درود جناب شیخ بهایی بزرگوار ! با احتیاط مینویسم که دعوای جدیدی شکل نگیرد. من و شما و همه ی عزیزان ، همزمان ، تولید کننده و هم دریافت کننده ی اخبار هستیم . قطعا دلسوزانه و با حسرت ، بسیاری از اخبار را دنبال می کنیم . و از آنچه که بر سر این تاریخ و فرهنگ می آید ، نگران و چاره جو هستیم . در عین حال ، هر کدام از ما این حق را داریم که برای پیدا کردن راه حل ، کتاب هایی را مطالعه کنیم که دیگری نکرده است و از زوایای مختلفی وارد گود شویم که متفاوت با دیگری ست و احتمالا مکمل آن است . نباید از گونه گونی ی روش ها آشفته و دلگیر شویم . من نافی زحمات هیچیک از عزیزان نیستم و این متفاوت بودن زوایای ورود و خروج را یک فرصت میدانم . با اصل کلام شما موافقم و دل سوخته ام را کنار دل سوخته ی شما میگذارم . فقط یک نکته : شما حق دارید که تصور کنید که : حق گرفتنی ست . اما اجازه دهید که من هم این حق را داشته باشم که با این راهبرد پیش بروم : حق نه گرفتنی ست و نه دادنی ، بلکه : حق ، یاد گرفتنی و آموختنی ست !