Please let me kill

ENTP
ENTJ
INTJ
و پسرم و بین این سه تا تایپ درحال رفت و آمدم

https://t.me/hichkhabarinis
دست میندازم دور گردنت*
یه خیابون خلوت*
سنگفرش شده*
فاصله تیرچراغ برق های سفید زیاده*
زمین خیس*
هوای ابری*

ناامید کننده س (تو نه، زندگی رو میگم)
از افکار فراری ای
از تحلیل کردن هرچیز
می‌دونی
خونواده ها میگن: خو لامصب چرا تجزیه تحلیل نمیکنی مسائلو؟
تو میگی: اگه میخواستم تجزیه تحلیل کنم مسائلو شما هیچکدوم الان زنده نبودید...
زیر لب میگی*
نه حداقل برا من
باهوشی و شبیه کسایی هستی که زندگی رو راحت میگیرن
نه اینکه نمیفهمن
دستامو میبرم تو موهام*
زور میزنن که نفهمن
در حدی که گاهی اوقات خونواده شون هم بهشون شک میکنن
چون بها داره فهمیدن یسری چیزا
برا یسریشون غمه
برا یسری ناامیدی
برا یسری درد سمت چپ قفسه سینه
برا یه سری...
و تو داری بهای یک یکشونو پرداخت می‌کنی و همشونو هم باهم داری پرداخت می‌کنی
پیاماتو که میخونم حس میکنم هر حرکتی که ازش ناراحت میشی یه حرکت به ظاهر ساده س (البته از طرف کسی که انجامش داده) ولی تو می‌دونی پشت اون حرکت ساده چی هست که نشونه چیه
این حالتو بد می‌کنه و این همون تجزیه تحلیلیه که ازش حرف میزدم
درحالی که کسی که حالتو بد کرده شاید خیلی به کیرم وار بگه من که چیزی نگفتم ولی جفتمونم میدونیم خر خودشه و بغل دستیش...

نفسمو با صدا میدم بیرون و منتظر فحش هایی که قراره بخورم میمونم*
اوکیع می‌دونم گند زدم بذارید به پای بی تجربه بودنم و اینکه یکی حسابی حالمو گرفت

https://t.me/Only_in_itself
خب این خود پدسگ دیوث سلیطه شه...
خودشهههههه...
خب خب خب... بذار ببینم...
با قدم های آروم و محکم میام سمتت*
اخم میکنم و یقه ت رو میگیرم*
یهو محکم و سلیطه طور تکون تکونت میدم*
چرا اینقد مهربونی؟؟؟؟؟؟!!؟
...به خودم میام و یقه ت رو ول میکنم و گلومو صاف میکنم*
خب تو به شکل دیوثانه ای مهربونی...
و وقتی میگم مهربون...
منظورم مهربون ساده نیست...
تو توی خیلی چیزا ساده ای ولی تو مهربونی و اینکه بفهمی طرف داره واست رو بازی میکنه نه...
در اون صورت نمیرینی به طرف...
فقط دیگه بهش اهمیت نمیدی...
و این مث این میمونه یارو بجای اینکه زیر تپه ای از گوه قرار بگیره بره کف دریاچه ای از قیر...
تو در حالت عادی با همه اوکی هستی و مهربونی مگه اینکه خلافش ثابت شه...
دوستاتو از ته دل دوست داری و دوس داری همیشه حال همه رو خوب کنی...
مشکلات داری در حد لیگ جزیره...
ولی نه تنها خودت کم نمیاری... بلکه نمیذاری بقیه هم کم بیارن...
اونا رو هم تشویق می‌کنی به ادامه دادن.‌..
و این...
خارناموس قدرته...
تو درد ها و مشکلات خودتو میپذیری...باهاشون کنار. میای... و شروع میکنی حل کردنشون... و تو این مسیر حل کردن اونا حال خودت و کلی آدم دیگه رو خوب میکنی...
این کار بزرگیه و فقط از یه آدم بزرگ برمیاد...
یه روزی از این وضعیت سخت راحت میشی و اون روز بیشتر از اون چیزی که فکرشو می‌کنی بهت نزدیکه...
منتظرش بمون و کم نیار...
تو تنها لکه سفید تو زندگی سیاه بعضی آدمایی...

https://t.me/pariax
خنده شیطانی*
گوربه...
ولی نه از اون بی سر و صداهاش...
از اون دهن سرویس کنا که خشتکتو می‌کشه رو سرت...
پر انرژی جیغ جیغو...
تو نمونه بارز اون آدمایی هستی که هر کسی بهت فحش بده کیونش رو بر باد میدی ولی یکی هست که بهت بگه بالا چشت ابرو بغض می‌کنی و کیوت ترین موجود دنیا میشی (دیده م که میگم)
و واقعا وایب اون گربه هایی رو میدی که تا کسی می‌ره سمت صاحبشون به قصد کشت میرن سمتش یا وقتی کسی چپ نگاشون کنه یا بخواد نازشون کنه کونش میذارن ولی وقتی اون آدم بخصوص چپ نگاشون کنه درجا بغض میکنن و کشتی هاشون غرق میشه و اگه اون آدم بخواد نازشون کنه و بهشون محبت کنه انگار دنیا رو بهشون میدن و هیچکس بجز اون آدم خاص نمیتونه حالشونو خوب کنه...
واسش خیلی خیلی (در بعضی مواقع زیادی) مهربونن و دیده شده بخاطر اون آدم حتی اگه تو بدترین شرایط باشن و به قولی با کله هم زمین خورده باشن‌...از جاشون پا میشن خودشونو جمع و جور میکنن...
گرچه بخاطر این خصلت آسیب دیدی ولی انگار جزئی از کرکترت شده و برخلاف بعضیا که میگن آره نباید اینجوری باشی و این بهت آسیب میزنه (درسته میزنه ولی هیچی تو این دنیا بدون آسیب نیست) من ستایش میکنم چنین شخصیتی رو...

https://t.me/drav_rah0
گوربه...
زخم کاری...
قدرت...
نصیحت...
مود...
نفسمو با صدا میدم بیرون*
عمیق... خسته و در عین حال کوله...
یه ملودی کامله...
خب... پیاماتو خوندم (فور شده ها نه هااا...اونایی که خودت نوشتی)
به دلم نشست...
فک کنم از طریق همین چالش بازیا وارد چنلت شدم...ولی الان دیگه قرار نی حالا حالا ها لف بدم...
بنظرم... حداقل به اندازه خودت تحت فشاری
فکر نمیکنم خیلی با کسی حرف بزنی چون تو چنلت گفته بودی کلمات نمیتونن احساس کلامتو به خوبی و درستی ادا کنن...
ولی با این حال داری ادامه میدی و این تو رو ارزشمند و قدرتمند می‌کنه و اینو از اون برنامه ریزی هایی که میذاری تو چنل فهمیدم...

وایب یه سرباز جنگ جهانی یتیم و بی خانمان و بی کس رو بهم میدی (فکر بد نکن جان جدت قصدم توهین نیست) که وقتی رفت تو پادگان سربه هوا و بچه بود و بزور آموزشی ها رو گذروند و با یه جوخه اعزام شد...
تو راه باهم دیگه رفیق شدید و خندیدین...
زندگیهاتونو تعریف کردید...
تنها ویژگی مشترکتون زخم خورده بودنتون بود...
یکیتون از رفیق ...
یکی دیگه از کسی که دوسش داشت...
یکی دیگه از خونواده...
ولی تو نه عشقی داشتی...
نه رفیقی...
نه خونواده ای...
و خب اون جوخه همه اونا رو بهت داد...
هم شد خونواده هم بقیه چیزا...
یه شب شبیخون خوردید...
همه جلوی چشمات به بدترین و وحشیانه ترین شکل ممکن کشته شدن...
اون شب تو همه اون زخم ها رو باهم تجربه کردی...
و تو الان به عنوان سرجوخه با یه تیم دیگه پشت یه کامیون نشستید و دارید میرید به استالینگراد...

فقط میتونم بگم الان دیگه حق نداری متوقف بشی...
وقتی شروع کردی به رشد دیگه متوقف نشو...
برات بهترین ها رو آرزو میکنم...

-موفق باشی سرجوخه
امضا: 𝕵.𝕭