KESIHATAN MENTAL - PATUT AMBIL TAHU ATAU TIDAK?
Hari demi hari, macam-macam berita dan kes dilaporkan mengenai isu "sakit mental" dalam kalangan rakyat Malaysia, yang akhirnya menjurus kepada bunuh diri.
Sayang, rakyat kita hanya melihat pada isu bunuh diri, dan automatik menjadi hakim kepada hidup dan mati si pembunuh diri.
"Bakal ahli neraka."
"Amalan banyak sangat la tu."
"Haram hukumnya."
Tanpa menidakkan faktor agama sebagai panduan hidup, bukankah jauh lebih baik jika kita tidak menjadi Tuhan dalam hal ini?
Bukankah jauh lebih baik apabila kita mendalami isu, melihat pada akar utama, dan bukan pada cebisan daun sahaja?
Isunya ialah,
---
KURANG PENDEDAHAN MENGENAI KESIHATAN MENTAL
Percayalah, apabila anda memakai kaca mata yang memahami isu ini, apabila terdedah saja dengan berita melibatkan penghidap masalah mental, anda secara automatik akan terus terfikir,
"Bagaimana aku boleh tolong beliau?"
"Kenapa dengan beliau, dan ada orang tolong beliau tak?"
"Apa cara terbaik supaya aku atau keluargaku tak terkena benda sama?"
dan lain-lain.
---
SALAH FAHAM TERHADAP PENYAKIT MENTAL
Kita perlu berbalik semula kepada terma yang digunakan.
Apabila disebut "penyakit mental", kita terus terbayang gila, sewel, tak berakal dan sebagainya. Tetapi hakikat sebenarnya, penyakit mental sama saja seperti penyakit fizikal.
Daripada tahap:
Ringan (acute) - Demam, batuk dan selsema
Pertengahan - Sakit jantung dan darah tinggi
Kronik (severe) - Kanser, lumpuh, amputation dll.
Begitu juga penyakit mental.
Ringan (acute) - Stress, Berdebar (anxious), Murung
Pertengahan - Kemurungan Klinikal (Clinical Depression), Anxiety Disorder, Nervous Breakdown
Kronik (severe) - Schizophrenia, Split Personality atau paling dahsyat, hilang kewarasan terus / gila.
Masyarakat kita, apabila disebut sahaja "penyakit mental", akan terus terbayang, tahap kronik itu, iaitu sewel, gila dll.
Penyakit mental, puncanya daripada otak dan bukankah otak juga sebahagian daripada badan kita? Kita menidakkan pentingnya kesihatan mental, seolah-olah mental itu perkara taboo dan malu untuk dibincangkan.
Mental kita juga sebahagian daripada diri kita.
Sebab itu, kadang-kadang, terma yang lebih sesuai dan lebih mesra digunakan (agar tak timbul salah faham) ialah Kecelaruan Mental (Mental Diorder) dan bukan lagi Penyakit Mental (Mental Illness).
Daripada laporan Kementerian Kesihatan Malaysia, dianggarkan 1 daripada 3 rakyat Malaysia mempunyai masalah kesihatan mental, dan kebanyakan mereka ini tidak mendapat rawatan atau bantuan profesional.
---
PUTUS HARAPAN TERHADAP MASYARAKAT
Ramai penghidap kecelaruan mental ini membuat keputusan untuk mendiamkan diri. Sehingga tahap, ada yang merahsiakan daripada keluarga sendiri, termasuklah ibu bapa.
Sebab apa?
Sebab stigma, pandangan keji dan hina oleh orang sekeliling, walaupun daripada keluarga sendiri.
Seolah-olah, apabila ada anak yang disahkan menghidap kanser, seluruh keluarga dan sanak-saudara memberi sokongan, melawat, mendoakan sihat.
Tetapi apabila disahkan menghidap kecelaruan mental seperti Major Depressive Disorder (MDD), Bipolar Disorder, Borderline Personality Disorder atau apa saja, terus, seluruh keluarga jadi malu!
"Tak cukup ke ilmu agama kami ajar?"
"Solat fardhu, puasa, zikir semua buat tak?"
"Nak perhatian la tu."
"Jangan beritahu orang, buat malu kami sekeluarga je!"
Seringkali, penghidap kecelaruan mental ini berputus asa terhadap masyarakat di sekeliling. Orang yang dipercayai untuk menjadi tempat bergantung harapan, tempat meluahkan perasaan dan tempat mengadu kasih sayang, TIDAK MEMBANTU.
Akibatnya, lama-kelamaan, mereka semakin terpinggir daripada masyarakat (walaupun bukan secara fizikal).
Sedangkan kajian menunjukkan, sokongan moral oleh orang tersayang di sekeliling merupakan antara faktor yang kuat membantu pesakit ini untuk terus berjuang.
Analoginya, anda disahkan menghidap kanser.
Bukankah urusan rawatan chemotherapy, radiotherapy dll selama berbulan-bulan itu nanti akan lebih kuat untuk dihadapi, apabila ahli keluarga sendiri memberi sokongan, mendoakan kesihatan
Hari demi hari, macam-macam berita dan kes dilaporkan mengenai isu "sakit mental" dalam kalangan rakyat Malaysia, yang akhirnya menjurus kepada bunuh diri.
Sayang, rakyat kita hanya melihat pada isu bunuh diri, dan automatik menjadi hakim kepada hidup dan mati si pembunuh diri.
"Bakal ahli neraka."
"Amalan banyak sangat la tu."
"Haram hukumnya."
Tanpa menidakkan faktor agama sebagai panduan hidup, bukankah jauh lebih baik jika kita tidak menjadi Tuhan dalam hal ini?
Bukankah jauh lebih baik apabila kita mendalami isu, melihat pada akar utama, dan bukan pada cebisan daun sahaja?
Isunya ialah,
---
KURANG PENDEDAHAN MENGENAI KESIHATAN MENTAL
Percayalah, apabila anda memakai kaca mata yang memahami isu ini, apabila terdedah saja dengan berita melibatkan penghidap masalah mental, anda secara automatik akan terus terfikir,
"Bagaimana aku boleh tolong beliau?"
"Kenapa dengan beliau, dan ada orang tolong beliau tak?"
"Apa cara terbaik supaya aku atau keluargaku tak terkena benda sama?"
dan lain-lain.
---
SALAH FAHAM TERHADAP PENYAKIT MENTAL
Kita perlu berbalik semula kepada terma yang digunakan.
Apabila disebut "penyakit mental", kita terus terbayang gila, sewel, tak berakal dan sebagainya. Tetapi hakikat sebenarnya, penyakit mental sama saja seperti penyakit fizikal.
Daripada tahap:
Ringan (acute) - Demam, batuk dan selsema
Pertengahan - Sakit jantung dan darah tinggi
Kronik (severe) - Kanser, lumpuh, amputation dll.
Begitu juga penyakit mental.
Ringan (acute) - Stress, Berdebar (anxious), Murung
Pertengahan - Kemurungan Klinikal (Clinical Depression), Anxiety Disorder, Nervous Breakdown
Kronik (severe) - Schizophrenia, Split Personality atau paling dahsyat, hilang kewarasan terus / gila.
Masyarakat kita, apabila disebut sahaja "penyakit mental", akan terus terbayang, tahap kronik itu, iaitu sewel, gila dll.
Penyakit mental, puncanya daripada otak dan bukankah otak juga sebahagian daripada badan kita? Kita menidakkan pentingnya kesihatan mental, seolah-olah mental itu perkara taboo dan malu untuk dibincangkan.
Mental kita juga sebahagian daripada diri kita.
Sebab itu, kadang-kadang, terma yang lebih sesuai dan lebih mesra digunakan (agar tak timbul salah faham) ialah Kecelaruan Mental (Mental Diorder) dan bukan lagi Penyakit Mental (Mental Illness).
Daripada laporan Kementerian Kesihatan Malaysia, dianggarkan 1 daripada 3 rakyat Malaysia mempunyai masalah kesihatan mental, dan kebanyakan mereka ini tidak mendapat rawatan atau bantuan profesional.
---
PUTUS HARAPAN TERHADAP MASYARAKAT
Ramai penghidap kecelaruan mental ini membuat keputusan untuk mendiamkan diri. Sehingga tahap, ada yang merahsiakan daripada keluarga sendiri, termasuklah ibu bapa.
Sebab apa?
Sebab stigma, pandangan keji dan hina oleh orang sekeliling, walaupun daripada keluarga sendiri.
Seolah-olah, apabila ada anak yang disahkan menghidap kanser, seluruh keluarga dan sanak-saudara memberi sokongan, melawat, mendoakan sihat.
Tetapi apabila disahkan menghidap kecelaruan mental seperti Major Depressive Disorder (MDD), Bipolar Disorder, Borderline Personality Disorder atau apa saja, terus, seluruh keluarga jadi malu!
"Tak cukup ke ilmu agama kami ajar?"
"Solat fardhu, puasa, zikir semua buat tak?"
"Nak perhatian la tu."
"Jangan beritahu orang, buat malu kami sekeluarga je!"
Seringkali, penghidap kecelaruan mental ini berputus asa terhadap masyarakat di sekeliling. Orang yang dipercayai untuk menjadi tempat bergantung harapan, tempat meluahkan perasaan dan tempat mengadu kasih sayang, TIDAK MEMBANTU.
Akibatnya, lama-kelamaan, mereka semakin terpinggir daripada masyarakat (walaupun bukan secara fizikal).
Sedangkan kajian menunjukkan, sokongan moral oleh orang tersayang di sekeliling merupakan antara faktor yang kuat membantu pesakit ini untuk terus berjuang.
Analoginya, anda disahkan menghidap kanser.
Bukankah urusan rawatan chemotherapy, radiotherapy dll selama berbulan-bulan itu nanti akan lebih kuat untuk dihadapi, apabila ahli keluarga sendiri memberi sokongan, mendoakan kesihatan