#гара
Вяршыня гары - той локус, дзе людзі па дасягненьні імі вызначанай вехі ў жыцьцёвым цыкле перажываюць «парогавы» стан, прыраўнаваны да знаходжання паміж сьветамі. Так, паводле адной з бывальшчын, з Архангельска, прама з гуляння, з круга, то бок з карагода, падчас скокаў, была выкрадзена й вынесена на гару Камарніцу дзяўчына. І вось зара яна «згубілася», «сама ня ведае, дзе ходзіць», што адпавядае яе лімінальнаму стану ў перадшлюбны перыяд. Інакш кажучы, выкраданне гераіні менавіта з "круга" ("ігрышча"), г.зн. з рытуальнага летняга сьвяточнага дзявочага танца, служыць перадумовай яе пераходу з адной узроставай групы ў іншую - «у групу дзяўчат дарослых».
Ва ўмовах сакральнага хранатопа (поўнач на гары), у момант якога адбываецца «размыканне» светаў, людзі, паводле міфалагічных апавяданняў, могуць атрымаць «адтуль» знакі прадвызначэння або прадвесце лёсу, выяўленыя асаблівага роду фанасферай: «На Сыпучих горках. . Охти, гармонь играет! Настрету». Апорныя насустрач гукі гармоніка прадвесьціць вясельле. Супрацьлеглая сэмантыка прыпісваецца плачу, які разносіцца на «гарушачцы», сумешчанай са скрыжаваньнем («крыжамі»), і сымбалізуе фатальную зьмену ў чалавечым жыцьці: «здавалася там, плакала». У падобным топасе адрозныя й іншыя гукі: па характары гэтых акустычных знакаў людзі, якія апынуліся ў зоне сакральнага локуса, даведваюцца аб наканаваньнях лёсу таго ці іншага суродзіча.
— Н. А. Крынічная. «Крестьянин и природная среда в свете мифологии».
Вяршыня гары - той локус, дзе людзі па дасягненьні імі вызначанай вехі ў жыцьцёвым цыкле перажываюць «парогавы» стан, прыраўнаваны да знаходжання паміж сьветамі. Так, паводле адной з бывальшчын, з Архангельска, прама з гуляння, з круга, то бок з карагода, падчас скокаў, была выкрадзена й вынесена на гару Камарніцу дзяўчына. І вось зара яна «згубілася», «сама ня ведае, дзе ходзіць», што адпавядае яе лімінальнаму стану ў перадшлюбны перыяд. Інакш кажучы, выкраданне гераіні менавіта з "круга" ("ігрышча"), г.зн. з рытуальнага летняга сьвяточнага дзявочага танца, служыць перадумовай яе пераходу з адной узроставай групы ў іншую - «у групу дзяўчат дарослых».
Ва ўмовах сакральнага хранатопа (поўнач на гары), у момант якога адбываецца «размыканне» светаў, людзі, паводле міфалагічных апавяданняў, могуць атрымаць «адтуль» знакі прадвызначэння або прадвесце лёсу, выяўленыя асаблівага роду фанасферай: «На Сыпучих горках. . Охти, гармонь играет! Настрету». Апорныя насустрач гукі гармоніка прадвесьціць вясельле. Супрацьлеглая сэмантыка прыпісваецца плачу, які разносіцца на «гарушачцы», сумешчанай са скрыжаваньнем («крыжамі»), і сымбалізуе фатальную зьмену ў чалавечым жыцьці: «здавалася там, плакала». У падобным топасе адрозныя й іншыя гукі: па характары гэтых акустычных знакаў людзі, якія апынуліся ў зоне сакральнага локуса, даведваюцца аб наканаваньнях лёсу таго ці іншага суродзіча.
— Н. А. Крынічная. «Крестьянин и природная среда в свете мифологии».