2012-yillar. Kollej oʻqiymiz. Yana tizza boʻyi qor. Oʻqishga borib, sangʻib-sangʻib, besh km joydan piyoda qaytardik. Tabiat oppoq. Har qadamingda qor gʻirchillaydi. Sen esa birinchi muhabbating xayoli bilansan. Hali telefonlar yoʻq. Ijtimoiy tarmoqlar yoʻq. Boya bir koʻrganingga xursandsan. Endi uyning kattasi oʻzingsan. Borib oʻtin qilishing kerak.
Keyin talabalik yillari. Toshkent qorlari. Oldingiday zavqlanish yoʻq, lekin baribir yoqimli edi. Qandaydir sababsiz mahzunlik bor edi. Lekin baxt ham yoʻq emasdi. Masalan, bir necha bekat oldin tushib qolasan va naushnikda yaxshi bir qoʻshiqni qayta-qayta tinglab uygacha piyoda borasan. Talabalik oltin davr deb bekorga aytishmagan ekan. Oʻshanda ham mayda-chuyda tashvishlar boʻlgandir. Biroq hayot yuki yelkangni ezmasdi.
Bugun vaqtli uygʻondim. Toshkentni yana qor qoplabdi. Hali-beri tinish niyati ham yoʻq. Qiyalab urib yotibdi. Shamol uvillayapti. Qarab turibman-u, oʻzimdan oʻzim kulaman. Xursand boʻlaman. Oddiy tabiat hodisasi kishini shuncha baxtli qila oladi gohida. Birozdan soʻng hamma uygʻonadi. Qorga izlar tushadi. Kimnidir xafa qilaman, kimdir meni xafa qiladi. Bir soʻz bilan aytganda, kattalarning hayoti boshlanadi. Ana, uylarda chiroqlar yona boshladi. Qor esa qalbimizdagi bolakayni xursand qilish uchun qaysarlik bilan yogʻaveradi, yogʻaveradi. Biz esa katta boʻlganmiz...
@salimov_blogi
