شوپنهاور و فلسفه

✍📚📖

« آثار شکسپیر پر از قطعاتی است که
زندگی را نوعی تئاتر می خواند. می خواهی پاره ای از آنها را برایت بخوانم؟»

« بله »

در نمایشنامه هر طور که بخواهید،
می گوید:
دنیا همه صحنه ای است،
و مردان و زنان بازیگران:
به صحنه می آیند و از صحنه می روند؛
و هر کس در عمر خود بسیار نقشها که بازی می کند.
« و در "مکبث"، می گوید:
زندگی سایه ای است لغزان، بازیگری بینوا، که بر صحنه می خرامد، و مهلت خود را با دلهره می گذراند،
و دیگر خبری از او نمی شود؛
زندگی داستانی است پرشور و غوغا، اما بی معنا، که ابلهی روایت کرده است.»

«چقدر بدبینانه.»

«ذهنش همه مشغول کوتاهی عمر بود.
معروف ترین بیت شکسپیر را که حتما شنیده ای؟»

«بودن یا نبودن _مسئله این است.»

«بلی، که هملت می گوید. روزی در پهنه زمین می گردیم دو روز بعد مرده و رفته ایم.»

« ممنون، منظور را فهمیدم.»

« شاعران باروک یا زندگی را صحنه تئاتر می خوانند یا آن را به رویا تشبیه می کنند. برای مثال شکسپیر می گوید: ما خمیر سازنده رویاهائیم و حیات ناچیزمان با خوابی پایان می یابد..»

« این خیلی شاعرانه است.»

📘 #دنیای_سوفی
👤 #یوستین_گردر
↩️مترجم : حسن کامشاد
yon.ir/1Y3d5

♨️JOIN: کانال شوپنهاور و فلسفه
🆔 @Schopenhauerism

♨️JOIN: کانال شوپنهاور و فلسفه
🆔 @Schopenhauerism

💭 آیا ذهن همان مغز است؟ 🧠
🧠 آیا مغز مادی که بی کم و کاست از
ذرات فیزیکی ساخته شده می تواند خاستگاه آگاهی و تجربیات ذهنی باشد؟

چیزی که "آگاهی" نامیده می شود و با گذشت سالها از ظهورعلم مدرن، همچنان یکی از رازهای بزرگ علم است. انسان هنوز به صورت دقیق نمی داند که چگونه مغز مادی که بی کم و کاست از ذرات فیزیکی ساخته شده می تواند خاستگاه آگاهی و تجربیات ذهنی باشد. این همان پرسشی است که ديويد چالمرز فيلسوف ذهن، آن را "مساله دشوار" آگاهی می نامد. معمایی که دانشمندان، عصب شناسان و مغزپژوهان و فیلسوفان بسیاری را با خود درگیر کرده است....
⁉️⁉️⁉️

یادداشت عرفان کسرایی را در این باره در Instant View بخوانید👇
Source:
https://bbc.in/2PN64Li

◼️مهم‌ترین عامل فراگیر شدن شایعات چیست؟

▪️با تحقیق بیگانه‌ایم: سیستم آموزشی ما مبتنی بر تحقیق نیست؛ لذا ما ایرانیان هیچ‌گاه روش تحقیق و شناخت درست از غلط را یاد نگرفته‌ایم. همیشه چیزی برای یاد گرفتن به ما داده‌ شده و ما عادت کرده‌ایم که اطلاعات ورودی درست هستند. گویا سند و منبع برایمان مهم نیست. به راحتی می‌پذیریم و به راحتی انتقال می‌دهیم. در قریب به اتقاق شایعات به هیچ منبعی اشاره نشده، ولی آن را قبول می‌کنیم.

▪️بیگانه با مطالعه هستیم: حتی نوشته‌های معروف از نویسندگان و شاعران شهیر کشورمان را نمی‌شناسیم! این است که به راحتی می‌شود جملات و عباراتی را به یک کتاب یا نویسنده یا شاعر بزرگ نسبت داد.
▪️سنت گرایی و اختلاط باورهای اعتقادی با خرافه: باورهای دینی و سنتی ما را در برخی مسائل از «تحقیق» بر حذر داشته و به «تقلید» فرا می‌خواند. بخشی از شایعات نیز با استفاده از همین اصل دینی اعتقاد ما را نشانه می‌گیرند و به اشکال دینی چنان با عقاید دینی و ماوراءالطبیعه ممزوج می‌شوند که بررسی و رد آن به صورت علمی بسیار سخت و گاه برای عده ای به علت شناخت ضعیف از دین گناه تلقی می‌شود.

▪️منابع مورد اعتماد را نمی‌شناسیم: باز هم به علت عدم شناخت صحیح از روش تحقیق، به منابع ضعیف اکتفا می‌کنیم. این نوعِ دیگری از زودباوری ماست. به عنوان مثال لینک مربوط به یک وبلاگ فارسی یا یک سایت گمنام خبر فارسی برای عده‌ای به عنوان منبع قابل قبول است. هیچ‌گاه از خودمان نمی‌پرسیم که اگر این خبر صحت داشت، منابع معتبر کجا هستند؟! همچنین منابعی به عنوان دانشنامه‌ی آزاد (از جمله ویکی‌پدیا) وجود دارند که «لزوماً» قابل اعتماد نیستند! جالب است بدانید در بسیاری از این سایت‌ها کاربران اجازه‌ی اضافه کردن نظرشان را دارند (مثلاً ویکی‌پدیا یا لغت‌نامه‌ی دهخدا). این روش به کاربران اجازه می‌دهد به توسعه‌ی منابع یا بهبود آن کمک کنند؛ اما متأسفانه در مواردی استفاده‌ی منفی از آن شده است!

▪️عدم وجود رسانه‌های مستقل و مورد اعتماد: به نظر می‌رسد در ایران افکار عمومی اعتماد چندانی به رسانه‌های داخل کشور ندارند و آنها را جانب‌ دارانه می‌انگارند. این مشکل حتی در مورد اندک روزنامه‌ های منتقد یا شبه مستقل نیز به صورت دیگری خود را نشان می‌دهد. تجربه‌ی توقیف و تعطیل شدن رسانه‌های مخالف، پنداره‌ی وجود سانسور و تحت فشار بودن رسانه ها را در ذهن ایرانیان تثبیت کرده است. همین عدم اعتماد عمومی باعث شده است گاهی خبرها و داستان‌های شنیده شده در تاکسی و… از اخبار رسانه‌های موجود جدی‌تر گرفته شود و البته شایعات که راه خود را آسان‌تر پیدا می‌کنند! گرچه باید پذیرفت که تقریباً رسانه‌ی معتبر و فعالی در تقابل با صدها سایت و نشریه‌ی منتشر کننده‌ی شایعات وجود ندارد و اقبال عمومی به شایعات بیشتر از روشن‌گری درباره‌ی آنهاست. به عینه می‌توان دید که خبر روشنگرانه حتی یک دهم خود شایعه تکثیر نمی‌شود! یا حتی گاهی عده‌ای از به سخره گرفته شدن به وسیله‌ی یک شایعه‌ساز ناراحت نمی‌شوند، ولی از روشن‌گری دیگران در ارتباط با آن موضوع برمی‌آشوبند!

▪️تحلیل احساسی و متعصبانه و غیر منطقی مسائل ناشی از حب و بغض ما به موضوع شایعه: شایعاتی که برایمان خوشایند است باور می کنیم و چیزهایی که دوست داریم واقعی باشند بدون تحقیق می پذیریم. علاقه ما به داستان‌های محیرالعقول عامه پسند.

▪️حس شیرین قرار گرفتن در مرکز توجه: کسی که شایعه‌ای را بازنشر می‌کند به سرعت مورد توجه عوام قرار می‌گیرد.

▪️اسطوره سازی: دوست داریم همیشه یک انسان را فرابشری و بسیار خاص معرفی کنیم و در مقابل این ابرقهرمانان همیشه ضدقهرمان‌هایی می‌سازیم!

▪️عدم اطلاع از پیامد انتشار شایعه: بسیاری از ما به پیامدهای احتمالی انتشار شایعات توجه نمی‌کنیم. در واقع به راحتی خبری را باز نشر می‌کنیم، بدون اینکه فکر کنیم اگر کسی این شایعه را باور کرده و جدی تلقی کند چه اتفاقی خواهد افتاد. بسیاری از این شایعات تبعات جدی جانی، مالی و روحی دارند.

♨️JOIN: کانال شوپنهاور و فلسفه
🆔 @Schopenhauerism

http://wikihoax.org/D7nsl