آدیـنه گــردی

‌#خاطرات
#محمد_توحیدلو
#قسمت_سوم
#یاران_گنجینه_ی_کتاب

"مثل یک پروانه در آسمان شناورم. مثل یک زنبور نیش می‌زنم. دست‌های تو نمی‌توانند آنچه چشم‌هایت می‌بینند را بزنند."

این جملات رو توی یکی از مجلات یا روزنامه‌های ورزشی که تو یکی از قسمت‌هاش که درباره زندگی محمدعلی کلی بود خونده بودم.
برای خودم یک جفت دستکش، باند، شورت بوکس، محافظ لثه خریدم با یک ساک کوچک ورزشی، همه اینا حدود ۲۷ هزار تومان شد. بدو بدو مدرسه رفتم. زنگ مدرسه حدودا ۱۰ دقیقه دیگه میخورد، دم درب مدرسه منتظر موندم تا بچه‌ها با شور و شعف تعطیلی مدرسه، به بیرون بیان. یکی از دوستام رو دیدم و خواستم ساک ورزشی منو ببره خونه و فردا با خودش مدرسه بیاره. اون هم فرداش آورد.
اما همون روز پر التهاب و مستی، پی نقشه‌ی دیگه‌ای بودم. پیدا کردن باشگاه، باشگاهی که تو راه مدرسه به خونه باشه و در ساعت بعد از تعطیلی مدرسه به باشگاه برم. چندتا بود. اما ساعت یکیشون یک ساعت بعد از آخرین زنگم بود و یکیش نیم ساعت قبل از زنگ و عملا سه روز در هفته یا باید بعد از پدرم به خونه برم که امکانش نبود و نقشه‌هام به هم می‌ریخت یا باید زنگ آخر سه روز رو می‌پیچوندم. شانسم یک روزش ورزش بود و من از ورزش مدرسه معاف بودم و می‌تونستم برم، اما دو روز دیگه سخت بود. خب از اونجایی که ترمی واحدی بودیم گاهی یه زنگارو می‌پیچوندم و نمی‌رفتم. دقیقا به یاد ندارم چه درسی بود اما من از مدرسه با راهکارهای متفاوت و کلی نقشه پیچوندم و گریختم.

با اون ۳۰۰۰ تومن باقی یک ماه ثبت نام کردم. یه برگه تعهد ازم گرفتن ابتدا که بیماری ندارم، میتونم فایت کنم، منم بردمش خونه و شب جای امضا بابام اون برگه رو جعل کردم.
تو باشگاه نباید با شورت خالی بوکس لخت می‌رفتم. من همیشه یه تیشرت داشتم تا جای بخیه‌های روی سینه‌م دیده نشه.
یکی از معضلات من ساک باشگاه بود. معمولا تا می‌رسیدم خونه، توی راه‌پله توی جای کنتور آب که یه چاله زیر یه درپوش فلزی بود می‌چپوندمش تا لو نرم، معضل بعدی عرق کردن و شستشوی لباسا بود، معضل بعدی نزدیکی خونه‌ی اقوام بود و یا ساعتی که تعطیل می‌شد باشگاه، با مادرم می‌رسیدم خونه. تو این دو حالت باید لو نمی‌رفتم و همیشه با کلی آرسن‌لوپن بازی می‌پیچوندم. لباسامو که یه شورت و یه تیشرت بود رو به خشک‌شویی از پس‌انداز هفتگی می‌دادم. اما معضل بعدی که از همه گنده تر و غیر قابل انکارتر بود، کبودیای بدنم بر اثر ضربه بود و من اصلا هیچوقت اهل دعوا نبودم. هیچ بهانه‌ای هم در کار نبود و تمام تلاشم این بود که گارد بسته باشم تا تو تمرین‌ها مشت نخورم.
حدودا سه ماه گذشت، کمک مربی یه روز جای جراحی قلب منو تو رخت‌کن دید منو به مربی فروخت و من مجبور شدم باشگاه رو ترک کنم و به یه باشگاه جدید برم. بوکس منواغنا نمی‌کرد و من درباشگاه بعدی رشته کیک‌بوکسینگ روانتخاب کردم که علاوه بر دست ضربات پا هم در اون ورزش بود.


ادامه دارد...
📚
______________________
#گنجینه_ی_کتاب

📕@Ganjine_Ketab📘
______________________

‌#خاطرات
#محمد_توحیدلو
#قسمت_دوم
#یاران_گنجینه_ی_کتاب

اگر نتونم کوهنوردی کنم، اگر بوکس کار نکنم، اگر راه‌های طولانی نرم اگر خودمو قوی نکنم، این قلب به چه دردی میخوره!!؟
تصمیممو گرفتم، راهی باشگاه بوکس شدم. پول می‌خواست برای کلی وسیله و پول ماهیانه‌ی باشگاه، اما اگه به خانواده‌م خبر میدادم حتما مانع رفتنم می‌شدن، شدیدا همپول لازم بودم، برای خرید دستکش، شورت، باند و محافظ لثه. خب تو خانواده‌ی متمولی نبودم که اونقدر پول بگیرم که پس انداز مکفی داشته باشم برای خرید، بهانه‌ای هم برای گرفتن پول ماهیانه‌ی باشگاه نداشتم. یا باید کار می‌کردم که محصل بودم. یا باید یه راهی پیدا می‌کردم، تصمیم خودم رو گرفتم، دزدی! تنها راه دزدی از خزانه‌ی مامان بود. یه درایور ( کشو چوبی) چند طبقه‌ی چوبی داشت که طبقه‌ی بالایی از دو بخش تشکیل شده بود که مدارکا و پولای خونه اونتو بود.
یه روز بعد از رفتن مدرسه تا انتهای خیابون رفتم و بعد از رفتن پدر، مادرم به محل کارشون و خواهرم به دانشگاه به خونه برگشتم.
الان من بودم و یه درایورو یه قفل بسته، اول برای باز کردنش دنبال کلید گشتم، تمام خونه و کمدا و لباسای پدر و مادرمو چندتا کیف دیگه رو گشتم، نبود! که نبود! یه زنگ کلاس رو عملا از دست داده بودم. مصمم بودم، دزدیدن پول تنها راه چاره‌ی من بود.
رفتم سراغ سوزن و میل قلاب ‌بافیای مامان، مثل فیلما کلی تلاش کردم که قفل رو باز کنم، نشد! جعبه‌ی ابزار رو آوردم که سقف درایورو باز کنمو به هدفم برسم. اما روی چوب، رد و خراش باقی می‌ماند و حتی ممکن بود که بشکنه! پیچگوشتی رو لای درز کشو کردم، با حرکت اهرمی درب کشو باز شد. و من بالاخره موفق شدم، درب کشو انقدر پایین اومده بود که زبون قفل از درزش بیرون اومده بود. حالا من دسترسی به پول داشتم. اون موقع‌ها بزرگ‌ترین قطعه اسکناس ۱۰۰۰ تومانی بود. حدود ۳۰ تا برداشتم. با کمی تلاش با همون شگرد درب کشو رو بستم.
دوان دوان به سمت میدون منیریه( بورس لوازم ورزشی ) حرکت کردم. دنیا دنیا ذوق و شوق برای روز اول باشگاه منو مست رویا کرده بود. مغازه‌هارو مثل زن‌ها که عاشقانه توی پاساژا گم میشن و به ویترینا خیره، منم خیره بودم و جملات محمد علی کلی رو تو مغزم تکرار می‌کردم.

"اگر ذهنم بتواند تصورش کند و قلبم باورش کند، مطمئنا به آن خواهم رسید."

"مثل یک پروانه در آسمان شناورم. مثل یک زنبور نیش می‌زنم. دست‌های تو نمی‌توانند آنچه چشم‌هایت می‌بینند را بزنند."

این جملات رو توی یکی از مجلات یا روزنامه‌های ورزشی که تو یکی از قسمت‌هاش که درباره زندگی محمدعلی کلی بود خونده بودم.

ادامه دارد...
📚
______________________
#گنجینه_ی_کتاب

📕@Ganjine_Ketab📘
______________________

‌کمر می‌خوام که کوه برم!

دوران دبیرستان یک دوستی داشتم که از ارامنه بود، همیشه با هم بودیم و بسیار پسر خوبی بود. پدری داشت که الکلی بود. یه روز ناظم مدرسه آمد کلاس و آرتور رو صدا کرد، یادم نیست چه کلاسی بود و چه درسی اما ناظم بعد از یک ربع ساعت آمد و منم صدا کرد! با مغزی پر از سوال که چه شده نکنه آرتور چیزی گفته و داستانی لو رفته یا هر چیز دیگه‌ای با ناظم از کلاس بیرون رفتم.
حبیبی اسم ناظممون بود، مردی بلند قد با هیکلی تو پر، سیبیل چخماغی تاب داده داشت و هر روز شش تیغه می‌کرد. با ناظم رابطه‌ی خوبی داشتم، با دلهره‌ای عجیب تو راهروی مدرسه به من گفت حال پدر آرتور اصلا خوب نیست، مادرش زنگ زده اورژانس از من خواسته بره دنبالشون به بیمارستان، اما آرتور دست و پاشو گم کرده و تنها نمیتونه بره و خواست تو همراهیش کنی، محمد توانشو داری!؟
منم خیلی مصمم و محکم گفتم آرتور دوست منه، من همراهیش میکنم، اونم گفت باید بیمارسنان سینا برید، آژانس منتظرتونه و مقداری پول هم داد بهمون که پول آژانس رو حساب کنیم.
مدرسه و منزل آرتور و بیمارستان بسیار به هم نزدیک بود، توی راه آرتور با گریه گفت کبد پدرش بر اثر مصرف مداوم الکل از کار افتاده و عرق‌خوری رو کنار نمی‌گذاره، مدت زمان کوتاهی به بیمارستان رسیدیم، یه سری دوندگیای اداری داشت و خریدای دارو، من اون کاراشونو انجام دادم، کم کم پدرش داشت به هوش میومد و دکتر بالا سرش بود، دکتر داشت با عصبانیت به پدر آرتور می‌گفت: آقای محترم اون لامصب می‌کشدت آخر، نخور!!!
پدر آرتور با لهجه‌ی ارمنی گفت: دکتر من کبد می‌خوام که عرق بخورم، کبد باشه و عرق نخورم به چه دردی می‌خوره زندگی!!!
این جمله‌ی اون پدر تاثیر عجیبی روی من داشت، روزها بهش فکر کردم. من هم قلب داغونی داشتم که بر اثر بیماری مادرزادی و عمل قلب در سن دو سالگی از ورزش کردن و کلیه‌ی حرکات سنگین منع شده بودم. این جمله به من امید داد. اون موقع چند تا از شعرای فریدون مشیری رو تو کتابای بابام که کتابخونه‌ی بزرگی هم داره داشتم میخوندم:

در فروبسته ترین دشواری،
در گرانبارترین نومیدی،
بارها بر سر خود بانگ زدم
"هیچت ار نیست مخور خون جگر،
دست که هست "
بیستون را یاد آر،
دستهایت را بسپار به کار
کوه را چون پر کاه
از سر راه بردار
وَه چه نیروی شگفت انگیزیست ...!
دستهایی که به هم پیوسته ست!

این شعر با اون جمله منو داشت دیوونه می‌کرد، من اگر ورزشایی که دوست دارم نکنم قلبم به چه دردی میخوره!
اگر نتونم کوهنوردی کنم، اگر بوکس کار نکنم، اگر راه‌های طولانی نرم اگر خودمو قوی نکنم، این قلب به چه دردی میخوره!!؟

ادامه دارد...

#خاطرات
#محمد_توحیدلو
#یاران_گنجینه_ی_کتاب
📚
______________________
#گنجینه_ی_کتاب

📕@Ganjine_Ketab📘
______________________

‌‌ سلام و ارادت خدمت همه‌ی دوستان

با ضربه زدن بر روی نام کانال یا گروه وارد شوید و لذت ببرید!


کانال گنجینه‌ی کتاب


📰 ☕️ 🎼 🐢

یک فنجان چای
موسیقی ملایم
اینترنت لاک پشتی
و گنجینه ی کتاب

e_books

در این کانال بیش از ۲۰۰۰۰ جلد کتاب و نشریه‌ی اورجینال موجود است. و تنها کاربرد آرشیوی دارد، بدون پست و متن!

📕 سوپر گروه گنجینه‌ی کتاب

چت، گفتگو و انتشار کتاب

در تالار گروه سوپر گروه سرود وصل

فقط گلچینی از بهترین‌ها داریم،
البته، در پاسخ بعضی دوستان!
ما موسیقی سخیف نداریم.
چون سلیقه‌ی ما اینگونه است!!!!!

از همه‌ی شما عزیزان دعوت میکنم که بنا به اشتیاقتان در خدمتتان باشم 🙏🏻

‌‌ سلام و ارادت خدمت همه‌ی دوستان

با ضربه زدن بر روی نام کانال یا گروه وارد شوید و لذت ببرید!


کانال گنجینه‌ی کتاب


📰 ☕️ 🎼 🐢

یک فنجان چای
موسیقی ملایم
اینترنت لاک پشتی
و گنجینه ی کتاب

e_books

در این کانال بیش از ۲۰۰۰۰ جلد کتاب و نشریه‌ی اورجینال موجود است. و تنها کاربرد آرشیوی دارد، بدون پست و متن!

📕 سوپر گروه گنجینه‌ی کتاب

چت، گفتگو و انتشار کتاب

در تالار گروه سوپر گروه سرود وصل

فقط گلچینی از بهترین‌ها داریم،
البته، در پاسخ بعضی دوستان!
ما موسیقی سخیف نداریم.
چون سلیقه‌ی ما اینگونه است!!!!!

از همه‌ی شما عزیزان دعوت میکنم که بنا به اشتیاقتان در خدمتتان باشم 🙏🏻

‍ تفریحات آبشار کرکبود

پس از نیم ساعت پیاده روی در گرمای بهاری و گذر از راهی، کوهستانی، این خنکای آب پرسرعت آبشار است که به استقبالت می‌آید. در پایین و ادامه آبشار حوضچه‌های کوچک پر آبیست که برای آبتنی مناسب اند. همچنین امکان آن را دارید که از اطراف به پشت آبِ آبشار بروید و خنکای جریانِ آبِ آبشار را احساس کنید.

عکاسی، پای ثابت تفریحات همیشگی طبیعت‌گردی است و اتفاقا یکی از جذاب ترین بخش‌های عکاسی از مناظر، عکاسی از آبشار است. از آنجا که سرعت آب آبشار کرکبود بالاست، بدون سه پایه نیز عکس‌های خوبی می‌توانید بگیرید. ولی در هر حال از بردن سه پایه غفلت نکنید.

بهترین فصل سفر

بهترین فصل سفر به آبشار کرکبود، بهار و تابستان است تا بتوان کمی در خنکای آبِ آبشار از گرمای هوا گریخت. از آن‌جا که سرعت و حجم آب آبشار بالاست، هنگامی که در نزدیکی آبشار قرار می‌گیرید، قطرات آب به روی شما خواهند بارید و خنکا را به شما تقدیم خواهند کرد.

به طور کلی طبیعت گردی محدودیتی ندارد و در هر فصلی، زیبایی‌ها را طور دیگری لمس خواهید کرد. 

آبشار کرکبود 

به آبشار کرکبود که برسید، بیش از همه هیبت و غرش آب توجه تان را جلب می‌کند و قطرات خنک آب شما را به سوی خود می‌خواند.

آبشار کرکبود، آبشاری تماشایی است که در میان دره‌ای عمیق با صخره‌های ۳۰ تا ۵۰ متری خودنمایی می‌کند. کرکبود به سبب حجم بالا و سرعت آبش، هیبت چشمگیری دارد. آب پرخروش این آبشارِ ۵ متری، از ارتفاعات حصارچال مازندران سرچشمه می‌گیرد و در صورت افزایش آب آبشار، ارتفاع آن نیز افزایش می‌یابد. آبِ آبشار کرکبود پس از گذر از دره‌ای عمیق به رودخانه شاهرود می‌پیوندد. 

در پایین و ادامه آبشار حوضچه‌های کوچک پر آبیست که برای آبتنی مناسب اند. همچنین در طرفین آبشار حفره‌هایی طبیعی وجود دارد که امکانش را دارید با استفاده از آن به پشت آبشار بروید. می‌گویند در گذشته با استفاده از تیغه‌هایی در این حفره‌ها، اتاقک‌هایی ایجاد کرده تا خوش نویسان در محل نشسته و به کتابت قرآن و آثار ادبی مشغول شوند. 

 
🏕🗻🏔

با ما هر آدینه در هوای بکر طبیعت تنفس کنید!
@AdineGardi
@AdineGardi

‍ مسیر طالقان تا روستای کرکبود

راهیِ طبیعت می‌شویم تا خُنکای آبشار را در گرمای ۳۰ درجه‌ی روز جمعه‌ی طالقان بهتر لمس کنیم. به سوی شمال ایران و استان البرز راه می‌افتیم و مسیر را به سمت طالقان ادامه می‌دهیم.
 از میان زیبایی‌های شهر طالقان، کوه‌ها و دریاچه اش عبور می‌کنیم و بعد از میل صبحانه راه را به سوی روستای کرکبود کج می‌کنیم. 
از جاده‌هایی پیچ در پیچ به بالای کوهی می‌رسیم که در نهایت تعجب با دشتی صاف و پهناور رو به رو می‌شوید.
پس از چند کیلومتر به روستای زیبا و سرسبز کرکبود خواهید رسید. در روستای باصفای کرکبود برخلاف دیگر روستاهای همجوار و نزدیکش، درختان قدیمی و سر به آسمان ساییده ای به روستا روح بخشیده اند.
پس از فاصله گرفتن ۱۴ کیلومتری از طالقان، آبشار باشکوه کرکبود که به آن آبشار کر هم می گویند پیش روی شماست.

از روستا تا آبشار کرکبود 

با پارک کردن ماشین در روستای کرکبود، برای رسیدن به آبشار نیم ساعت پیاده روی در پیش دارید.

پیش از رسیدن به آبشار، با راه‌های مال روی روستایی از میان باغات زیبای روستا گذر می‌کنید و به بالای کوهی می‌رسید.

در راه، صدای آب رودخانه که در پیچ و واپیچ دره‌ها می‌غرد، به گوش می‌رسد.
هر چه پیش تر می‌روید، آبشار کرکبود بیش از پیش به چشمتان می‌آید.
با حرکت به سوی دامنه و پایین کوه، به پایین آبشار کرکبود می‌رسید. 
پس از پیاده روی در گرمای تابستانی و گذر از راهی، کوهستانی، این خنکای آب پرسرعت آبشار کرکبود است که به استقبالت می‌آید.


🏕🗻🏔

با ما هر آدینه در هوای بکر طبیعت تنفس کنید!
@AdineGardi
@AdineGardi