کلکتیو ۹۸

مشاجره در مورد سازمان یابی طبقه: مضمون یا شکل؟

کلکتیو98

قطعاتی از متن:

🔻پرداختن به گرایشات متضاد درونیِ هفت‌تپه در مواجهه با قدرت سیاسیِ حاکم، "خصولتی‌سازی"، و طرح‌های اقتصادیِ کلان بورژوازی (از جمله جوانب مربوط به خصوصی‌سازی/مالکیت‌دولتی) می توانست و می تواند سمت و سوی روشن‌تری به جنبش کارگری دهد و بدین‌ترتیب خرد جمعی کارگران را نه فقط در پیشبرد مبارزه برای تحقق مطالبات عاجل بلکه رسیدن به اهداف گسترده تر و تحولات عمیق‌تر پرورش دهد. اما همانطور که می‌بینیم، محور بحث و مداخلۀ انتقادی سریعاً از این موضوعات به سمت پرسش «شورا یا سندیکا؟» چرخش کرده است. به جای درگرفتن بحث‌هایی که بی‌واسطه به مضمون، جهت گیری، و ضروریات جنبش کارگری مربوط می شود و پتانسیل و نقش جنبش کارگری در مسائل کلان جامعه و ارتباطش با سایر مبارزات و جنبش های اجتماعی را مد نظر قرار می دهد، بسیاری مشغول شمردن محسنات یا مضرات این یا آن فرم تشکیلاتی برای رسیدن به مطالبات روز کارگران اند! طرفداران سندیکا و مدافعان شورا یکدیگر را به راست‌روی و چپ‌روی متهم می کنند. تصویری که بعضی از سندیکا گرایان از شرایط جامعه و امر تشکل ارائه می کنند بیشتر به کشورهای سرمایه داری پیشرفته، یعنی لیبرال دموکراسی، شبیه است تا جمهوری اسلامی، و بحث‌هایشان عمدتاً حولِ امکان ایجاد تشکل های پایدار کارگری تحت «حاکمیت قانون» می‌چرخد.

🔻در مقابل بعضی از شوراگرایان، این تصویر نادرست را نقد می‌کنند اما خود ضرورت و امکان تنوع در سازمان یابی کارگران را (ناپایدار و نیمه پایدار، مخفی یا نیمه علنی و علنی) کمرنگ می کنند، موضوعی که خود نتیجه عواملی مثل سطح جنبش کارگری در ایران، تفاوت شرایط بخش های مختلف طبقه کارگر و سرکوب و خفقان نهادینه است. چیزی که در این مشاجره گم شده، یا صرفا به ابزاری تشکیلاتی برای تامین مطالبات روزمره و بهبود وضع معیشت محدود شده، ایدۀ «اداره شورایی» است. سندیکا گرایان که به طور کلی طرح این ایده را نابهنگام می دانند: «سنگ بزرگ نشانه نزدن است». درک بخشی از مدافعان شورا از شورا هم صرفاً یک تشکل کارآمدتر و منعطف‌تر برای انجام بهتر وظایف و اهداف مبارزاتی حق طلبانه جاری است. یعنی پای عمل که به میان می آید، آن ها هم درک و نقش محدودی از شورا پیش می گذارند که به شورا به معنای وسیع تر و مهم تر آن متصل نمی شود: نهاد آلترناتیوی که در دورنمای انقلابی، شکلی از اعمال قدرت طبقه کارگر و متحدانش را در عرصه سیاست و اقتصاد و فرهنگ تحقق می بخشد و پایه های یک ساختار نوین را برای اداره جامعه استوار می‌سازد.

🔻همزمان با اقدام برحق کارگران هفت تپه در ایجاد و اعلام تشکل مستقل خود، اقدامی که نشانه اراده جمعی و اعتماد به نفس بیش از ۵۰۰۰ کارگر ایستاده در صف شورای هفت تپه است، کماکان باید به پرسش های تعیین کننده ای فکر کنیم که در برابر این سنگر مبارزاتی و سایر بخش های جنبش کارگری، اعم از فعالین و حامیانش، قرار دارد: چگونه بایست بین بخش های پراکنده و گسترده طبقه کارگر با بخش‌های متمرکز و نسبتا متشکل ارتباط و اتحاد ایجاد کرد؟ جنبش کارگری چگونه و حول چه خواسته‌ها و شعارهایی می تواند از حالت تدافعی درآید و طبقه حاکم را در عرصه های مختلف وادار به عقب نشینی کند؟ با کدام ابزار و بر اساس کدام اهداف است که طبقه کارگر می تواند در جنبش اجتماعی عمومی مردم در برابر قدرت سیاسی حاکم و علیه ستم های طبقاتی، جنسی، جنسیتی، ملی، مذهبی، و اکولوژیک که این نظام بر آن مستقر شده مشارکت کند؟ پیشروی و پرورش جنبش طبقه کارگر در گرو یافتن پاسخ های صحیح و عملی برای این پرسش ها است.



https://bit.ly/3pNlJPn

collective98@riseup.net
@collective98

ایده های پشت هر نقاب

کلکتیو 98

برش هایی از متن:

🔻شخصیت‌های نقابدار در ادبیات دنیا، نقش های جذاب و مرموزی ارائه می کنند. پنهان ماندن چهره قهرمان/ضدقهرمان در پشت نقاب و نگرانی دائم از افشای هویتش، یکی از عوامل مهم پیشبرد قصه هاست و تعلیق را پُررنگ تر می کند. در بیشتر موارد، دیگر شخصیت‌های قصه کنجکاوانه به دنبال کشف هویت فرد نقابدارند و ذهن مخاطب نیز تا رسیدن به نقطه اوج یا گره گشا، درگیر این معما است. معمولاً یکی از عناصر محرک قصه، پیشینه و علت نقابدار شدن این شخصیت است. چرا او باید بین هویت اصلی خود با جامعه دیوار بکشد؟ آیا هویت یا چهره خود را نمی تواند تحمل کند؟ آیا پرسونایی که به کمک نقاب ساخته را به خویشتن خویش ترجیح می دهد؟ یا علت به طور کلی چیز دیگری است: او برای پیشبرد موفقیت آمیز طرحی که در سر دارد مجبور به این پنهانکاری است؟

🔻در بیشتر رمان ها یا قصه های دنباله دار قرن بیستم و بعدا در سریال های سینمایی و تلویزیونی، نقاب اساسا وسیله ای است که قهرمان/ضدقهرمان را از شناخته شدن و گزند دشمنان و قانون در امان می دارد. زورو و فانتوماس در این زمره اند. البته بعضی ها هم هستند مثل بتمن که نقابدارند و ظاهری غیرقانونی دارند؛ اما عصای دست پلیس و نظم حاکم اند. یا مثل سوپرمن که سرآمد قهرمانان بی نقاب نظام سرمایه داری آمریکا است اما زندگی پوششی هم دارد و مدل موی متفاوت و عینک ذره بینی «کلارک کنتِ» روزنامه نگار، نقاب اوست. شخصیت جوکر در داستان‌های مصور بتمن نیز ناخواسته نقابدار شده است. او به داخل منبع اسید افتاده و جان سالم بدر برده اما پوست صورتش سفید موهایش سبز و لب‌هایش قرمز شده‌اند برای همیشه. این وضعیت از او شخصیتی شیطانی با طنزی مهلک و رفتاری جنون آمیز ساخته است؛ یک تبهکار نابغه.

🔻طی سال‌های اخیر، سرمشق ساختن از شخصیت های داستانی و نفوذ اجتماعی آن ها را حتی در اعتراضات و شورش های خیابانی گوشه و کنار دنیا هم می بینیم. منظورمان استفاده از نقاب سه شخصیت «V»، «جوکر» و «اعضای تیم پروفسور» است. به این سه شخصیت از نزدیک نگاه کنیم ... در سکانس الهامبخش و تکان دهنده ای که «V» را به «We» ترجمه می کند، از عنوان فیلم رمزگشایی می شود. مردم، زن و مرد و نوجوان، از قشرهای ستمدیده جامعه بریتانیا، همگی با قهرمان قصه هم چهره می شوند. آنچه قرار بود نشانه انتقام باشد به نماد انقلاب تبدیل می شود.

https://bit.ly/2ZfMjFL

collective98@riseup.net
@collective98

یک فستیوال متفاوت

حتی وقتی میدانیم بی شرمانه دروغ می‌گویند، بی نهایت قانون های خودشان را زیر پا می گذارند، با رضایت خاطر شکنجه می کنند و وقیحانه لاپوشانی می‌کنند، بی بهانه می کشند... باز هم وقتی با جزئیات وقایع مشخص از جنایات آمریکا روبرو می‌شویم از هجوم بهت و خشم و اشک گریزی نیست. 

فستیوال فیلم «جنگ علیه ترور» فیلم هایی (اغلب مستند) در رابطه با وقایع یازده سپتامبر به نمایش گذاشته. فیلم هایی اغلب ناشناخته از موضوعاتی که متن دنیای امروز را رنگ داده اند.

بعد از نمایش هر فیلم پنلی برای بحث در مورد موضوع مربوطه برگزار می‌شود. ادوارد اسنودن، مایکل مور، نوام چامسکی، روری کندی، اما گودمن، جان پیلجر و بسیاری دیگر از زمره فعالان سیاسی، نویسندگان، فیلم سازان و خبرنگارانی هستند که در این پنل ها شرکت میکنند.

فستیوال آن لاین و مجانی است. فیلم ها را باید موقع پخش دید هر چند همه فیلم ها باز پخش هم می‌شوند، ولی پنل ها بعد از پخش هم قابل دسترسی است. فستیوال دو هفته دیگر تا آخر اکتبر ادامه دارد. 

برای شرکت کافی است به وبسایت فستیوال بروید و یک اسم و آدرس ایمیل وارد کنید. لینک پخش را برایتان می فرستند.

War on terror film festival
https://wotfilmfestival.com
https://wotfilmfestival.com/schedule

کلکتیو۹۸
@collective98

🏮نگاه آمریکا به سیاست های چین در افغانستان

ست جی جونز و جود بلانشت
ترجمۀ کلکتیو98

متن زیر خلاصه ای است از مقاله «مساله پیچیده سیاست خارجی چین در مورد افغانستان» که در مجله فارن افیرز شماره سپتامبر ـ اکتبر ۲۰۲۱ منتشر شده است. نویسندگان این مقاله «ست جی جونز» و «جود بلانشت» هستند. امضای «ست جی جونز» پای این مطلب از این نظر اهمیت دارد که وی یک تحلیلگر فراحزبی است که مسئولیت بررسی پروژه های تهدیدآمیز خارجی را برای دولت آمریکا فارغ از اینکه کدام حزب بر سر کار است به عهده دارد. جود بلانشت هم کارشناس مسائل چین است. برای سهولت در مطالعه متن و ربط نکات به یکدیگر، عباراتی را به صورت عنوان فرعی با تاکید به نکته مرکزی هر پاراگراف اضافه کرده ایم.

لینک مقاله:
https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2021-09-13/chinas-afghanistan-dilemma

🔻چشم انداز چین در افغانستان:
به گفته رسانه های دولتی چین ، خروج آمریکا «آخرین غروب امپراتوری» بود. افغانستان را از دیرباز قبرستان فاتحان (از اسکندر مقدونی گرفته تا امپراتوری بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی و در حال حاضر ایالات متحده) می شناسند. ژو بو ، افسر ارشد بازنشسته ارتش آزادیبخش خلق در مصاحبه با روزنامه نیویورک تایمز می گوید: اکنون نوبت چین است که وارد شود. نه مسلح به بمب بلکه با نقشه های بازسازی.

این فرصتی است برای باطل کردن طلسم شکست مداخله خارجی در افغانستان.

🔻معضلات واقعی در برابر اهداف چین:
رهبران چین با تمام وجود، نگران نظم نوظهور در افغانستان اند که می تواند ثبات منطقه را تهدید کند و تروریسم جهادی را به مناطق ناآرام غرب چین که جمعیت بزرگی از مسلمان در آنجا زندگی می کنند گسترش دهد. چین نیز مانند بقیه همسایگان افغانستان باید برای ثبات بخشیدن به این کشور فروپاشیده و درگیر خشونت، روی طالبان حساب کند. با این حال، به خوبی می داند که سابقه مدیریتی طالبان حتی بخش هایی که طی سال های گذشته تحت کنترلش بوده، چندان درخشان نیست. بدتر از این، وضع اقتصاد افغانستان است که بدون تزریق کمک های کلان بین المللی از جمله از سوی چین، به خطر خواهد افتاد و متلاشی خواهد شد.

🔻امکانات و ابزار چین برای نفوذ:
چین ممکن است به ذخایر معدنی افغانستان از جمله آهن ، مس و لیتیوم به ارزش تقریبی یک تریلیون دلار چشم داشته باشد. دولت چین ممکن است بتواند ارتش گسترده، شرکت های دولتی و نهادهای تأمین مالی خود را برای استفاده از این معادن بکار گیرد.

🔻مساله اقتصاد:
با به قدرت رسیدن طالبان، جامعه بین المللی دارایی های افغانستان را مسدود کرده و کمک های مهم خارجی متوقف شده است. کشورهای غربی، از جمله ایالات متحده و آلمان، اعطای کمک به این کشور را به تعویق انداخته اند. بانک جهانی بودجه ده ها پروژه را با استناد به سوالاتی درباره مشروعیت حکومت طالبان متوقف کرده و صندوق بین المللی پول اعلام کرده افغانستان تا زمانی که به عنوان دولت از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشود، واجد شرایط دریافت وام نیست. چین منابع مالی کافی برای تامین نیازهای افغانستان را ندارد هرچند وعده داده که مبالغ قابل توجهی را به کمک های بشردوستانه و توسعه اقتصاد افغانستان اختصاص دهد و طالبان نیز چنین انتظاری دارند. به گفته سخنگوی طالبان: «چین مهم ترین شریک ما است. مناسبات به این کشور برای ما یک فرصت اساسی و فوق العاده به حساب می آید؛ زیرا چینی ها آماده سرمایه گذاری و بازسازی کشور ما هستند.»

🔻ارزیابی آمریکا از رابطه چین و طالبان:
با توجه به وضعیت وخیم اقتصاد، حتی چین هم پول کافی برای حمایت از افغانستان ندارد. البته چین به ناگزیر پروژه های جدیدی را در افغانستان دنبال خواهد کرد. اینها بخشی از برنامه وسیع سرمایه گذاری زیرساختی چین هستند که به «اقدام برای ایجاد کمربند و جاده» معروف شده است. البته شرایط نامساعد سیاسی و امنیتی، تلاش های قبلی چین برای سرمایه گذاری در افغانستان را ناکام گذاشت. از جمله طرحی ۳ میلیارد دلاری که برای ایجاد مرکز استخراج معدن مس زیر شهرکی باستانی در نزدیکی کابل داشت.

🔻یک وضع غیر قابل اطمینان:
چین قبل از هر چیز خواهان آن است که طالبان یک دولت به رسمیت شناخته شده توسط جامعه جهانی ایجاد کند. دولتی که بتواند انحصار استفاده از سلاح را در دست خود داشته باشد. به گفته وانگ ونبین (سخنگوی وزارت امور خارجه چین)، طالبان تنها زمانی می توانند تمام افغانستان را تحت کنترل خود درآورند و انتظارات پکن را برآورده سازند که «رابطه خود را کاملا با همه گروه های تروریستی قطع کنند و با دیگر کشورها، به ویژه همسایگان خود، به خوبی همزیستی کنند.»

🔻اعتراف صریح آمریکا به ماهیت طالبان:
چین باید پاکستان را تحت فشار قرار دهد تا نیروی نیابتی خود یعنی طالبان را مهار بزند، افغانستان را تثبیت کند و یک کارزار ضدتروریستی موثرتر علیه گروه های جهادی مسلح به راه اندازد.