Репост из: شوكران ؛ جام عدم
با همه سنگ شدن ها در برابر زخم و خشم، هنوز گاهى تصوير رنج كشيدن بچه هايى كه جونشون رو از دست دادن به ذهنم حمله ميكنه. لحظات آخر زندگى هاشون. شكنجه هاى بازداشتگاه ها. جاييكه به چشم ديدم و ذهنم ازشون واقعيتى رو مرتبا به يادم مياره. جوان تر كه بودم با طبيعت ارتباط قوى تر داشتم و خيلى به ارامشم كمك ميكرد. اين روزها حتى زيباترين سواحل يا لوكس ترين لوكيشن ها هم نميتونه براى اين رنج مرهمى بهم بده. چه اونهاييكه جون شون رو از دست دادند چه ماهاييكه محكوميم به تماشاى اين روزها، از يه جايى به بعد هرگز انسان نرمال نبوديم و نخواهيم شد.
واقعيت تلخى كه بايد در موردمون به عدالت ياد بشه ميتونه اين باشه كه حق ما اين زندگى كه نسلى جاهل اون رو بهمون ارث دادند، نبود.
واقعيت تلخى كه بايد در موردمون به عدالت ياد بشه ميتونه اين باشه كه حق ما اين زندگى كه نسلى جاهل اون رو بهمون ارث دادند، نبود.