‌ ‌ ‌ 𝚨оiᥴ𝗹𝗈υɗ

" همـه یـک روزی میـرن. چـند بـار بایـد بهـت بـگم؟ چـند دفـعه اتـفاق افـتاده؟ چنـد دفـعه بـعدش اومدی پـیشم و از گریـه نمیـتونستی جـلوتو بـبینی؟ بشـمار. اسـم تمـومشون رو تـو ذهـن لعـنتیت مـرور کـن و بـه خـاطر بـسپار. مشـکل ایـن نیـست کـه نمـیفهمی، مشـکل ایـنه کـه نمیـخوای بفـهمی. انـقدر بهـشون اعتـماد میـکنی کـه در آخـر نمیـدونی چـی شـد، نـمیدونی چـیکار کـردی، نمـیدونی چـه اشتـباهی ازت سـر زده کـه تـو یـک روز تمـوم اون خاطـرات رو همـراه تـو، تـو گذشـته‌شـون گذاشـتن و تـو رو بـا دردی که قـرار نـیست هیـچوقت الـتیام پیـدا کنـه تنـهات گذاشـتن. میـدونم مـن اولـین کـسی نیـستم کـه ایـن حـرف هـا رو بهـت میـزنه، ولـی امـیدوارم اخـرین نـفر باشـم. فـقط ایـن رو بـه خـاطر داشـته بـاش، روزی پیـروزی کـه متوجـه نـفرتـت نـسبت بـه ادم هـا بـشی. "

خـب مـیدونی چیه، من نـمیتونم زندگـیمو عوض کـنم. من نـمیتونم جای اون نـفری باشـم کـه مراقبـته و هـرروز باهات صحبـت میکنه، حـرف هات رو میـشنوه و باعـث دلگـرمی‌ته. نمـیتونم اونی باشـم کـه موقع ناراحـتی‌ت بـا خـودت بگی "اوه! بـیخیالش. تـا اون رو دارم، زنـدگی اونـقدرام بد نیـست. "
نـمیتونم اونـی باشـم کـه وقتـی داری از بالای صـخره هایـی که تـو ذهنـت با فکـر های منفـی ساخـتی، میوفـتی دستـت رو بگیـرم و بـگم " بـاهم درسـتش میـکنیم، مـن تـو رو دارم و تـو منـو. بقیـه اهمـیت نـدارن، مگـه نـه؟ "
هیـچوقت نمیـتونم اون فـرد خـوش‌شـانس باشـم. ولـی میـتونم اونـی باشـم که از دور مراقبـته و حواسـش پیـشت هسـت. میـتونم اونـی باشـم کـه مجـبوره یـواشکی نگـاه‌ت کـنه.

‌ ‌★ּ  ֗  𝖨︎ 𝗎𝗌𝖾𝖽 𝗍𝗈 𝗍𝗁︎𝗂𝗇︎𝗄︎ 𝗂 𝗅︎𝗈𝗏︎𝖾 𝗒𝗈𝗎, 𝗇︎𝗈𝗐 𝗂 𝗄︎𝗇︎𝗈𝗐 𝗂𝗍 𝖺𝗂𝗇︎'𝗍 𝗍𝗋𝗎𝖾ִ  ּ ۪