آشپزیامون😋

#پارت_۱۲۲



✨✨  تیغ زن ✨✨




بیخبر از بچه ها با غریبه ای همراه شده بودم که حتی اسمش نمیدونستم و برای اولینبار بود که می دیدمش...
راستش اولش اصلا ازش خوشم نمیومد اما کم کم چرا..حس میکردم از اوناست که باید کشفش کرد.
کم حرف میزد و بیشتر به صعود از اون کوه کم ارتفاع فکر میکرد.البته این برداشت من بود وگرنه کی میتونست ذهن کس دیگه رو بخونه !؟
تلفنش که زنگ خورد چند ثانیه ای مکث کرد و از جیب لباسش بیرون آوردش و بعد مشغول صحبت شد.
توقف نکردم اما سرعت قدمهامو آهسته کردم که صداشو بشنوم..راستش مکالمه اش خیلی برام جالب بود خصوصا وقتی گفت:

"نه من  که فعلا قصد برگشتن به   توکیو رو ندارم...خودت یه جوری اوضاع رو تا اومدن من راست وریست کن...افسار کارخونه فعلا دست تو...من فعلا باید بمونم اینجا...هنوز وقت نکردم به...."

چون ازش فاصله گرفته بودم دیگه مابقی حرفهاش خیلی سخت به گوشم می رسید اما حالا دیگه اون دید قبلی رو بهش نداشتم.
یعنی تا چند دقیقه  پیش فکر میکردم از اون بچه دماغوهای مایه دار که جیره خوره باباشونن و غرورشون از حسابی بانکی باباشون سرچشمه میگیره اما حالا نه...
حالا بیشتر تو چشمم شبیه اون میلیاردهای خود ساخته ی خفن بود که تمام خوش گذرونی های ممکن تو دنیارو تجربه کردن...مکالمه اش که تموم شد خودشو بهم رسوند.گوشیشو گذاشت توجیبش و بعد
سر بطری آب معدنی توی دستشو باز کرد و بدون اینکه به من تعارف بکنه گذاشتش دهنش....
نگاه پر تاسفی بهش انداختم و پرسیدم:

-تعارف هم چیز خوبیه!

اول آب رو خورد و بعد با بی خیالی  جواب داد:


-شرمنده! من خیلی اهل تعارف نیستم....


پوزخندی زدم و گفتم:


-اینجا به ما به همچبن آدمای ی لقب خسیس میدیم...


خندید و گفت:

-آهان یعنی من الان خسیسم!؟

-یه چیزی توهمین مایه ها!


دستی تو موهای پرپشتش فرو برد و گفت:


-بابت این تفکرت بهت خرده نمیگیرم.ایرونی ها اونقدر اهل تعارفن که اگه یه نفر شبیه خودشون نباشه  صدتا انگ اینجوری بهش میچسبونن!

از گوشه چشم نگاهی بهش انداختم و گفتم:

-جوری میگی انگار خودت ایرونی نیستی!


روشو سمتم برگردوند و گفت:


-چرا هستم ولی  بیشتر وقتمو هرجایی غیر از اینجا گذروندم !


با پرسیدن اون سوال میخواستم به همچین جوابی که از قبل حدسش زده بودم برسم.اینکه ساکن کجاست...دوباره پرسیدم:


-پس کجا وقت گرانمایه و عزیرتون رو گذروندین!؟


بیخیال و بی هیچ غروری جواب داد:


-توکیو...شیکاگو...ماساچوست....پکن....بیشتر توکیو....


با انگشتای اشاره ام دو طرف گدشه های چشممو کشبدمو گفتم:


-درکنار چشم بادمی ها!؟


بالاخره  بعداز ساعتها لبخندی رو مغرورش نشست و جواب داد:


-آره...در کنار چشم بادمی ها....

-خسته کننده نیستن!؟

-نه اگه بودن من بیشتر عمدمو کنارشون طی نمیکردن...


-نمیدونم چرا حس میکنم خسته کننده ان...مودب و کاری...من آدمای خیلی مودب و مثبت رو دوست ندارن!

لبخند مرموزی زد  و گفت:

-خیلی هم مثبت نیستن...اگه بودن صنعت پورن نداشتن!


متعجب پرسیدم:

-مگه دارن!

-آره دارن!

طعنه زنان گفتم:


-ظاهرا خیلی به این صنعت علاقمندی که ازش باخبری!

بیخیال و ریلکس و صریح جواب داد:


-اولا وقتی توی یه جامعه زندگی کنی از خیلی موردهاش باخبر میشی و دوم اینکه پ٫ورن به رابطه برمیگزده و رابطه جزئی از زندگی بشریت...و منم یه بشرم...

-هه! پس خیلی اهلشی!

بطری آب معدنیشو باز از جیب ش بیرون اورد و گفت:

-نه اگه اهلش بودم دوست دختر داشتم!


ناخواسته برق چشمام درخشید.یعنی نداشت!؟؟؟اه! اصلا چرا من ذوق کردم از شنیدن این حرف....
از فکر بیرون اومدم و گفتم:

-بازم نمیخوای تعارف کنی!؟

خنندید و گفت:

-نه

بطری رو از دستش قاپیدم وبعد گفتم:


-خب حالا که اهل تعارف نیستی منم مجبورم ازت بدزدمش!


لبخند کمرنگی زد و چیزی نگفت...