بنده یک چیزی دست یافتم که صد البته مثال‌های نقض براش زیاده‌. این مسئله که از زبان‌های مورد علاقه یک شخص می‌شه تا حدودی علایق اشخاص رو هم پیدا کرد و فهمید.
کسایی که صرفاً انگلیسی رو دوست دارند و همواره پیگیر این زبانن و اصطلاحات این زبان رو به‌کار می‌برن انسان‌های مدرنیته دوستی هستند و اگر پیگیری کنید و اهل فلسفه و ادبیات باشند بیشتر فلاسفه جدید مثل باتای، دلوز، فوکو و امثالهم رو می‌پسندند. البته در مقیاس محدودتر کسانی که فرانسوی رو دوست دارند هم همچین علایق و سلایقی دارند اما بیشتر همان انگلیسی به‌نظرم.
اما اشخاصی که علاقه‌مند به یونانی، لاتین، آلمانی و حتی عربی و فارسی هستند اکثراً آدم‌های قدیم‌گرایی هستند و با مدرنیته ارتباط نمی‌گیرن. حداقل اکثر اشخاصی که بنده باهاشون برخورد کردم و زبان‌های موردعلاقه‌شون این بوده این‌طوری بودن. در ادبیات علاقه‌مند به امثال هومر، آیسخلوس، سوفوکلس، اوریپید، سنه‌کا، ویرژیل و دانته و در فلسفه افلاطون، ارسطو، آگوستین، شیخ‌الرئیس و اسپینوزا و حتی هگل.
و از هر چه بگذریم از این گفتآورد جناب لودویگ ویتگنشتاین نمی‌تونیم بگذریم که زبان جهان اشخاص رو می‌سازه.