بیا باهم فرار کنیم. به‌ ی‌جای خیلی دور. دور تر از حرف‌های پیش گوشمون، دور تر از ابرهای تیره بالای سرمون، دور تر از اشوب قلبمون، دور تر از سختی‌های اطرافمون. بیا به‌جایی سفر کنیم که پروانه‌های تازه متولد شده صبح زود سر از پیله‌های صورتی رنگشون در بیارن. جایی که ابرهای ابی بدون هیچ غمی سفیدشون رو به رخ چشم‌هامون بکشن. جایی که موج‌های ریز اب با سردیشون به پاهای خسته‌مون روح ببخشن. جایی که ماهِ نقره‌ای و بی‌همتاِ شب، شاهد مهر‌ شدن لب‌های بی‌تحملمون باشه.