به غربت خوش‌ اومدی
اینکه میگیم غربت، استعاره از بغل ماست!
بغلمون بیگانه شده، دیگه نمیگیم بیا بغلم
دیگه نمیگیم، بگیم بیا بغلمون میای؟
بغلمون غبار گرفته، بو نم و کهنگی میده.
بو نرسیدن، نبودن، بو ملال انگیز بودن.
بغلمون از بس رو طاقچه نِشِسته غم‌فرسا شده
دیگه قده هیچ تنی، هیچیا! اندازه نیست.
آخه توان‌فرسا شده.
اندوه ینی غربت، غربت ینی اندوه! بغل ینی، یا بیا اندوهت ببرم یا بیا بیفزایم به اندوهت.
که خدایی، تو توی کار کاهیدن نبودی! اصن تو مرامت نبود بردن اندوه و دادن سرور.
اصن تو تراوشِ زیبای اندوه بودی!
مث اونجا که شکوفه وا میشه، صورتیه قشنگه.
یهو برف میزنه!
سفیده، سرده، درده! ولی بازم قشنگه.
غربت شده اینجا!
وطنِ، بی تن شده اینجا!
غریب شدیم...
غریبگی درد لاعلاجیه که دچارش شدیم.
چیه این دچار شدن؟
چرا ما از هرچی تو دنیا هس دچارِ غم‌انگیز ترینش میشیم؟
چرا یبار نشد بجای غربت، دچارِ بلیط برگشت به آشیونه بشیم؟
نشد...
نشد که نشد...
بیا، بیا به غربت...
که بوی وطن میدی، بوی درمون، بوی میهن!
#ماهی (همان کیمیا)

-پ.ن: حیف بود نخونیدش.🤍⛅️